arkadaşlar daha önce de benzer konular açmıştım . Ama ben düzelemiyorum . Kendimi avutamıyorum. Allah sağlık versin başka sıkıntım olmasın diyorum ama her sabah mutsuz uyanıyorum . Konuma geçeyim . Ben tek çocuğum . Eşimle evlenince orda çalıştığı için onun memleketine gittim . Bulunduğum bölgeden çok uzağa . Ki ben normalde çok kolay adapte olan biriyim .zorlanmam farklı şehirde . 2 yıl orda kaldıktan sonra eşimin de isteğiyle benim memleketime taşındık . Buralarda daha iyi olacağını , iş imkanının fazla olacağını düşündü . Geldik . İş yerim çok güzeldi . Çok rahattım . Yarım gün çalışıyordum . Burda bebeğim oldu . Annem bakıyordu . Sabah kalkar anneme bebeğimi bırakır okula geçerdim . Öğlen çıkıp alıp evime dönerdim . Hayatım gayet güzel ve düzenliydi. Ama eşim çok mutsuzdu . O benim kadar şanslı olmadı . İş yerinde 4 yıl boyunca sıkıntı çekti . Hiç iyi bi şey olmadı . Ve bu ay olan oldu . Eşimin tayini çıktı . Zorunlu gidiyor . Kendi isteği değil . Ve biz tekrar geldiğimiz yere onun memleketine dönüyoruz . Orası da istedi , ilerisi için güzel teklifler sundular . Eşim gitti . Arkasından ben de gidicem . Ama çok kötüyüm . Hiç istemiyorum. Hayırlısı olsun diyorum . Ama içim de büyük hüzün var . İstifa edip farklı bir iş aramasını istedim . Burası sanayi bölgesi ama eşim de benim hiç fabrika deneyimim yok . Düşük maaşla başlatırlar diyor istemiyorum diyor . Mantıklı düşünürsek haklı biliyorum . Ben bencilce düşünüyorum. Kendimi düşünüyorum ama bu mutsuzluk öldürüyor beni