Çok çok iyi anlıyorum seni. Anne olunca anladım ki bir "olması gereken"ler var bir de "olan"lar. Annem benim bebekliğimi anlattığında "2 yaşına kadar 1,5 saatte bir süt içmek için uyanırmışım gece hep yanlarında yatarmışım, 4,5 yaşıma kadar ayakta sallanmadan uyumamışım" vs. ben derdim ki "siz alıştırmışsınız gece beslenmesini kesmek lazım, yanında yatmaya alışmaması lazım, kendi kendine uyumayı öğrenmesi lazım lazım da lazım". Uygulamaya gelince olmadı işte Yine de bunu başaranlara saygım sonsuz...
Annem de şimdi diyor ki al yanına beraber uyuyun, her şeyin bir zamanı var, sonra istesen de gelmez... Sabah "nolursa olsun alıştırıcam yatağına" diyorum ama gece dayanamıyorum ne ağlamasına ne yorgunluğa. Off ya ne zormuş anne olmak.