Benim çok yakınında var böyle biri. Başlarda bu duygu karmaşaları, devamlı bir sevgi kırıntısı beklemek ve hayal kırıklığına uğramak gibi pek çok şeyi yaşadım. Üzüldüm, kırıldım.
durumunu anlayıp kabul ettikten sonra şunu gördüm. Gözümüzü korkutacak, canavar gibi bir şey değiller. Çok acınası durumdalar hatta. Kalplerinde kendilerinden başkasına açacak yerleri yok.
sevgi güçtür ya hani. Bir annenin çocuğuna bir şey olduğunda nasıl kaplan kesildiğini biliriz, çocuğumuza sarıldığımızda içimizin nasıl coştuğunu. Ya da Allah korusun bir uçakta düşüyor olsanız, yapacağınız son şey, sevdikleri nizi arayıp seslerini duymaktır..
Bunların hiçbirini yaşayamıyorlar. Hayata küsmüş şımarık çocuk gibi dolanıyorlar ortada.
Ben bunu anlayınca kızmak yerine acıdım hatta. Hayatta sevmekten daha güzel bir şey yok ki. Anneni, babanı, eşini, çocuğunu, arkadaşını. en başta kendini.
Ve bu insanlar sizi sevmiyor, kendilerini çok yüceltiyor gibi görünebilir ama aslında çok derinlerde en başta kendilerini sevmiyorlar. Kendisini sevmiyor. Aslında başkalarına yaptıklarının kötü olduğunu biliyor ve bunu yaptıkları İçin hem mutlu olup hem de bir şekilde kendilerinden nefret ediyorlar. Ama içlerindeki bu son derece mutsuz insanı kimsenin görmemesi için kat kat kat örtüyorlar. Mutluysanız, kendinizden memnunsanız kıskanıyorlar sizi, kendileri bu mutluluğu yakalayamadığı için.
eşiyle bu durumu yaşayanlar bir şekilde hayatlarından çıkarabiliyor, benim öyle bir imkanım yok mesela. Ailemin içinde. Geçmişte çok ağlatmış olmasına rağmen, şu anda hiç dokunamıyor bile.
bu insanları gözümüzde korkutucu hale getirmeden, aslında duygusal olarak onlardan çok daha güçlü olduğunuzu fark etmek lazım.