Ben de sarılmak istiyorum ve bu geçmişimizi onarmamız gerekiyor. Küçükken şımaramadık şimdi şımaralım, inanın bu değersiz oluşumuz küçükken bize o kadar sirayet ediyor ki nerde bencil, narsist ve kötü insanları enerji olarak çekiyoruz. Bazen o kadar çözümsüz kalıyor ki benim babam da bipolar ve annem de depresyonda. Küçükken çok özenirdim babası normal olup ailecek alışverişe gidenlere . Annenin enerjik, her şeye hevesli olduğu ve mutluluk saçtığı bir ailede olmayı çok isterdim ama malesef hayat. Belki çok iyi bir anne olurum , mutlu bir yuvam olur diye hayal ettim o da ayrılıkla sonuçlandı bazen de diyorum senin falında sevilme yokmuş diyorum ağlayarak. Bazen babam çok sevseydi annem çok sevseydi bu kadar çok kanmazdım kötü insanlara.
Cevap verdirene kadar susmuyor yanımda değimse abartısız 300 mesaj atabiliyor, yanımdayda asla susmuyor küsmekten bile anlamıyor
Benim de babam bipolar ve annem de yani oldum olası neşeli biri değildir
Tabi ki birebir aynısı olmasa da çok benzer bir annem var. Hep memnuniyetsiz,hep eleştirel,hep mağdur…
Benim annemde ben 9 yaşındayken dışarı çıktı babamla bir keresinde ben gelene kadar yerleri sil dedi. Bende çocuk aklımla elime geçen ilk legene doldururup yerleri sildim (hamur legeniymis meğer). Annem eve geldiğinde hevesle yerleri sildim demeye kalmadan bir güzel dayak yedim. Bu gibi sebeplerden daha çok dayak yemisligim vardır. Simdi düşünüyorum da ne kadar çok haksızlık yapilmis bana. Asla itiraz edip zorluk gösteren bir çocuk olmadım hiç bir zaman. Aksine çok uysal ve yaşımdan daha olgundum hep. Benden küçük ikiz kardeşlerimle aramızda sadece 4 yaş olmasına rağmen onların ikinci annesi gibiydim. Okulda derslerimde basariliydim. Ama annemin memnuniyetsizliği yüzünden hep kendimi yarandirmaya çalışmakla geçti çocukluğum. Durmadan kendi yegenlerini komşunun çocuklarını örnek verirdi. Para içinde yuzmelerine rağmen bize bak şu komsunun çocuğu çalışıp annesine koltuk takımı aldı (siz bir işe yaramıyorsunuz dercesine). Onların çocukları söyle hayirlilar böyle hayirlilar derdi. Halbuki neredeyse her sene bizi ya anneanneme ya akrabaya bırakıp Türkiye'ye gelip milyonluk yatırımlar yaparlardı. Bir kere hiç unutmam arkadaşlarım gelecekti annemden 20 Euro istedim abur cubur içecek falan almak için o ara biraz vergiyle sıkıntıları vardı babamın (ama aynı zaman turkiyede bir yığın arsasi dukkanlari falan vardı) zorluk cikardi bende mahcup olmaktan çekindim arkadaşlarıma karsi. Yalvardım resmen yüzünü düşürdü tersledi beni parayı yüzüne firlatmadigi kaldı. Ben ve kardeşlerim ogrencilik döneminde bile onlardan doğru düzgün harçlık almazken (devlet burs verdiği için hiç ihtiyaç duymadık, burs hakkimiz doluncada ogrenim kredisi cektik hala borcunu oduyoruz) sağa sola biz çocuklarımızı okuttuk söyle iyilik yaptık böyle iyilik yaptık der anlatır durur. Milletin yanında kızım okuyordu ona hiç ev işi yaptirmadim bana hiç faydası dokunmadı der! Yani bilmiyorum ne kadar çarpık bir zihniyeti varmış yıllarca nasil idare etmişim bu olanları bir kaç gündür düşünmekten kafayı yiyorum.
Yok Allah'a şükür aynı evde yaşamıyorum. Ama evlerimiz aynı semtte. Biz esimle bir kaç kez boşanma aşamasına geldik daha önce, sırf annemle aynı evde tekrar yaşama korkusu yüzünden vazgeçtim her seferinde bosanmaktan. Çünkü ben baba evine donmeseydim bile o benim bosanmamdan cesaret alıp babamdan ayrılır yanıma yerlesirdi. Ben defalarca bu memleketten uzaklaşmaya çalıştım ama eşim bu konuda bana hep engel oldu. Bana kalsa annemle aynı şehirde bir dakika durmam çeker giderim Türkiye'nin güzel bir iline doğayla iç içe herkeseten uzak huzurlu bir ortamda yaşarım. Zaten evden çalışıyorum istedigim yere yerleşebilirim eşim memur istediği zaman tayin isteyebilir ama yok burdan gitmeye bir türlü yanasmiyor. En güzel yıllarım annemin yarattığı huzursuzluklar yüzünden burnumdan geldi. Bıktım artık onun etrafına yaydığı negatif enerjiden. Bu aralar gerçekten yüzünü bile görmek istemiyorum.
O zaman çok sık görüşmezsiniz. Bir de anneniz çocukların önünde deliriyorsa(misafirlikteysrniz) “çocuğumun önünde böyle davranmana izin veremem, ya sakin durursun ya da biz eve geçiyoruz.” Diyebilmelisiniz.
En son olan olayda söze dokmesemde öyle yaptım zaten. Onun evindeydik (yine merhametinden dolayı gittim babamla sıkıntı yaşıyorlar çocuklarla gideyim belki neşesi yerine gelir diye ama bir daha tovbe) bağırıp çağırınca çocuklara hadi çıkıyoruz dedim aldım çocukların kafasi dağılsın diye parka götürdüm. Öyle yapmam zoruna gitmiş olmaliki telefonda bağırdı çağırdı bir daha beni aramayın dedi.
Evet 15 yaşında babamla kaçarak evlenmiş küçük yaşta dört çocuk doğurmuş. Kendi tercihlerinin faturasını yıllarca bize çıkardı. Utanmasa bizi sorumlu tutacak herşeyden. Ben çocuklarım için katlandimda ömrümü onlara feda ettimde söyle zorluk yaşadım böyle zorluk yaşadım. Biz dedik sanki o yaşta evlen çocuk doğur. Yıllarca manipüle etti beni sonrasında uyandım ama merhametinden dolayı mesafe koyamadım ama artık yeter. Benimde bir hayatjm var onun karanlığında boğulmak istemiyorum.
annem bana yıllardır babamı çekiştiryor. Anlatma bana dememe rağmen anlatıyor. Ben senin çocuğunum. Uzmanlar çocuklarınıza anne ve babası hakkında olumsuz konuşmayın diyor. Bana anlatma arkadaşına komşuna anlat diyroum İkna olmuyor, anlatacakmış.
Bende aynı ünversitede işe girdim sadece 2 kere harçlık aldım onlardan, hep sessiz sakindim uyumluydum olmasam da kafamı ezerdi zaten
ay benim annemde 18de evlenmiş kendi isteğiyle, üniversite sınavına girmemiş ailesinin durumu yok diye, aynı laflar hep, ben şey diyorum banane annen baban evlendirmeseydi seni, bana sorsalardı ben zaten doğmak istemezdim diyorum
