- 7 Ekim 2011
- 73
- 16
- 298
- 42
- Konu Sahibi april83april
-
- #1
Kızlar Merhaba;
Önerilerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var...Çalışırken nişanlımla birbirimize aşık olduk ve 2010 Nisan'da da nişanlandık.Benim annem onun da babası yok(mekanları cennet olsun) ve benim babam da onun annesi de yeniden evlenmeyi tercih etmeyenlerden...Nişanlım geçen sene Kasım ayında askere gitti uzun dönem ve ben kaldım bir başıma
Sorunlar olabileceğini biliyordum ama belki de artık pek sabrım kalmadığından tahammül edemez oldum...
Yaşadıklarım kısaca şöyle ki;kayınvalidemi seviyorum bu zamana kadar bir kadın olarak dimdik ayakta durabilmiş 2 erkek evlat yetiştirmiş vs. ama tahmin edersiniz ki oğullarına 2 kat daha düşkün bebek gibi davranıyor...Beni de seviyor tabi ama mutlaka ki öz evlatları kadar değil.Annesi hayatta olmayanlar beni anlar,29 yaşındayım ama 17 senedir anne hasreti çekiyorum ve bu muamele bazen kanıma dokunuyor...
Her neyse işin özü ve beni bunaltan şey şu ki,nişanlım gittiğinden beri annesi kendi kardeşlerini aramam sormam,gerektiğinde kendi ile beraber ziyaretlerine gitmem konusunda kibar bir baskı uyguluyor(nişanlımın 4 dayısı ve 1 teyzesi var).Arayıp sormak zoruma gitmez,hatta gidip gelirim de...Hepsi ile ilk defa bir bayram günü ananelerinde tanışmıştık ne yalan söyleyim pek sıcak karşılanmadım,buz gibilerdi benim tüm samimi tavırlarıma rağmen hatta kuzeninin 2 senedir evli olduğu eşi(yaşıtım) tabak servisi yaparken bana tuttu herkesin içinde ''şimdi ben sana servis yapıyorum ama ileride bunların hepsini sen yapacaksın'' dedi sert bi tavırla,okumuş etmiş ama insan olamamışlardan!Şok geçirdim,hiç tarzım olmayan bi tavır ve en nihayetinde misafir olduğum için de gülümsedim sadece,çünkü ma aile bozuntuya vermemek için güldüler...Her neyse bu vakitten sonra dayıların tavrı stabil hale geçti,donuk,soğuk...Ne zaman ki askerlik dönemine girdik,ziyaretlerim annesi ve ben olarak sürdü...Tavırlar daha umursamaz bi hal aldı,öyle ki yine k.valide ile dayısının iş yerine ziyarete gittik önden ben girdim ''merhaba dayı nasılsın''diye,adam tanımadı beni!!Tanıtınca da ''ha mrb,naber''diyip işine devam etti!K.valideyi görünce şaşırdı ''abla hoşgeldin falan'',dumur oldum ve 3 dk durduk durmadık,''anne hadi çıkalım'' diye kibarca çıkardım onu da...Sizi baymak istemiyorum özet geçiyorum ama derdimi anlayın diye ufaktan detaylara giriyorum...
Son olarak yine k.validemde iken anane aradı sana yemek göndereyim mi diye,o da benim de yanında olduğumu söyledi kapattı(k.validem 1 aydır bacağından rahatsız yemek vs yapamıyor,annesi yardımcı oluyor).Her neyse yemek göndermiş,abartmıyorum 1 tas çorba,4 tane dolma!Aç değildim yemek hiç önemli değil ama yok sayılmak zoruma gidiyor artık...Tabi k.validem çok mahçup oldu,çok da ısrar etti beraber yiyelim diye ama ben çoktan bozulmuştum yine
Beni bu kadar yok sayan insanlara selam bile vermek istemiyorum,kızlar fikirlerinize ihtiyacım var,sizce nasıl bir tutum sergilemem lazım beynim zonkluyor artık
Önerilerinize ve tecrübelerinize ihtiyacım var...Çalışırken nişanlımla birbirimize aşık olduk ve 2010 Nisan'da da nişanlandık.Benim annem onun da babası yok(mekanları cennet olsun) ve benim babam da onun annesi de yeniden evlenmeyi tercih etmeyenlerden...Nişanlım geçen sene Kasım ayında askere gitti uzun dönem ve ben kaldım bir başıma
Sorunlar olabileceğini biliyordum ama belki de artık pek sabrım kalmadığından tahammül edemez oldum...
