- 26 Nisan 2018
- 2.804
- 4.507
- 53
- 28
- Konu Sahibi lonelybuthappy
-
- #1
Çok çok yalnızdım hanımlar
Dostlarımın(?) attığı kazıklar, evlilik yolundayken yolunu şaşıran eski sevgili, ailemde olan rahatsızlıklar, atanamamam, mastera devam ederken hayattan bıkmam. Yalnızdım derdimi anlatacağım bir burası vardı. Yanımda arkadaşım bile yoktu kahve içecek insan yoktu.
Onu hiç tanımadan baktığımda "öff be amma soğuk kendini ne sanıyosa" dediğim insan bana aile meselelerini anlatır oldu. (dışarıya karşı hâlâ öyle) Gün içinde birlikte olduğumuz halde akşam eve gidince de arayıp saatlerce konuşur olduk. Ben çok bağlandım ama bunun arkadaşça mı yoksa sevgi olarak mı olduğunu kestiremiyorum. Kendi duygumu kontrol edemiyorum. Lonely seni yalnızlıktan kurtarmış bi insana bu gözle bakma, bilse çok üzülür diyorum. Ayıp ediyormuşum gibi hissediyorum pişman oluyorum geçiyor 3 gün sonra hoop yine aynıyım. Bu yüzden arkadaşlığımı kesemem hem insan olarak da çok seviyorum hem de ondan başkası yok. Onun için de ben çok değerliyim farkındayım
Bazen kendisine kız bakıyor bozuluyorum püh sana bi kendine kız bulamadın diyorum o da ben muhabbet olsun diye konusuyorum kız mız yok diyor. Ortada cidden kız yok. Ama benim de kimseyle görüşmemi istemiyor, en son doktora yapmış talibime salak bu dedi
Bazen yüzüne bakıyorum yanaklarını öpesim geliyor sonra töbe estağfurullah diyorum uzak oturuyorum
O kadar çok ortak yönümüz var ki nasıl biz olma ihtimali aklına gelmez diyorum. Çirkin miyim diyorum yok normal insanım. O yarın bir gün atanacak veya memleketine dönecek, bunlar olmasa bile hayatına biri girecek ve ben ortada kala kalacağım. Gereğinden fazla bağlandım her şeyin farkındayım
Bazen de öyle bi elektrik hissediyorum ki sanki benim olacakmış gibi. İçimdeki ses sabret diyor 1 yıllık sevgilimden bile almadığım enerjiyi hissediyorum sonra yine kendime saçmalama diyorum. Artık nasıl benim olur diye sormuyorum varsın olmasın.
Ben nasıl düzelirim hanımlar bunu soruyorum. Bu bağımlılıktan nasıl kurtulabilirim
Dostlarımın(?) attığı kazıklar, evlilik yolundayken yolunu şaşıran eski sevgili, ailemde olan rahatsızlıklar, atanamamam, mastera devam ederken hayattan bıkmam. Yalnızdım derdimi anlatacağım bir burası vardı. Yanımda arkadaşım bile yoktu kahve içecek insan yoktu.
Onu hiç tanımadan baktığımda "öff be amma soğuk kendini ne sanıyosa" dediğim insan bana aile meselelerini anlatır oldu. (dışarıya karşı hâlâ öyle) Gün içinde birlikte olduğumuz halde akşam eve gidince de arayıp saatlerce konuşur olduk. Ben çok bağlandım ama bunun arkadaşça mı yoksa sevgi olarak mı olduğunu kestiremiyorum. Kendi duygumu kontrol edemiyorum. Lonely seni yalnızlıktan kurtarmış bi insana bu gözle bakma, bilse çok üzülür diyorum. Ayıp ediyormuşum gibi hissediyorum pişman oluyorum geçiyor 3 gün sonra hoop yine aynıyım. Bu yüzden arkadaşlığımı kesemem hem insan olarak da çok seviyorum hem de ondan başkası yok. Onun için de ben çok değerliyim farkındayım
Bazen kendisine kız bakıyor bozuluyorum püh sana bi kendine kız bulamadın diyorum o da ben muhabbet olsun diye konusuyorum kız mız yok diyor. Ortada cidden kız yok. Ama benim de kimseyle görüşmemi istemiyor, en son doktora yapmış talibime salak bu dedi
Bazen yüzüne bakıyorum yanaklarını öpesim geliyor sonra töbe estağfurullah diyorum uzak oturuyorum
O kadar çok ortak yönümüz var ki nasıl biz olma ihtimali aklına gelmez diyorum. Çirkin miyim diyorum yok normal insanım. O yarın bir gün atanacak veya memleketine dönecek, bunlar olmasa bile hayatına biri girecek ve ben ortada kala kalacağım. Gereğinden fazla bağlandım her şeyin farkındayım
Bazen de öyle bi elektrik hissediyorum ki sanki benim olacakmış gibi. İçimdeki ses sabret diyor 1 yıllık sevgilimden bile almadığım enerjiyi hissediyorum sonra yine kendime saçmalama diyorum. Artık nasıl benim olur diye sormuyorum varsın olmasın.
Ben nasıl düzelirim hanımlar bunu soruyorum. Bu bağımlılıktan nasıl kurtulabilirim