- 18 Ekim 2014
- 504
- 316
- 133
- 42
Konu uzun aslında ben mümkün olduğunca kısa yazacağım.iş yerimde samimi Arkadaşım ile konuşmalarımız herkesin ağzına düştü.biz arkadaşımla öğleye kadar beraberiz ve büyük çocuklarımız okula başladı ve ikimizinde bebeği var. Konuşmalarımız onlar hakkında oluyor çünkü benzer şeyleri yaşıyoruz gün içinde. Iş dışında sorumluluklarımız yüzünden vakit bulupta görüşemiyoruz. Telefon ile de uzun uzun konuşamıyoruz Aynı sebepten ötürü.
Şimdi çocuğu olan, olmayan evli,bekar çeşit Çeşit insan var. Arkadaşımla odanın bir köşesinde konuşurken ya bizi dinliyorlar ya da konuşmaya katılıyorlardı. Buraya kadar Sorun yok Ancaaaaaakkkk artık laf sokmak, tiye almak arkamızdan konuşmaya, kaş göz işaretlerine kadar vardı bu durum. Arkadaşım bir nevi sosyal baskısı olarak gördüğüm bu durumdan ötürü çok üzgün ve artık bu konuları işyerinde konuşmayalım diyor. Bende onların istediği olsun, kendimize çeki düzen
Verelim istiyorsan sana uyarım dedim. Bu sefer susup onları dinliyoruz ve ben mutlu olmuyorum.
Ne yapmalıyız arkadaşlar? Akıl akıldan üstündür. Sizce olduğumuz şekil devam mı etmeliyiz yoksa susmalımıyız
Edit konu başlıkla alakasız olmuş kabul ediyorum. Konuşma içeriği kocalarımız değil çocuklar. Ne yaptıklarını değil, biz onlara nasıl örnek olalım ne şekilde yaklaşalım diye konuşuyoruz ki arada arkadaşlarda kendi tecrübelerini söylüyorlar.özellikle bekar ve çocuklu bayanlardan tepki alıyoruz ve küçümseniyoruz. Tepkileri karşısında ne yapmalıyız. Bununiçin fikir istiyorum. Yorumlar için teşekkürler.
Şimdi çocuğu olan, olmayan evli,bekar çeşit Çeşit insan var. Arkadaşımla odanın bir köşesinde konuşurken ya bizi dinliyorlar ya da konuşmaya katılıyorlardı. Buraya kadar Sorun yok Ancaaaaaakkkk artık laf sokmak, tiye almak arkamızdan konuşmaya, kaş göz işaretlerine kadar vardı bu durum. Arkadaşım bir nevi sosyal baskısı olarak gördüğüm bu durumdan ötürü çok üzgün ve artık bu konuları işyerinde konuşmayalım diyor. Bende onların istediği olsun, kendimize çeki düzen
Verelim istiyorsan sana uyarım dedim. Bu sefer susup onları dinliyoruz ve ben mutlu olmuyorum.
Ne yapmalıyız arkadaşlar? Akıl akıldan üstündür. Sizce olduğumuz şekil devam mı etmeliyiz yoksa susmalımıyız
Edit konu başlıkla alakasız olmuş kabul ediyorum. Konuşma içeriği kocalarımız değil çocuklar. Ne yaptıklarını değil, biz onlara nasıl örnek olalım ne şekilde yaklaşalım diye konuşuyoruz ki arada arkadaşlarda kendi tecrübelerini söylüyorlar.özellikle bekar ve çocuklu bayanlardan tepki alıyoruz ve küçümseniyoruz. Tepkileri karşısında ne yapmalıyız. Bununiçin fikir istiyorum. Yorumlar için teşekkürler.
Son düzenleme: