- 28 Eylül 2014
- 1.518
- 1.380
- 158
- Konu Sahibi kesenmakas
-
- #1
Bir nefes almaya geldim çünkü çok daraldım hanımlar.
Beni linç edecekler şöyle dursun lütfen de halimi anlayacaklarla dertleşmeye geldim. O nedenle de uzun yazdım. Vay uzunmuş şuymul buymuş demeyin o nedenle.
Oğlum 2 yaşında. Ağırlıklı olarak annem bakıyor. Arada da babannemiz. Babaanne arada bakıyor çünkü anneme göre babaanne kendisi gibi özenli bakmıyor. Hoş çocuğumun düzeni de bozulmasın diye sık değişiklik benim de tercihim değil.
Beni hatırlayan var mı bilmiyorum, annemlere aynı apartmandayız. Yemeklerimizi de ağırlıklı olarak annemlerde yiyoruz.(eşim genellikle geç geldiğinden o olmuyor)
Gerek annemin yaşı, gerek benim tüm paramla yapabileceğim yardımları geri çevirmesi (temizlik için yardımcı, halıların yıkatılması vb) gerekse oğluma benim evimde bakmak istememesi (bu da ayrı bir konu baştan ayağı) nedeniyle tam da bakıcı konusuna güç kötek karar vermiştim ki bu virüs belası geldi çattı. Hatta annemleri başka yere taşınmaya bile ikna etmiştim. (şimdi benim yanımda kirada oturuyorlar kendi evleri de var.) Fakat şu an taşınmayı da ertelediler.
Çocuk kolay değil, yaş var zaten. Bari bir kaç şeyde beni dinle anne. Yok. Asla. Oğlanı dışarı çıkartıyor akşamları. Tam ben işten gelirken ya kapıda karşılaşıyoruz ya apartmanın bahçesinde. Üstümü başımı bile değiştiremiyorum. O halde çocukla artık kaç olursa 8 8buçuğa kadar dışarıdayız.
Diyorum annecim zaten yoruluyorsun indirme şu çocuğu. Ben geleyim üstümü değişeyim temzileneyim oğlanı yedireyim ben çıkartırım. Bir yaparsa 2. Gün aynı. Hoop biz yemek yedik yiyoruz diyene kadar 8buçuk 9oluyor bizim yemek saati.
Sofraya oturuyoruz, bırak bütün gün çocuklasın zaten. Annane bugün şunu mu yaptı, annane ne dedi. Yemesi problemli zaten sıpamın. Annanesi gün içinde olan birşey dedi mi hoop o mama sandalyesinden kalkıyor onu bana göstermeye kalkıyor benimki sonra yemek hak getire.
Özellikle annemin bu son yaptığı beni artık iyice çözümsüz yaptı. Yemek olayı gibi bakmayın ya oğlanı aldım mesela emziriyorum geliyor giriyor burnumuzun dibine. Birlikte bir ortamdayız eşim var ben varım düştü örneğin oğlum annem herkesten önce susturayım seveyim telaşında.
Yapma annecim, etme annecim anlamıyor. Oğlanı işten gelince direkt alayımı denedim benim sıpa da o an oyunu VS bozuluyorsa gelmek istemiyor falan derken kısır döngüye girdim.
Ya bazen diyorum ki şunu gelinler anlatıyor kaynanam şunu yaptı bunu yaptı diye. Haksızlık da yapmak istemiyorum ama bazen cidden çok bunalıyorum. Kırıcı olmamaya çalışıyorum ama çok zorlanıyorum. Gerçekten covidin en çok artış gösterdiği kentlerden birindeyiz. Şu aşama beni bakıcı konusunda çok çok endişelendiriyor. Fakat anneme de artık dayanamıyorum (bu tabi sadece söylediğim konulardaki çatışmalarda)
Muhakkak buraya kadar okuyup aynı şeyleri yaşadık diyen çıkacaktır. Nolur bana birşeyler söyleyin de ferahlayım.
Beni linç edecekler şöyle dursun lütfen de halimi anlayacaklarla dertleşmeye geldim. O nedenle de uzun yazdım. Vay uzunmuş şuymul buymuş demeyin o nedenle.
Oğlum 2 yaşında. Ağırlıklı olarak annem bakıyor. Arada da babannemiz. Babaanne arada bakıyor çünkü anneme göre babaanne kendisi gibi özenli bakmıyor. Hoş çocuğumun düzeni de bozulmasın diye sık değişiklik benim de tercihim değil.
Beni hatırlayan var mı bilmiyorum, annemlere aynı apartmandayız. Yemeklerimizi de ağırlıklı olarak annemlerde yiyoruz.(eşim genellikle geç geldiğinden o olmuyor)
Gerek annemin yaşı, gerek benim tüm paramla yapabileceğim yardımları geri çevirmesi (temizlik için yardımcı, halıların yıkatılması vb) gerekse oğluma benim evimde bakmak istememesi (bu da ayrı bir konu baştan ayağı) nedeniyle tam da bakıcı konusuna güç kötek karar vermiştim ki bu virüs belası geldi çattı. Hatta annemleri başka yere taşınmaya bile ikna etmiştim. (şimdi benim yanımda kirada oturuyorlar kendi evleri de var.) Fakat şu an taşınmayı da ertelediler.
Çocuk kolay değil, yaş var zaten. Bari bir kaç şeyde beni dinle anne. Yok. Asla. Oğlanı dışarı çıkartıyor akşamları. Tam ben işten gelirken ya kapıda karşılaşıyoruz ya apartmanın bahçesinde. Üstümü başımı bile değiştiremiyorum. O halde çocukla artık kaç olursa 8 8buçuğa kadar dışarıdayız.
Diyorum annecim zaten yoruluyorsun indirme şu çocuğu. Ben geleyim üstümü değişeyim temzileneyim oğlanı yedireyim ben çıkartırım. Bir yaparsa 2. Gün aynı. Hoop biz yemek yedik yiyoruz diyene kadar 8buçuk 9oluyor bizim yemek saati.
Sofraya oturuyoruz, bırak bütün gün çocuklasın zaten. Annane bugün şunu mu yaptı, annane ne dedi. Yemesi problemli zaten sıpamın. Annanesi gün içinde olan birşey dedi mi hoop o mama sandalyesinden kalkıyor onu bana göstermeye kalkıyor benimki sonra yemek hak getire.
Özellikle annemin bu son yaptığı beni artık iyice çözümsüz yaptı. Yemek olayı gibi bakmayın ya oğlanı aldım mesela emziriyorum geliyor giriyor burnumuzun dibine. Birlikte bir ortamdayız eşim var ben varım düştü örneğin oğlum annem herkesten önce susturayım seveyim telaşında.
Yapma annecim, etme annecim anlamıyor. Oğlanı işten gelince direkt alayımı denedim benim sıpa da o an oyunu VS bozuluyorsa gelmek istemiyor falan derken kısır döngüye girdim.
Ya bazen diyorum ki şunu gelinler anlatıyor kaynanam şunu yaptı bunu yaptı diye. Haksızlık da yapmak istemiyorum ama bazen cidden çok bunalıyorum. Kırıcı olmamaya çalışıyorum ama çok zorlanıyorum. Gerçekten covidin en çok artış gösterdiği kentlerden birindeyiz. Şu aşama beni bakıcı konusunda çok çok endişelendiriyor. Fakat anneme de artık dayanamıyorum (bu tabi sadece söylediğim konulardaki çatışmalarda)
Muhakkak buraya kadar okuyup aynı şeyleri yaşadık diyen çıkacaktır. Nolur bana birşeyler söyleyin de ferahlayım.