Zaten bu süreçleri defalarca yaşadım...Daha önce terkettim ama o zaman bu derece saygısız terbiyessiz değildi, bi.şekilde barıştık...Sonra ben bi patlama yaşadım ağzıma geleni saydım sabrım taştığında, bunu o yüksek egosu kaldıramadı tabi direkt bitti asla dönüşüm yok dedi sana...1 yıl ayrı kaldık...Arada ben yokladım malesef bittiğini kabullenemedim kendime rağmen...Hep güzel anılar aklıma geldi o 1 yıl içinde...Neler yapmadım kendime terapi için günlük tuttum, psikologa gittim psikolog ta berbat çıktı...Ağladım sızladım tek başıma atlatmaya başladığımı düşünürken tamam artık dönmez derken annesiyle evime geldi barışmak için...Barıştık, sabaha dek konuştuk, hatalarımızı ortaya koyduk temiz sayfa açıp hatalar tekrarlanmayacak dedik...Söz ver dedim küsmeyeceksin ayrıl ama küsme, küsmeye belirsiz bi sürece girmeye dayanamıyorum dedim...Derdin varsa konuş halledelim ya da bitirdim de ama küsme haftalarca dedim söz dedi
Sonraki süreçte ise noldu ; o ayrılığa sebep olan patlamam hep başıma kakıldı, başka kimse seni affetmezdi, o sözlerini bile affettim dedi (söylediğim sözlerde küfür falan var sanma sadece yıllarca yasadıklarımı sayıp döküp sen şöylesin vs )
Sürekli o olay her tartısmada başıma kakıldı, barışmasını lütuf olarak gösterdi ama ben sen de şunu yaptın desem sen sidik yarışındasın, sen geçmişte yaşıyorsun dedi...Gittikte saygısız aşırı saygısız olmaya başladı...O 1 yıl önceki patlamamı affedemiyorsan neden barıştın bunun kiniyle yaşanmaz dedim ama faydası olmadı
