Dünya kafirlerin cennetidir, müminlerin değil. 2 dünyada da cefa ya da sefa yoktur. Ya bu dünyada sefa, ya diğer dünyada. Bu dünyada sefa çekene de öbür dünyada cefa. Mutsuzluk da ümitsizlikten gelir. Bir şeylere dair ümidiniz kalmadığında ya da azaldığında mutsuz olursunuz. Sanki bir şeyin veya bir durumun içinden çıkamayacakmışsınız gibi bir hisse ya da düşünceye kapılabilirsiniz. En basitinden bakın geçmişinizde yaşadığınız sıkıntılara, geçmedi mi? Geçmediyse neden geçmedi? Elinizden gelen gayreti gösterdiniz mi? Ve de bir sorunu biz sorun olarak görür isek o şey bizim için sorundur. Mesela bana göre 10 saat çalışmak sorun değil iken sizin için çok sorun olabilir. Bunun sorun olup olmadığına karar veren biziz. Demek istediğim bazen olumsuzluklara kapılıyoruz, çoğunluk olarak kötü olanı düşünebiliyoruz ve elimizde olan güzel şeyleri hiçe sayabiliyoruz. Halbuki her şeyin bir çaresi var ölümden başka. Her derdin bir sonu var. Her sıkıntının ardından bir kolaylık var, bir güzellik var. Önemli olan biz nasıl baktık, ne yaptık, nasıl değerlendirdik. Eskiden ben de pek çok kez karamsarlık ve ümitsizlik çukurlarına düşmüş biri olarak diyorum ki Allah var gam yok, yola devam.
Yürüüü dertler senden korksun ya. Allah büyük, oturur 2 elimi açar duamı ederim, hele bir de ağladı mı tamam bitti ya. Ne dert ne bir şey kalır insanda.Ben elimden geleni yapıyorsam, kafama takacak bir şeyim neden olsun?
