4 yıl önce bende benzer şeyler yaşadım ve bende sizin gibi hayır diyemeyen içime atan biriyim. Bayanla evlerimiz yakın ve uzaktan tanışıyorduk sonra çocuklarımız aynı sınıfta okula başladılar. ilk haftalar çocuğunu getirdi götürdü sonra okul çıkışlarında benim getirmemi istedi yani konuşmasında geçici bir süre içindi bu teklif küçük çocuğu olduğu için. Bende nasıl olsa gidip geliyorum ve bir süreliğine diye kabul ettim.Sonra aradan 3 ay geçti 1. dönem bitti, kış geldi yağmur çamur, yola ansızın çıkan arabalar vs. ve sağlık sorunlarım var + zaten çocuğumun çantası ağır ben taşıyorum bide onun çocuğununkini taşıyorum. Herşeyi geçtim çocuk garip garip gidip geliyor okula birde emanet insan kendi çocuğuna zor bakıyor yolda kaza geçirsek suçlusu ben olacağım. daha bana diyorki ben onu tenbihlerim akıllı gider glir seni üzmez!!! Neyse okuldan geliyorum yemek vs hallediyorum tam ödevlere oturuyoruz zırt bir mesaj 'ödevler şunlar şunlar demi, şu dersin ödevi nasıl olacak ki' gibi sorular.. Yahu kitabı açıp baksa zaten ne olduğunu anlayacak ama zahmet etmiyor telefondan ben söylüyorum ve bu arada sinirlerim tavan yapıyor kendi çocuğumun ödevlerini yaptıramıyorum. bazı arkadaşlar benden daha çok sinir oluyordu ama birşey diyemiyordum artık sabahlara kadar sinirden uyuyamıyordum ve sabrım yeterince taşmıştı.ben buna yavaştan bahaneler üretmeye başladım ki anlasın diye. Kibarca kırmadan ne söylediysem benim hep önümü kesti her teklifimi çürüttü duygu sömürüsü yaptı. sonra birgün önümüze hızlı şekilde bi araba çıktı o an herşey olabilirdi bikaç veli ile beraber gidiyorduk okula araba çıkınca çocuklar her biryana koştu hangisine bakacağımızı bilemedik.Ve şu varki herkes önce kendi çocuğuna koştu açıkça söyledim daha bana ben tenbihlerim, sakın emanet gibi düşünme deyip duruyor. olmuyor anlamıyor açık açık mesajda yazdım. benim çocuğum bile bana emanetken ben senin çocuğuna daha fazla göz kulak olamam eşine söyle bi çaresine baksın sen gelemiyorsan servise versin çocuğu ne ben zan altında kalayım nede çocuğun perişan olsun ben artık çocuğunu okuldan alamayacağım dedim.. öyle deyince itiraz edemedi eşiyle konuştu tamam bakacağız çaresine babası artık gelip alacak okuldan dedi ve ertesi gün çocuğu ben okuldan almadım babasıda gelip almayı unutmuş!!! babasını arayıp hatırlatmışlar öyle gelmiş..birdaha da ben almadım keşke daha önce açıkça söyleyebilseymişim ama buda bana tecrübe oldu artık kimseyi kırmamak için kendime eziyet etmiyorum açıkça söylüyorum söyleyemezsem yazıyorum hallediyorum kafam rahat artık. şuan 1,5 aylık bebeğim var istemediğim kişiye açık açık söyleyip öptürmüyorum, gripseniz gelmeyin diyorum. gelecek kişilerin durumuna göre uyarıda bulunuyorum.
Çok uzun yazdım kusura bakmayın ama bazı insanlar iyilikten anlamıyor açıkça söyle, yüzüne söyleyemiyorsan mesaj yaz. eşlerinizin iş yapıyor olması senin ona katlanacağın anlamına gelmez. ki eşinde zaten söyle diyormuş riskli bir durum olsaydı eşinde idare et falan derdi. yani eşin için bile olsa katlanma onlar kendileri halletsin sen mesafe koymana bak.benimde 3 çocuğum var ama hiçbir yere çıkamıyorum hayret ettim bu kadına gerçekten.Dobra olmak en doğrusu şu durumda çünkü çocuğun hasta olsa yine sen çekeceksin çocuğun çekecek ve dönüşü olmayan şeyler olabilir bebeğin pramatürmüş Allah korusun daha çok savunmasız. İnşallah biran önce çözüme ulaşırsın Allah yardımcın olsun
