Midlife krizi orta yaş krizi, menopoza 5 dakika kala yaşanan haller :))
Akanseneler
aynı yaşlardayız, bizim yaşlardaki jenerasyona bakarsak genel olarak sizinkiyle aynı geçmiştir hayatları, sürekli bir koşma yetişme hali ama siz geçen yıllar içinde kendinizden çok mu vazgeçtiniz?
Yemek yapmasam bile suçluluk hissediyorum diyorsunuz, neden? Sanırım çocuklarınız kızımla aynı yaşlardadır, evet elimden geldiğince annelik yaparım ama illa yemek yapacağım diye çabalamam, biraz kendinizi de düşünmeyi öğrenmelisiniz, siz yemek yapmayınca hiçbiri aç kalmaz, başlarının çaresine bakacak yaşlardalar, bırakın bir gün de onlar size yemek yapsın, alıp başınızı gitmek sizin gibi herşeyden kendini sorumlu hisseden biri için imkansız ama elinizde imkan varsa birkaç haftalık turlara katılın, biraz yalnız kalın, uzaklaşın, onu yapamıyorsanız illa ki yapmaktan keyif aldığınız birşeyler vardır, müzik, dans, resim??? Sizi mutlu edecek size özel anlar yakalamak için bu tip aktivitelerde iyi gelir.
Çok teşekkür ederim Mune,sizin yorumlariniz herzaman çok değerlidir.
Söyledikleriniz çok doğrudur fakat tekrar anladimki insan gercek hayatalarini yaşadiklarini buraya tam olarak aciklayamiyor ,ben güclü bir kadinim .
Hayattaki normal koşmacalar beni yormadi ,beni yoran aslinda herşeyden sorumlu olmak .
Niye derseniz,şöyle anlatayim .
Ben almanyada büyüdüm ve ilk jenerasyon çocuğuyum .Annem babam ilgisiz ve dilsiz sayilir.
Çocukluğumdan berli kendi sorumluluğumu kendi kararlarimi kimseyle paylaşma imkani olmadan aldim.
Bu bir gercek yalnizlik duygusu yaratiyor .
Sonra nefes almadan evlendim ,ozamanlar imkaansizdi bir kadinin yalniz bir eve cikmasi.Keşkede yapsaymişsim ,adim ciksaydi.
Eşime ,nasil desem yildirim aşkiyla evlendim.Türkiyede tatilde taniştirildik,
Onu buraya getirdim ,şimdide birde eşim için sorumluluk almiştim .Yine dilbilmez yoldilmez.Ilk 7 sene çalişdi fakat bir türlü buraya ayak uyduramadi ,kendini kapatti .
Hersey benim icraamla oluyordu ,birde hata yaptiysam sürekli kavga ve suclanmak"Senin yüzünden bu hale geldik".
Sonra bir eski ev aldik(Almanyada yeni ev almak çoook zor ,fiyatlar şimdi 120qm için 200.000 €),eşim işsiz kaldi.
Neyse uzattimda uzattim...
O mutlu olsun diye ,çok istiyordu eve kat cikarmak ve genişletmek için inşaat başlattik.Amac ileride kira gelirinden faydalanmakti.Tamam almancam süper ,benimle tel konuşanlar yabanci olduğumu anlamiyorlardi.
Ama ben ne anlarim inşaattan,yine hep kavga ,sen hallemedin sen yapamadin .
Oysaki herkes benim başarilarimi konuşuyordu.Evin bütün evrak işlerini yaptim .Belediyeden izin almak ,mimarla anlaşlmak vs ve önemlisi çok kişi buna bir avukat tutarak yaptiği krediyi ayarlamak.
Çok yillar inşaat içinde yaşadim.
Toz camur hiç bitmedi,üç sene oturma odasinda cekyat üzerinde yattim .
Bu arada çalişiyorum ve evin bütün yükü benim üzerimde güya eşim inşaatta çalişiyor.
Böyke hayat akip gitti ,anca her 3seneye bir tatil yapabiliyorduk .Benim tek maaş buna yetti .Eşimin çok bir kötü huyu var kimseden yardim istemez istettirmezde.
Yani böyle olunca hep yalniz kaldik .
Evliliğimizde çok kötü ,ayni dili konuşmuyoruz ve eşimde hiç anlayişli değil ve uzlaşmas ,kendi prenziplerinden feda etmez.
Bu arada çocuklar benden soğudu ,ben onlari soğuttum belki, çünkü sürekli bir sinirli bir asabi veyada depresyon içinde olan insan oldum .
Elbette benimde kötü yanlarim var kolay kişiliğim yok .
Bundan kendimi bir anne olarak suclu hissediyordum ,onlara anac bir anne olamadim ,onlara yeterlice sevgi veremedim ve eğitemedim.
Böyle oğullarimda beni takmazlar ,ben zannetmiyorum ben gidince onlar beni özliyeceklerini.
Ben onlara en azindan sevgi eksikliği varsa maddi yoksulluk olmasin diye birşeylerini eksik etmedim .
Büyük oğlumun ehliyetinide arabasinida aldim.
Offf offf ..daha çok şey var .
Bu evide ne sata bildik ne yapa bildik .
Kusura bakmayin uzun oldu ...
Daha bitmedi ,kafam karişik ...