erkek doğasında var bu.. yıllar once basıma geldı.. askere gıtmeden once ayrılmaya calıstı,vazgecemedı.gıttı acemı bırlıgındeyken hergun telefonda görüştük.aılesınden cok benı aradı.asker dagıtımına geldı..gecırdıgı bı hafta ızınde rast gele ogrendım geldıgını.. bı kere gorustuk.Ben haber alamadıgım ıcın delı oldum o zaman dılımınde..en son bı arkadasına sordum ''keyfıne bakıyor sen boyle dert edıyorsun..asker arkadaslarıyla gezıyor, tozuyor,iyi o '' dedı benim şalterler attı..bitirdim.gitti usta birliğine gittikten sonra özür diledi affetmedım tabı..orada aklı basına gelse ne yazar..bi daha hıc gorusmedık..sıkıntılı zamanımda koştu.şöle böle barıstık..sonra ama ..hep anlattı o dönemi dert etti, gözünde büyüttü.. cok sevsekte kavuşamadık hiç.. aramızda hep bu sorun oldu.. kendı yaptıgı degılde benım onu terketmıs olmam dert oldu..Askerde bırakılmazmış bababaa
siz değersiz oldugunuzu düşünüp kendinizi kahr etmeyin muhtemelen yasadıgı büyük bi boşluk var ondan kaynaklı bu durumu..hadiiii lütfen kendine gel ve umut beslemeyi bırak..sil kuruntularını kafandan..son bir ihtar yap..sonra bırak gıtsın..döner mutlaka emin ol..