Ben de bu tip bir evliligin cocuguyum ama ayrintiya simdi girmicem, yazsam roman olur.
Ben sunu hic mi hic anlamiyorum, hepimizin mi babasi b.k ? Yasitim olan ve benden yasca buyuk olan kusaklarin hepsinde adam gibi babalik yapan adam ender. Bizden onceki kusaklarin erkeklerinden niye hic adam cikmamis? Niye hep kadinlar mutsuz: hayatlari neden bu prsikopatlara katlanarak gecmis ?
Bu adamlar niye adam olamamislar ?
Hepinizin hikayesini okudum, duygulandım, hamileyim çocuğumu bu dünyadaki kötülüklere karşı koruyamazsam diye çok korkuyorum. Bin kere düşünüp te öyle çocuk yapmaya karar verdim. Eskiler nasıl bu kadar rahat çocuk yapabilmiş anlamış değilim.
Benim hüzünlü bir hikayem yok, güzel mutlu bir çocukluk geçirdim annemle babamın kavga ettiğini bile görmedim, en fazla annem küsmüştür sonra barışmıştır. Babam bizi kimseye muhtaç etmedi, bir şey istediğimiz zaman mutlaka yapıldı. En mutlu olduğum zamanlar beraber gezmeye gittiğimiz zamanlardı. Annem de melek gibi bir kadındı.
Ama annemi en çok mutsuz eden babamın geç gelmesiydi, abartmıyorum hergün gece 12 de gelirdi çok nadir erken gelip bizle vakit geçirirdi, hatta misafir geldiğinde annem babamı sorduklarında yerin dibine geçerdi. Cep telefonlarından önce çaktırmadan çağırmaya giderdik siz gidin geliyorum derdi gelmezdi, sonra cep telefonları çıktı ama arardık gelicem derdi gelmezdi.
İlk evlendiklerinde sabah 3 lere 4 lere kadar kalırmış pavyon, içki, kumar vs. Biz doğduktan sonra onları bırakmış bu seferde kahvehaneden gelmezdi. Şimdi düşünüyorum annem ne mantıkla 3 tane çocuk yapmış, ben olsam ilk yıl ayrılırdım. Eşim babama göre çok iyi bir eş, ben derim ona git arkadaşlarınla halı saha maçı yap gez dolaş diye, gider 1 saat sonra arar seni almaya geliyorum diye.
Tabi biz bu süreçlerde mutluyuz, babamın eve geç gelmesini yadırgamıyoruz çünkü diğer türlüsünü bilmiyoruz. Sonradan üniversitede arkadaşlarla konuşurken farkediyorum çocuklarının geleceği için çırpınan babalar varmış, benim babam ne okuyun derdi ne okumayın, bizim okulumuzdan bihaberdi kaça gittiğimizi bile bilmezdi. Kız çocukları olarak bizim hayatımızı çok etkilemedi ama erkek kardeşimi etkiledi bu, çünkü çocuk yetiştirmek demek eline para verip okula göndermek değildir. Erkek kardeşime aynen bunu yapıyorlar annem evde ev işleriyle meşgul ablamın çocuğuna bakıyor, babam kahvehanelerde, kardeşim arkadaşlarıyla okulu kırıp geziyor, sigara içiyor ve lise 1 de sınıfta kalıyor. O da eve 2 den önce gelmemeye başlıyor, sürekli arkadaşlarıyla sokakta. Neyse bir gün babam kardeşime kızıyordu gelmiyor falan diye, ben de dedim ki baba ne bekliyorsun genlerinde var sonuçta. Biz hep babamızı severdik çünkü annem sürekli bunu aşılardı babanız çalışıyor sizi okutuyor aç açıkta bırakmıyor vs diye. Sanki bunu yapmak anne babanın görevi değil de lütfuymuş gibi.
