O yaşlarda başlayan ilk ilişkimde sevgilim tam anlamıyla mahallenin serserisiydi. Bütün kötü alışkanlıklar, kavga dövüş, okul okumayan gece gündüz sokaklarda gezen aile düzeni diye bir şeyi olmayan bir tip, bak dövmesi de vardı bi de :) ben ise muhafazakar bir ailenin kızıydım, şehirdeki en iyi liseye giden, sigarayı bile bir kere denememiş, okul ev dışında hayatı olmayan biri.
Anneme açıkça söyledim görüştüğümüzü. Babana söylerimden girdi hakkımı helal etmemden çıktı. Bu kadar sert tepki ile karşılaşınca mı artık nedendir erkek arkadaşımla iyice bağlanmıştık. Sonrasında görüşmeye devam etsem de sakladım falan. Onlar ayrılayım diye bekledi.
Yazdıklarım sizi korkutur mu mutlu mu eder bilemeyeceğim ama o günlerin üstünden 14 sene geçti 7 senedir o serseri adamla evliyim.
Kendisi sigara bile kullanmayan, işten çıkıp evine koşan, eski arkadaşlıklarını ortamınu terk etmiş, okulunu tamamlamış, devlet memuru bir aile babası artık.
Hatta arada ben mafya falan olacaktım bu hale nasıl geldim diye sorguluyor :)
Demem o ki çok sert çıkmayın sonra bendeki gibi ters tepebilir. Kızınız mantıklı biri olarak yetiştiyse sadece duygularının peşinden gitmez onları mantığıyla da harmanlayıp değerlendiriyordur. Benim ailemin anlayamadığı şey bu olmuştu. Ben saf aşık değildim. Kızınız da kendi için doğru olanı yapar umarım.
Buradan aileme teşekkür eder size de kolaylıklar dilerim, annemin neler hissettiğini biraz daha iyi anladım okuyunca
