- 7 Aralık 2016
- 429
- 422
- 103
Beni bilen hatırlayan var mı bilmiyorum ama eşimin aileyle sorunlarım vardı ve bitmedi devam ediyor. Onlar başlarda beni şaşırtan, çok sevildiğimi zannederken eşime şikayet eden davranışlar içine girdiler. Eşim de beni hırpaladı psikolojik anlamda. Bana hakaretler etti. Aileme laf etti. Senin ailen de bana şunu yaptı dediğimde tabi yapar sen insan mısın, onlar tabi seni aramaz sen aranacak birisi misin sanki gibi laflar etti. Bu süreçte ben ailesinden inanılmaz derecede soğudum. Onlar da benden. Ama tabi yine hep ama hep ben haksızım onun gözünde. On yıldır evliyiz. Çocuk yok. O da yılan hikayesi olmuş bir şey zaten. Ben istediğimde o istemedi. O istese ben ona güveniyorum. Çok kırgınım. Bir türlü geçmiyor. Ne yapsam onun gözünde kötü bir kişiyim. Melek olan ailesini aramamış sormamis birisiyim. Onlar da beni hiç aramıyor. Ama onlar aramıyorsa vardır sebebi. Benim yüzümdendir. Ben ara ara düşünmekle birlikte son zamanlarda sürekli boşanmayı düşünüyorum. Böyle gereksizce yıpranmış bir evliliği sürdürmek istemiyorum. Eşimin gözünde haklı önemli olmak istiyorum ama böyle bir şey bir kere bile olmadı. Bir kere. Kırk yaşındayım. Diyorum ki önüne bak. İlla ki bitecek. Neden zaman kaybediyorsun? Bir de diyorum ki yaş kaç oldu. Yalnız yapabilir miyim? Çocuk düşünmüyorum çünkü yanında hep ikinci planda olduğum adamın ailesiyle içli dışlı olmak istemiyorum. Saçma mı düşünüyorum bilmiyorum..ama çok kafam karışık ve mutsuzum. Lütfen bana bir kadın olarak yol gösterin.
Çok uzun oldu sanırım ama kusura bakmayın.
Çok uzun oldu sanırım ama kusura bakmayın.
