Merhaba arkadaşlar,
Hiç böyle bir konu açacağımı düşünmezdim ama şu an kız kardeşimle beraber ABD' deyim. Geleli daha 1 hafta bile olmadı.
Kız kardeşim kendi yaş grubuyla beraber yaz okuluna katıldı, hemen uyum sağladı.
Ben de staj yapıyorum ama ben çok zorlanıyorum. Aslında çalıştığım yerdeki insanlar iyi gayet canayakın davranıyorlar bana ama sorun bende.
Daha ilk günler olduğu için ve daha önce hiç yapmadığım şeyler olduğu için istediğim başarıyı sağlayamıyorum, hızlı çalışamıyorum. Bu da beni çok yıprattı çünkü ben başarısızlığa alışık değilim. Bunu kendimi övmek için söylemiyorum ama hırsımı anlayın diye söylüyorum, hayatım boyunca hiç başarısız olmadım çünkü hep çok hırslıydım. Hep çok çalıştım hırsımın önüne hiç geçemedim bu yüzden yıprandım hep.
Yaptığım bir şeyi üstüm beğenmeyince bir daha yap deyince hemen gözlerim doluyor, her akşam ağlıyorum. Hep çok başarılı olmalıyım, elimi neye atsam yapmalıyım gibi bir inancım var belki zamanla düzelecek ama ben cidden dayanamıyorum. Beraber çalıştığım üstüm de pek anlayışlı davranmıyor, her şeyi ilk seferinden mükemmel yapmamı bekliyor.
Ve sonuç olarak ben dönmeyi düşünüyorum stajı tamamlamayıp. Ama burslu geldim, çok kötü durumda kalacağım bursumu yakarsam. Niye böyle oldum bilmiyorum daha 4 gün oldu ama ben yine üstümün istediği gibi yapamayacağım diye ağlayarak gitmeye başladım
Bu arada nişanlım da bana yakın bir eyalette, aynı eyaleti ayarlayamadık o Türkiye' de çalıştığı üniversitesiyle bağlantılı bir üniversiteye gitmek zorunda olduğu için. O da gitme sakın, alışırsın diyor.
Biliyorum burada burslu bulunmayı tepmek büyük nankörlük. Biliyorum iş hayatında da böyle şeyler yaşayacağım ama ben cidden çok kötüyüm. Ne yapacağımı düşünemiyorum. Dönmeli miyim, dişimi sıkmalı mıyım? Her şey düzelir mi, ben Türkiye' deki başarıma ulaşır mıyım kafamda hep bunlar var
***********************************************
Başlığı yanlış atmışım aslında.
Sorun benim çok güçsüz olmam. Nankörlüğüm, alışamam hiçbir şey değil. Ben çok güçsüzüm. Bunu buraya gelince fark ettim.
İki gün iyi geçiyor, üçüncü gün bir sorun yaşıyorum ve ben hemen bırakmayı düşünüyorum. Kaçmayı, uzaklaşmayı...
Halbuki bu mesleğe aşık olarak seçtim ben. Herkes üniversitenin tadını çıkarırken 1.sınıfta kendimi labda buldum. 2.sınıfta hocamın asistanlığını yapmaya başladım. 3.sınıfta kendi imkanlarımla ABD' de staj ve burs ayarladım.
Hepsi için çok çabaladım, meslekte yer edinmek için tırnaklarımla kaza kaza bazen ağlaya ağlaya bugünlere getirdim. Çok çabaladım gerçekten çok çalıştım.
Ama şimdi?
Yeni ülke ve yeni ortam ve bazı aksilikler yaşıyorum, üstüm bana ters gidiyor diye yapamıyorum, beceremiyorum diye düşünüp kaçmaya çalışıyorum.
Evet ben çok güçsüzüm ne acı ki.
Geri dönmesem bile böyle devam edersem en ufak zorlukta pes edip 4 ayı kendime zehir edeceğim.
Ama tek istediğim evime dönmek. Bunun önüne geçemiyorum.
