- 25 Haziran 2010
- 5.164
- 5.105
- 398
Merhaba herkese,bugüne kadar açtığım tüm konulardan farklı bir konu;ancak peşimi asla bırakmayan bi öfkem gerginliğim hep mevcut 
profesyonel yardım alacağım öncelikle bunu belirteyim ama her şeyin bende biteceğini düşünen biri olarak sizler ne önerirsiniz (içinden say,şarkı söyle,odadan çık vb önerileri yapamıyorum çünkü o an gözüm kararıyor) Herkes kadar belki bazen herkesten çok sıkıntılarımız oldu,oluyor..Ancak genel olarak önemli bir sıkıntımız Yok,evliyim öğretmenim,10 yıl çocuk beklemiş,şuan ikizleri olan bir anneyim..Eşimin parasal ve ailesiyle ilgili önemli sıkıntılarımız oldu ama atlattık..Neyse sorunum şu öfkelendiğim zaman kendimi de sevdiklerimi de çok üzüyorum,örneğin eşime taaa ne zaman yaptığı şeyden bahsedip durumu hiç olmayacağı kadar büyütüp onu da kendimi de mahvediyorum..hakeza o an maalesef bebeklerime bile bağırıp çağırıyorum ve ben bunu moralimin bozulmasına sebep olmuş kişilere asla yapamıyorum çünkü o an yanımda sevdiklerim var..Kafama herşeyi aşırı takan biriyim mesela hakkımda söylenen bişeyi duyarım aylarca bazen yıllarca yük ederim kendime..evde de sürekli gündeme getirip kendimi de eşimi de gererim Özellikle şu ara eşimin işle çok ilgilenmesi bizi ihmal etmesi beni daha da deli biri yapıyor,onu olmadık gurur kıran bir sürü lafla incitıyorum...Haaa pişmanlıksa eşşek gibi pişman da oluyorum ama gelin görün iş işten geçmiş oluyor,mutsuz uyuyan 4 kişi oluyoruz yine akıl verin bana lütfen (okulda aile içinde ne olursa olsun sakin biriyim yansıtmıyorum)-(hayat geçiyor ölüm var biliyorum ama yok benim kafam kalbim duymuyor anlamıyor,ben o anda tabiri caizse pimi çekilmiş bomba gibiyim )
profesyonel yardım alacağım öncelikle bunu belirteyim ama her şeyin bende biteceğini düşünen biri olarak sizler ne önerirsiniz (içinden say,şarkı söyle,odadan çık vb önerileri yapamıyorum çünkü o an gözüm kararıyor) Herkes kadar belki bazen herkesten çok sıkıntılarımız oldu,oluyor..Ancak genel olarak önemli bir sıkıntımız Yok,evliyim öğretmenim,10 yıl çocuk beklemiş,şuan ikizleri olan bir anneyim..Eşimin parasal ve ailesiyle ilgili önemli sıkıntılarımız oldu ama atlattık..Neyse sorunum şu öfkelendiğim zaman kendimi de sevdiklerimi de çok üzüyorum,örneğin eşime taaa ne zaman yaptığı şeyden bahsedip durumu hiç olmayacağı kadar büyütüp onu da kendimi de mahvediyorum..hakeza o an maalesef bebeklerime bile bağırıp çağırıyorum ve ben bunu moralimin bozulmasına sebep olmuş kişilere asla yapamıyorum çünkü o an yanımda sevdiklerim var..Kafama herşeyi aşırı takan biriyim mesela hakkımda söylenen bişeyi duyarım aylarca bazen yıllarca yük ederim kendime..evde de sürekli gündeme getirip kendimi de eşimi de gererim Özellikle şu ara eşimin işle çok ilgilenmesi bizi ihmal etmesi beni daha da deli biri yapıyor,onu olmadık gurur kıran bir sürü lafla incitıyorum...Haaa pişmanlıksa eşşek gibi pişman da oluyorum ama gelin görün iş işten geçmiş oluyor,mutsuz uyuyan 4 kişi oluyoruz yine akıl verin bana lütfen (okulda aile içinde ne olursa olsun sakin biriyim yansıtmıyorum)-(hayat geçiyor ölüm var biliyorum ama yok benim kafam kalbim duymuyor anlamıyor,ben o anda tabiri caizse pimi çekilmiş bomba gibiyim )
