Merhaba hanımlar.Uzun süredir aranızdayım ancak ilk kez işin içinden çıkamayıp konu açıyorum belki aynı süreçlerden geçenler olmuştur.Oğlum 22 yaşında gecen yıl okulunu bitirdi ve fena sayılmayacak bir mevkide işe başladı.Evcimen, ailesine düşkün , sakin bir çocuk.Uzun süredir kız arkadaşı var onunla vakit gecirir öyle başkaca cıkıp gezeyim demez.Ailece iyi anlaşırız beraber yaparız çoğu şeyi.Benimle arkadaş gibidir evde yardımcıdır, dert ortağıdır.Yakın zamanda farklı bir sehirden iyi bir iş teklifi aldı.Sartları oldukça iyi ona keza riskleride fazlaca bir iş.Düşündükçe denemeye karar verdi.Ilerisi icin iyi olur bu yasta risk almazsam ne zaman alacağim dedi ve işi kabul etti.Gönlüm hic istemesede önüne geçmek istemedim kararı ona bıraktım.Bugüne kadar okul dahil hic ayrı yaşamadık tek yaşama tecrübesi yok, yemek yapmayı bilmez.Zaman yaklaştıkca boğazımdaki yumru büyüdü sanki.Mantığım, büyüdü artık başının çaresine bakmayı öğrenecek, ileride evlenicek ömür boyu yanında olmayacak diyor ama anne tarafım hic bilmediği bir şehirde yapayalnız olmasını kaldıramıyor.Evlenseydi hic degilse eşi var yanında tesellisi vardı ama kız arkadaşınıda bırakıyor burada mecburen.Konuşunca gözleri doluyor oda endişeli görebiliyorum ama denemeden bilemem bir daha böyle fırsatım olmayabilir deyip duygularını bastırıyor.Nasıl alışacağım bilmiyorum odasına girince bile tuhaf oluyorum.Benim gibi bu süreçleri yaşayanlar var mı ? Neler tavsiye edersiniz ?
22 yasinda koskoca adam olmus oglunuz. Simdiye kadar evden coktan gidip kendi ayaklari uzerinde durmayi ogrenmesi lazimdi.
sizin kendinizi toparlamaniz lazim. Siz oglunuzun yaninda sonsuza kadar kalmayacaksiniz. Eninde sonunda kendi ayaklari ustunde durmak zorunda kalacak. Ne kadar erken o kadar iyi.
Ayrica "evlenseydi hic degilse esi var yaninda" cumleniz beni biraz sizin hakkinizda supheye dusurdu. Cocugunuzu hayata hazirlamamissiniz belliki ve evlenseydi basinda coban/bakici olarak karisi olurdu gibi bir dusunceye sahipsiniz.
Burada bir suru konu aciliyor, bir suru kadin, kocasinin evde hic bir is yapmamasindan yakiniyor. Yapmayin, arkanizdan kufur yersiniz. Birakin oglunuz kendi ayaklari ustunde dursun, evini cekip cevirsin. Evlendirerek baskasinin cocugunun gunahina girmeyin. Cunku anladigim kadariyla oglunuz bugun evlense sizin yaptiklarinizin aynisini karisindan isteyecek ama o onun annesi degil.
Ben 17 yasinda gittim universiteye baska sehire. Simdi de yurtdisindayim. Benim ailem de uzuldu ilk gittigimde. Sonra alistik. Cunku hepimiz biliyoruz ki bu benim icin cok daha iyi. cunku bana sunabilecekleri kisitli benim ayaklarimin ustunde durup para kazanmam lazim.
Ayrica 22 yasinda, baska sehire gitmekten endiseli ve gozleri dolan bir erkek var elinizde. Bu sizce de bir garip degil mi?
Oglunuzu birakin. Artik gitmesinin vakti gelmis birakin.
Size verebilecegim tek tavsiye, kendinize hobi edinin, gezilere falan katilin, oglunuz icin ertelediginiz hayati yasamaya baslayin.