Aynı şeyleri yaşamışız hatta bizimde 8 yıl çocuğumuz olmadı. Hatta ben eşimin bu tavırlarını çocuğumuzun olmamasına bağlıyordum, ama değilmiş. Eşimin anneside aynı sizinki gibiydi, eşim annesine aşırı bağımlıydı asla söz söyletmezdi. Yaklaşık 10 yıl sonra aklım başıma geldi, yıllarca eşim için yaşamıştım artık kendim için yaşamanın zamanı geldi dedim ve uyguladım. Mutlu olacağım şeyler yaptım, tıpkı eşimin bana yaptığı gibi onu görmezden geldim, surat asmadım şikayet etmedim, sadece kendim için kendi doğrularımla yaşamaya başladım. Ve nasıl olduysa kv. hata üstüne hata yapmaya başladı, eşim artık onu+onları savunacak bir şey bulamamaya ve benim bunca zamandır haksızlığa uğradığımı anlamaya başladı. Son 4 yıldır iyiyiz çok şükür.
Bu yüzden dedim sana sabrın ve sevgin varsa bekle diye.. Ama benim 10 yılım gitti bir hiç uğruna. Değdimi dersen evet değdi, bana bunca şeyi yaşatmasına, bunca üzmesine rağmen, beni sevdiğinden emindim ve bende çok seviyordum.
Umarım senin eşinde değişir ve o çektiğin üzüntüler yaşayacağın mutlulukların bedeli olur.