Yaşadıklarım kısaca şöyle ki;kayınvalidemi seviyorum bu zamana kadar bir kadın olarak dimdik ayakta durabilmiş 2 erkek evlat yetiştirmiş vs. ama tahmin edersiniz ki oğullarına 2 kat daha düşkün bebek gibi davranıyor...Beni de seviyor tabi ama mutlaka ki öz evlatları kadar değil.Annesi hayatta olmayanlar beni anlar,29 yaşındayım ama 17 senedir anne hasreti çekiyorum ve bu muamele bazen kanıma dokunuyor...
Her neyse işin özü ve beni bunaltan şey şu ki,nişanlım gittiğinden beri annesi kendi kardeşlerini aramam sormam,gerektiğinde kendi ile beraber ziyaretlerine gitmem konusunda kibar bir baskı uyguluyor(nişanlımın 4 dayısı ve 1 teyzesi var).Arayıp sormak zoruma gitmez,hatta gidip gelirim de...Hepsi ile ilk defa bir bayram günü ananelerinde tanışmıştık ne yalan söyleyim pek sıcak karşılanmadım,buz gibilerdi benim tüm samimi tavırlarıma rağmen hatta kuzeninin 2 senedir evli olduğu eşi(yaşıtım) tabak servisi yaparken bana tuttu herkesin içinde ''şimdi ben sana servis yapıyorum ama ileride bunların hepsini sen yapacaksın'' dedi sert bi tavırla,okumuş etmiş ama insan olamamışlardan!Şok geçirdim,hiç tarzım olmayan bi tavır ve en nihayetinde misafir olduğum için de gülümsedim sadece,çünkü ma aile bozuntuya vermemek için güldüler...Her neyse bu vakitten sonra dayıların tavrı stabil hale geçti,donuk,soğuk...Ne zaman ki askerlik dönemine girdik,ziyaretlerim annesi ve ben olarak sürdü...Tavırlar daha umursamaz bi hal aldı,öyle ki yine k.valide ile dayısının iş yerine ziyarete gittik önden ben girdim ''merhaba dayı nasılsın''diye,adam tanımadı beni!!Tanıtınca da ''ha mrb,naber''diyip işine devam etti!K.valideyi görünce şaşırdı ''abla hoşgeldin falan'',dumur oldum ve 3 dk durduk durmadık,''anne hadi çıkalım'' diye kibarca çıkardım onu da...Sizi baymak istemiyorum özet geçiyorum ama derdimi anlayın diye ufaktan detaylara giriyorum...
Son olarak yine k.validemde iken anane aradı sana yemek göndereyim mi diye,o da benim de yanında olduğumu söyledi kapattı(k.validem 1 aydır bacağından rahatsız yemek vs yapamıyor,annesi yardımcı oluyor).Her neyse yemek göndermiş,abartmıyorum 1 tas çorba,4 tane dolma!Aç değildim yemek hiç önemli değil ama yok sayılmak zoruma gidiyor artık...Tabi k.validem çok mahçup oldu,çok da ısrar etti beraber yiyelim diye ama ben çoktan bozulmuştum yine
Beni bu kadar yok sayan insanlara selam bile vermek istemiyorum,kızlar fikirlerinize ihtiyacım var,sizce nasıl bir tutum sergilemem lazım beynim zonkluyor artık