Bu aralar iyce yalnızlıktan bunaldım kızlar yani şöyle söyleyeyim gezsemde ,evde de otursam, çalışsamda ,kitapta okusam işte kendimi ne uğraş bulursam bulayım içimdeki o duygusal açlık gitmiyor kesinlikle .O kadar artık sevmek sevilmek istiyorumki ve bakıyorum hayat o kadar da kısaki böyle bomboş geçen zamana da üzülüyorum .Belki birileriniz diyecekki sürekli düşünürsen olmaz valla onuda denedim ya onunla alakali 4-5 kitap bitirdim :)) yok yani olmuyor bu benim elimde değil sürekli etrafımdaki insanlara özeniyorum ben 33 yaşında yapayalnız çevremdekilere bakıyorum 25 26 bu yaş seyrindekiler o kadar güzel iliskiler yaşiyorlarki allah bozmasın kimsede gözüm olduğu için demiyorum asla dahada mutlu olsunlar ama benim neden böyle bilmiyorum artık . Öyle bir pskolojideyimki kendimi bende sevilmez hissediyorum diyorumki beni neden sevsinlerki demekki sevilmezim artık kendime sarmiş durumdayım ve aşamıyorum bu durumu 
nasıl teselli versem bilemedim bende bol bol kişisel gelişim okurum nere gidiyor bu okuduklarım bilmiyorum 
benimde yaş 35 buraya kadar birşey anlamadım 
inşallah bundan sonra güzel şeyler olsun hayatımızda 
