Ben hep böyle düşüncelere daldığımda, davranırken kendim olmaktan çıkıp, olmak istemediğim kasılan komik duruma düşen bir tip oluveriyordum. özellikle hoşlandığım biri varsa çevremde. Eğer yoksa ve arkadaş ortamıysa da daha samimi oluyordum, arkadaşlarımın bazılarından istemediğim yakınlaşma belirtilerine bile rastlıyordum.
Sanırım insan kendi olmalı başta. Beğenecekse öyle beğensin. Biraz mesafe iyidir tabi herzaman için. Karşındakinin gerçek yüzünü başta göremeyebiliyorsun çünkü. Görünce de öyle davrandığıyla kalıyor insan pişman oluyor.