merhaba ben yaklaşık 10 aydır nişanlıyım.
nişanlımla yaklaşık 3,5 yıldır birlikteyiz. ancak bu sürenin sadece 6 ayında bir arada vakit geçirebildik. geri kalan 3 yıldır ayrı şehirlerdeyiz ve bu sürede görüşmelerimiz 10u geçmemiştir. onda da onun ailesinde bir kaç gün kaldım, baş başa dahi kalmadık.
nişanımızda şu şekilde oldu aileler birbiriyle tanışmadan , fazladan gidip yorulmasınlar dendi. bir akşam geldiler üç saat kaldılar kız isteyip gittiler. ve bir daha da aileme ziyarete gelmediler. annemi de beni de telefonla aramıyorlar. yanlarındayken iyiler sıcaklar ama sahiplenme hali yok kızımız gelinimiz diye. bu durumu kafama takmıyordum ama annem onları ilk defa görmüştü ve bana güvenerek ilk tanışmada isteme oldu. üzerine onlar tarafından bu ilgisizlik moralimi bozuyor. babam vefat etmişti, o izin vermezdi büyük ihtimal. abim sadece bir kez babasıyla tanışmıştı o kadar. yani ben seviyorum üzülmeyim diye, tanışma faslı bile olmadı. yine onlar yorulmasın dendi, kendi kıyafetimi yüzüğümü tek başıma aldım, ve evde akraba arasında nişan oldu.
ailesi iyi insalar, kötülüklerini görmedim. ama dini ve siyasi konularda aşırı farklıyım onlardan. nişanlım bu sorun değil diyor. ama annesi gerçek düşüncelerimi bilse beni sevmeyeceğini adım gibi biliyorum. ve annesiyle aram kötü olursa nişanlım da aşırı duygusal bu duruma çok üzülür. annesinin yanına hep sessiz kaldım, o yüzden sorun yoktu ama ömür boyu hiçbir görüşümü söylemeden sessiz mi kalacağım mesela? ki çok otoriter evde son sözü söyleyen biri. nişanlımda 30 yaşında ve bir kez dahi onun yanından ayrılmadı, hala da aynı evdeler.
nişanlımla en erken en iyi ihtimalle 1 yıl sonra aynı şehre gelebiliyoruz, ki düşük ihtimal. ikimizde eş durumu yapamayacağımız bir işteyiz, farkli şehirlere yerleşirsek bir 5 yıl daha ayrıyız.
ve zaten 3 yıldır da ayrı şehirde olduğumuz için ben ondan çok soğudum. aynı şehre gelme umudum kalmadığı gibi bunun için çabalayacak gücümde kalmadı. ki zaten artık onu sevip sevmedğimden bile emin değilim. ve normalde göze batmayan şeyler, aşırı duygusallığı, 30 yaşında olup annesinin sözünden çıkmayışı, dış görünüşü , dini siyasi düşünceler, hepsi beni rahatsız etmeye başladı.
ayrılık konusu gündeme geldi
ama sorunum şu ki tüm bunlara rağmen çok iyi biri ve biz birkez olsun kavga etmedik, ama soğudum, evlenmek istemiyorum be yoruldum
ama hem ondan hem annemden çok yoğun bir istek var devam etmemiz konusunda
emekler verdiğim bi işim var ve annem istifa edip evlenmemi bile söylüyor
sınavlarım var çalışamıt-yorum, stresten zona geçirdim, hani Allah korusun intihardan ama ölsem de kurtulsam der oldum, yurt dışı imkanım vardı oraya bile gitsemmi kaçıp diyorum, işin içinden çıkamıyorum
ayrılık isteyen ben olunca , kavgamız yok iyi çocuk diye, herkes nerden çıktı bu ayrılık modunda, çok bunaldım
nişanlımla yaklaşık 3,5 yıldır birlikteyiz. ancak bu sürenin sadece 6 ayında bir arada vakit geçirebildik. geri kalan 3 yıldır ayrı şehirlerdeyiz ve bu sürede görüşmelerimiz 10u geçmemiştir. onda da onun ailesinde bir kaç gün kaldım, baş başa dahi kalmadık.
nişanımızda şu şekilde oldu aileler birbiriyle tanışmadan , fazladan gidip yorulmasınlar dendi. bir akşam geldiler üç saat kaldılar kız isteyip gittiler. ve bir daha da aileme ziyarete gelmediler. annemi de beni de telefonla aramıyorlar. yanlarındayken iyiler sıcaklar ama sahiplenme hali yok kızımız gelinimiz diye. bu durumu kafama takmıyordum ama annem onları ilk defa görmüştü ve bana güvenerek ilk tanışmada isteme oldu. üzerine onlar tarafından bu ilgisizlik moralimi bozuyor. babam vefat etmişti, o izin vermezdi büyük ihtimal. abim sadece bir kez babasıyla tanışmıştı o kadar. yani ben seviyorum üzülmeyim diye, tanışma faslı bile olmadı. yine onlar yorulmasın dendi, kendi kıyafetimi yüzüğümü tek başıma aldım, ve evde akraba arasında nişan oldu.
ailesi iyi insalar, kötülüklerini görmedim. ama dini ve siyasi konularda aşırı farklıyım onlardan. nişanlım bu sorun değil diyor. ama annesi gerçek düşüncelerimi bilse beni sevmeyeceğini adım gibi biliyorum. ve annesiyle aram kötü olursa nişanlım da aşırı duygusal bu duruma çok üzülür. annesinin yanına hep sessiz kaldım, o yüzden sorun yoktu ama ömür boyu hiçbir görüşümü söylemeden sessiz mi kalacağım mesela? ki çok otoriter evde son sözü söyleyen biri. nişanlımda 30 yaşında ve bir kez dahi onun yanından ayrılmadı, hala da aynı evdeler.
nişanlımla en erken en iyi ihtimalle 1 yıl sonra aynı şehre gelebiliyoruz, ki düşük ihtimal. ikimizde eş durumu yapamayacağımız bir işteyiz, farkli şehirlere yerleşirsek bir 5 yıl daha ayrıyız.
ve zaten 3 yıldır da ayrı şehirde olduğumuz için ben ondan çok soğudum. aynı şehre gelme umudum kalmadığı gibi bunun için çabalayacak gücümde kalmadı. ki zaten artık onu sevip sevmedğimden bile emin değilim. ve normalde göze batmayan şeyler, aşırı duygusallığı, 30 yaşında olup annesinin sözünden çıkmayışı, dış görünüşü , dini siyasi düşünceler, hepsi beni rahatsız etmeye başladı.
ayrılık konusu gündeme geldi
ama sorunum şu ki tüm bunlara rağmen çok iyi biri ve biz birkez olsun kavga etmedik, ama soğudum, evlenmek istemiyorum be yoruldum
ama hem ondan hem annemden çok yoğun bir istek var devam etmemiz konusunda
emekler verdiğim bi işim var ve annem istifa edip evlenmemi bile söylüyor
sınavlarım var çalışamıt-yorum, stresten zona geçirdim, hani Allah korusun intihardan ama ölsem de kurtulsam der oldum, yurt dışı imkanım vardı oraya bile gitsemmi kaçıp diyorum, işin içinden çıkamıyorum
ayrılık isteyen ben olunca , kavgamız yok iyi çocuk diye, herkes nerden çıktı bu ayrılık modunda, çok bunaldım
