Bi kabusta gibiyim.. Kabullenemiyorum. Ayrılığı beynimde yaşıyorum.
O herkesin özendiği, mükemmel giden, gıpta edilen ilişkimiz bitti.
Son zamanlarda çok fazla tartışmalarımız oluyordu artık birbirimizi aramak bile istemiyorduk. Geçmeyen yaralarım, kırgınlıklarım.. Önceki akşam ulaşamadım hiç, sabaha kadar içmiş arkadaşlarıyla, ben de kızdım o da demediğini bırakmadı bana, bana mı soracakmış.. canı benimle konusmak istememiş, o anlarda kafasını dinlemeliymiş. Ben de patladım kendimce haklı olarak, beni kendinen uzaklaştırmaya calısıyosun, gururumla oynuyosun ama ben bu oyunun farkına varmayacak, ay bırakmasın beni zaten ikinci nişanım evde kalırım laf olur diyecek insan değilim. gurursuz değilim, bitsin dedim. hala geri dönüş yapmadı. çok üzülüyorum. kalbim paramparça. neresinden toparlayacağımızı bilmiyorum. annem çok üzülür duysa.. içim yanıyor. yaşadıklarım çok fazla ölmek istiyorum.. Nasıl değişir böyle.. o güzel günlerimiz hepsi yalanmış. nasıl davranacağımı bilmiyorum.