- Konu Sahibi Surekli_Karisik
-
- #21
2 yl önce ilk ve son şansı verdiğimde de içten içe biliyordum değişmeyeceklerini ama çocuğum var dedim, baş ederim dedim. Yok yapamadım. Sabretseydim semer vurmaya kadar giderdi. Çok bile sabrettim.
Ama ben a derken nasıl b anlarlar ? Çok açık ve net bir cümleyi nasıl anlatamam. Ben buna da çıldırıyorum.
Emek, anılar, güzel kalbiniz, uğradığınız haksızlık.. Allah yardımcınız olsun..Bu sabah erkenden ailemin evine dönüyorum. İçimdeki her şeyi yuvamı sen yıktın diye başlayıp kv kişisine söyledim. Eş olacak adam da sessiz, içi rahat, haklılığından emin, hatta böyle bir umursamaz neşeli hallerde.
Ben boşanmayı tüm içtenliğimle isterken neden bu kadar üzgünüm. O eşyaları neden ağlaya ağlaya topladım, bunları yazarken neden ağlıyorum, neye ağlıyorum?
Olmadık şeyden yuvamı yıkmama mı? Çözüm çok çok basitken eşimin tüm bu sorunlarını çözemeyişine mi? Hiçbiri değil aslında. Bu ince sızı ne ?
Sabah beşte geçeceğim.
Olayı dramatize etmeye de çalışmıyorum. Bana göre boşanmak dünyanın sonu değil, hatta gerekliyse yapılabilecek en doğru şey. Çocuğuma yetebilirim de hatta belki eşimin ailesinin yanında yetişmesindense babasız yetişmesi daha hayırlı olacak ama bu içimdeki kasvet.
Bunu nasıl anlatsam, nasıl atsam.
Bakıyorum adama, daha üç gün önce çözdük biz bu işi deyip gülüşüyorduk.
Şimdi iki yabancı.
Çok üzüldüm canım...sonunda başardılar demek.ayrikirken bişey dedimi esin.cocuk için sorun çıkmadı değilmi. Ne olacak peki şimdi davami acacaksiniz
Inşallah bundan sonra hersey çok güzel olur sen ve oğlun icin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?