Hiç böyle bir konu açacağımı düşünmezdim ama şu an kız kardeşimle beraber ABD' deyim. Geleli daha 1 hafta bile olmadı.
Kız kardeşim kendi yaş grubuyla beraber yaz okuluna katıldı, hemen uyum sağladı.
Ben de staj yapıyorum ama ben çok zorlanıyorum. Aslında çalıştığım yerdeki insanlar iyi gayet canayakın davranıyorlar bana ama sorun bende.
Daha ilk günler olduğu için ve daha önce hiç yapmadığım şeyler olduğu için istediğim başarıyı sağlayamıyorum, hızlı çalışamıyorum. Bu da beni çok yıprattı çünkü ben başarısızlığa alışık değilim. Bunu kendimi övmek için söylemiyorum ama hırsımı anlayın diye söylüyorum, hayatım boyunca hiç başarısız olmadım çünkü hep çok hırslıydım. Hep çok çalıştım hırsımın önüne hiç geçemedim bu yüzden yıprandım hep.
Yaptığım bir şeyi üstüm beğenmeyince bir daha yap deyince hemen gözlerim doluyor, her akşam ağlıyorum. Hep çok başarılı olmalıyım, elimi neye atsam yapmalıyım gibi bir inancım var belki zamanla düzelecek ama ben cidden dayanamıyorum. Beraber çalıştığım üstüm de pek anlayışlı davranmıyor, her şeyi ilk seferinden mükemmel yapmamı bekliyor.
Ve sonuç olarak ben dönmeyi düşünüyorum stajı tamamlamayıp. Ama burslu geldim, çok kötü durumda kalacağım bursumu yakarsam. Niye böyle oldum bilmiyorum daha 4 gün oldu ama ben yine üstümün istediği gibi yapamayacağım diye ağlayarak gitmeye başladım
Bu arada nişanlım da bana yakın bir eyalette, aynı eyaleti ayarlayamadık o Türkiye' de çalıştığı üniversitesiyle bağlantılı bir üniversiteye gitmek zorunda olduğu için. O da gitme sakın, alışırsın diyor.
Biliyorum burada burslu bulunmayı tepmek büyük nankörlük. Biliyorum iş hayatında da böyle şeyler yaşayacağım ama ben cidden çok kötüyüm. Ne yapacağımı düşünemiyorum. Dönmeli miyim, dişimi sıkmalı mıyım? Her şey düzelir mi, ben Türkiye' deki başarıma ulaşır mıyım kafamda hep bunlar var
***********************************************
Başlığı yanlış atmışım aslında.
Sorun benim çok güçsüz olmam. Nankörlüğüm, alışamam hiçbir şey değil. Ben çok güçsüzüm. Bunu buraya gelince fark ettim.
İki gün iyi geçiyor, üçüncü gün bir sorun yaşıyorum ve ben hemen bırakmayı düşünüyorum. Kaçmayı, uzaklaşmayı...
Halbuki bu mesleğe aşık olarak seçtim ben. Herkes üniversitenin tadını çıkarırken 1.sınıfta kendimi labda buldum. 2.sınıfta hocamın asistanlığını yapmaya başladım. 3.sınıfta kendi imkanlarımla ABD' de staj ve burs ayarladım.
Hepsi için çok çabaladım, meslekte yer edinmek için tırnaklarımla kaza kaza bazen ağlaya ağlaya bugünlere getirdim. Çok çabaladım gerçekten çok çalıştım.
Ama şimdi?
Yeni ülke ve yeni ortam ve bazı aksilikler yaşıyorum, üstüm bana ters gidiyor diye yapamıyorum, beceremiyorum diye düşünüp kaçmaya çalışıyorum.
Evet ben çok güçsüzüm ne acı ki.
Geri dönmesem bile böyle devam edersem en ufak zorlukta pes edip 4 ayı kendime zehir edeceğim.
Ama tek istediğim evime dönmek. Bunun önüne geçemiyorum.
Son düzenleme: