Mutluluk yasak mı?

Ldyllic .!.:

Anlattığınıza göre mutlu olmak elinizdeyken siz istemiyorsunuz. Ayrıca önceden bir travma falan mı yaşadınız?

Genişletmek için tıkla...

ekmekkadeyifii .!.:

Yani şöyle söyleyeyim aslında 24 yaşında bir insanın hayatta isteyebileceği çoğu şeye sahibim. İşim var, hobilerim var, güzel bir ilişkim var, sağlıklıyım. Ama özellikle mutlu olmak bana ayıp, yasak gibi geliyor.
Annemle ilişkim pek iyi değil, yani sürekli kavga gürültü değil tabii ama gerçekten özellikle ona karşı böyle hissediyorum. Mesela o evdeyken dışarı çıkarsam gezersem, eğer çok eğlenirsem bunu ona belli etmemem gerekiyor gibi hissediyorum. Ya da mesela işteyken mutluysam akşam ona göstermemeye çalışıyorum, mutsuz gibi davranıyorum.
Ne gibi bir travmadan bahsediyoruz?

Genişletmek için tıkla...

ekmekkadeyifii .!.:

Bergen'in "Mutluluk hakkın değil..." sözü yankılanıyor

Genişletmek için tıkla...

ekmekkadeyifii .!.:

Başlıktan da anlayacağınız gibi.
Mutlu olmak bana yasak gibi geliyor. Olmamam gerekiyor gibi hissediyorum. Mutlu olduğum zaman da kendimi suçlu hissediyorum. Eğer mutlu olursam da bunu etrafımdaki insanlara, özellikle anneme göstermemem gerektiğini hissediyorum. Dışarıdayken çok mutluysam bile evde asla göstermiyorum. Ezkaza mutlu olursam kafamda sürekli rahmetli Bergen'in "Mutluluk hakkın değil..." sözü yankılanıyor.
Kötü bir insan değilim, yani başkalarına zarar veren eylemlerim olmadı. Yaptığım eylemler sadece beni pişman eden eylemlerdi.
Bu sizce neden olabilir? Benim gibi hisseden var mı?

Genişletmek için tıkla...

Ldyllic .!.:

Hayatınız da yaşadığınız bir travma yani. Çevrenizdeki kişilerle ya da kendinizle ilgili. Mesela annenizle olan ilişkinizden bahsetmişsiniz. Daha önce bu durumla ilgili bir travma da olabilir. Böyle hissetmenizi sağlayan bir durum var.

Genişletmek için tıkla...

Aycemil .!.:

O sizi pişman eden eylemlerden kurtulmanız lazım. Onlar yüzden mutlu olmaya hakkınız yok gibi düşünüyorsunuz.

Genişletmek için tıkla...

ekmekkadeyifii .!.:

Pişman olduğum şeyler geçmişte kaldı ama. Yani yaptığım yanlış tercihler, yaşadığım yanlış ilişkiler gibi şeylerden bahsediyorum. Hali hazırda kötü bir alışkanlığım ya da yanlış bir ilişkim yok.

Genişletmek için tıkla...

ekmekkadeyifii .!.:

Başlıktan da anlayacağınız gibi.
Mutlu olmak bana yasak gibi geliyor. Olmamam gerekiyor gibi hissediyorum. Mutlu olduğum zaman da kendimi suçlu hissediyorum. Eğer mutlu olursam da bunu etrafımdaki insanlara, özellikle anneme göstermemem gerektiğini hissediyorum. Dışarıdayken çok mutluysam bile evde asla göstermiyorum. Ezkaza mutlu olursam kafamda sürekli rahmetli Bergen'in "Mutluluk hakkın değil..." sözü yankılanıyor.
Kötü bir insan değilim, yani başkalarına zarar veren eylemlerim olmadı. Yaptığım eylemler sadece beni pişman eden eylemlerdi.
Bu sizce neden olabilir? Benim gibi hisseden var mı?

Genişletmek için tıkla...

defne-28 .!.:

Sebep ne ?

Genişletmek için tıkla...

ekmekkadeyifii .!.:

Mutlu olduğumda kendimi suçlu hissediyorum. Özellikle anneme karşı. Hani olması gereken huzursuz olmam gibi hissediyorum. Mutlu olduğumda bazen bir şey çıkıyor tartışma falan, ona diyorum ki anne çok mutluyum şu an lütfen sonra tartışalım

Genişletmek için tıkla...

ekmekkadeyifii .!.:

Yani şöyle söyleyeyim aslında 24 yaşında bir insanın hayatta isteyebileceği çoğu şeye sahibim. İşim var, hobilerim var, güzel bir ilişkim var, sağlıklıyım. Ama özellikle mutlu olmak bana ayıp, yasak gibi geliyor.
Annemle ilişkim pek iyi değil, yani sürekli kavga gürültü değil tabii ama gerçekten özellikle ona karşı böyle hissediyorum. Mesela o evdeyken dışarı çıkarsam gezersem, eğer çok eğlenirsem bunu ona belli etmemem gerekiyor gibi hissediyorum. Ya da mesela işteyken mutluysam akşam ona göstermemeye çalışıyorum, mutsuz gibi davranıyorum.
Ne gibi bir travmadan bahsediyoruz?

Genişletmek için tıkla...