Merhabalar derdimi anlatacak kimsem yok o yüzden buraya yazmak istedim.
7 yıllık uzak mesafe ilişkisinin üzerine eşimin şehrine evlenip yerleştim. Şimdi 1 yıl 2 aylık evliyiz ve 9 aylık hamileyim. Eşim ve ailesi o kadar değiştiler ki o kadar yalnız bırakıldım ki bu dönemde yazık kendi ailemde o kadar uzaktan hep bana mental olarak maddi olarak yardımcı olmaya çalışıyor. Bense bu tek taraflı yardımın altında ezilmeye başlıyorum. Dün hastaneye kaldırıldım ve yapayalnızdım doğumhanede tek başına kalan tek kişiydim. Eşim deseniz ne bişeye ihtiyacın var mı diye aradı sordu ne kayınvalidem nede görümce eltilerim.. ne maddi he manevi bi hayırları olmuyor eşim çalışıyor keyfi olarak üniversite icat etti oraya gidiyor okul ödevlerini bile bana yaptırıyor sadece yatmadan yatmaya görüyorum yüzünü. Ne evde bi işin ucundan tutar ne yardım etmek ister nede aklına gelir söylersen istersen minnet ettirir yaptıklarıyla öyle bi ettirirki mahcup olur karşılığını vemek için çabalarsın.. hastaneden dudak uzatması yüzünden kendi rızamla ayrıldım evde ne yiyecek bişey var ne hazırlayacak kimse nede para. Allah'ım o kadar pişmanım ki onun için verdiğim emeklere gül gibi şehrini ve ailemi bırakıp buraya geldiğime.. nasıl böyle bi insana dönüşür benimle konuşması sohbeti muhabbeti karısı değilmişim gibi bu hamile hayimle o kadar acı çekiyorumki anlatamam..
7 yıllık uzak mesafe ilişkisinin üzerine eşimin şehrine evlenip yerleştim. Şimdi 1 yıl 2 aylık evliyiz ve 9 aylık hamileyim. Eşim ve ailesi o kadar değiştiler ki o kadar yalnız bırakıldım ki bu dönemde yazık kendi ailemde o kadar uzaktan hep bana mental olarak maddi olarak yardımcı olmaya çalışıyor. Bense bu tek taraflı yardımın altında ezilmeye başlıyorum. Dün hastaneye kaldırıldım ve yapayalnızdım doğumhanede tek başına kalan tek kişiydim. Eşim deseniz ne bişeye ihtiyacın var mı diye aradı sordu ne kayınvalidem nede görümce eltilerim.. ne maddi he manevi bi hayırları olmuyor eşim çalışıyor keyfi olarak üniversite icat etti oraya gidiyor okul ödevlerini bile bana yaptırıyor sadece yatmadan yatmaya görüyorum yüzünü. Ne evde bi işin ucundan tutar ne yardım etmek ister nede aklına gelir söylersen istersen minnet ettirir yaptıklarıyla öyle bi ettirirki mahcup olur karşılığını vemek için çabalarsın.. hastaneden dudak uzatması yüzünden kendi rızamla ayrıldım evde ne yiyecek bişey var ne hazırlayacak kimse nede para. Allah'ım o kadar pişmanım ki onun için verdiğim emeklere gül gibi şehrini ve ailemi bırakıp buraya geldiğime.. nasıl böyle bi insana dönüşür benimle konuşması sohbeti muhabbeti karısı değilmişim gibi bu hamile hayimle o kadar acı çekiyorumki anlatamam..