Arkadaşlar çok zorlu bir nişanlılık süreci geçirdim, 1 yıl birlikte olduğum, uğruna ömrümü adadığım, hayaller kurup umutlar bağladığım, sevdiğim adamdan 2gün önce ayrıldım, nişanı atmak zorunda kaldım... Açık konuşcam, anlayışsızın önde gideniydi, örümcek kafalının tekiydi, okumama, çalışmama, arkadaşlarıma, aileme, giyimime, tek başıma dışarı çıkmama kadar herşeyime karışırdı. Defalarca dedim yapma etme, beni boğuyosun, köstek olma destek ol, kariyer yapalım, hayatımızı kurtaralım diye ama egosunun kurbanı oldu....
Şimdi nişan bohçasını topladım, onların aldıkları her şeyi poşetlere koydum, şu an canım öyle bir yanıyorrrki anlatamam. Kendimi ne zaman toplarım bilmiyorum, defalarca şans verdim, sonuna kadar sabrettim, bekledim, her şeyi ailemden gizlemeye çalıştım, ona defalarca dedim, aileler duyarsa benim için geri dönüşü olmaz, ben her şeyine razıyım, şu anlamsız egondan bigün vazgeçeceğine inanıyorum dedim. Ama sağ olsun, benim ailemede kendi ailesinede çok güzel duyurdu her şeyi... Akşamdan beri beni arıyor, ağlıyor, yalvarıyor, çırpınıyor, hiçbişeyine karışmıcam, okuluna, işine, saçına, çevrene yeter ki bi sans daha verelim diyor. Annem 'seni evlatlıktan silerim dönersen, sizin evliliğiniz olmaz, o kendiine köle arıyor diyor' öyle de zaten... Şuan tek isteğim şu acıyı atlatmak, kendi çektiğim acıya dayanıyorum ama onun acı çekmesine hiç dayanamıyorum, herşeyim yarım kaldı, hayallerim hayal oldu, 3 ay sonra evlenecektik halbuki, biliyorum uzun süre kendime gelemicem, hep içime burukluk, kalbimde acı olacak, kabus gibi... Şu eşyalar bi an önce gitse, o kendi yoluna baksa, beni unuttuğunu mutlu olduğunu duysam, daha ne isterim ki. Gözlerimde yaş kalmadı, ama bu aşk gerçekten imkansız, biz ayrı dünyaların insanıymışız, oturduk düşündük ortak hiçbi noktamızın olmadığını gördük, çok geç farkettik, alışkanlıktan mıdır nedir o kadar zorrrr ki, ömrümden ömür, canımdan can gidiyorrrr...
Ne olursunuz, bişeyler söyleyin, doğru olanı yapmıssın diyin, duymaya ihtiyacım var, hiç arkadasım yok benim, sizden başka dertleşeceğim kimsem yokkk, o beni aradıkca onun acıdan kıvrandıgını gördükce yanıyorum, ölüyorum, o iyi olsa bende iyi olurum ne olur bişeyler yazın, derdime çare olun...
SON GELİŞME:
Arkadaşlar, son durumumu paylaşayım dedim. Tamamen bitirdim nişanlılığı, o insanla irtibatımı komple kestim. Çok iyi bir iş buldum, pazartesi işe başlıyorum, boş zamanlarımda dersaneye gideceğim kpss sınavı için, şubatta dondurduğum okuluma (aöf-3,sınıf) devam edeceğim!!! İstediğim gibi giyinip, istediğim kadar makyaj yapıyorum, görüşemediğim bir çok arkadaşımla yeniden görüşüyorum, özgürüm, rahatım, kuş gibiyim, kendime güvenim geldi, artık adımlarımı düşünerek atıyorum, psikolojim çok iyi... Şükürler olsun kurtuldum, kötü bir kabustan uyandım, yeniden doğdum sanki... Allah'ıma çok şükür!!! Çok huzurluyum, hayatımı kendi istediğim şekilde, dolu dolu yaşacağım, okulumu bitireceğim, her zaman çalışacağım, kendimi artık ezdirmeyeceğim, ailemin sözünden çıkmayacağım... Hemen hemen benim yaşadıklarımı yaşayan arkadaşlarıma sesleniyorum: bırakın bu örümcek kafalı, bencil adamları!!! Önünüze bakın, kimseye muhtaç olmayın, hayatınızı dolu dolu yaşayın, kimsenin kölesi olmayın!!!
Tüm kk arkadaşlarıma destekleri ve fikirleri için teşekkür ediyorum, kararmakta olan bir kızın daha hayatını KURTARDINIZ. Genç ve tecrübesiz iyi kalpli arkadaşlarımıza İBRET OLSUN. Bu siteyi keşfeden kk kurucularımızdan da Allah razı olsun, bizleri burada buluşturduğu için. Sağlıcakla kalın! :)