- 28 Eylül 2014
- 1.518
- 1.380
- 158
- Konu Sahibi kesenmakas
-
- #21
Ay şu an ki kaygımın içine nasıl neşe doldunuz aynen böyle bizim de hikayemiz.
Ay şu an ki kaygımın içine nasıl neşe doldunuz aynen böyle bizim de hikayemiz.Kızım 3 yaşında 3 aylıktan beri benim işte olduğum zamanlarda annem ilgileniyor. Sizi anlıyorum, iki farklı kişinin çocuğu büyütmesi çok zor. Annem en başında belirtti bu çocuğu beraber büyüteceksek sadece senin kurallarınla yürütemem benim günlük hayatım, benim çocuk büyütüşüm de işin içine girecek diye.Kabul ettim. Şimdi aşk yaşıyorlar.
Kendisi iki hafta kadardır yazlıkta. Belirli aralıklarla birbirlerini görüntülü arayıp ağlıyorlar. Abartmıyorum sadece ağlıyorlar.
Anneme diyorum ki: "Annem çocuk nefessiz kalana kadar ağlıyor. Bir süre görüntülü aramayalım. Çok ağlıyor. Dur ben onu sakinleştireyim diyerek tekrar görüntülü arıyor.
Demem o ki, üzmeyin kendinizi emin olun çok şanslısiniz.
Sakin davranin,acikirsa yer nasilsa. Hic moralinizi bozdugunuza degmez. Buyuyecek,buyudukce huylar hep degisecek. Bir bakacaksiniz evden cikmamak icin elinden geleni yapiyor misal ,ya da yemek tabagini onunden alacaksiniz artik yemesin diyeZaten müdahale etmiyorum kendisi ev diyene kadar. Yemek sorunumuz olmasa.
Aslında acıkınca yer diyorum da her zaman kendimi buna ikna edemiyorum sanırım.
O günleri görürüm sanırım ben deMerak etmeyin benim iki oğlumda iştahsizdi hatta 1 numara aç geziyodu resmen şimdi 14 yaşında önünden alıyoruz resmen yemesine dert etmeyin bi noktadan sonra yiyolar
Şimdi bile evden çıkmak istemediği zamanlar oluyor şaka gibi. Özellikle cumartesileri ben evdeykenSakin davranin,acikirsa yer nasilsa. Hic moralinizi bozdugunuza degmez. Buyuyecek,buyudukce huylar hep degisecek. Bir bakacaksiniz evden cikmamak icin elinden geleni yapiyor misal ,ya da yemek tabagini onunden alacaksiniz artik yemesin diye
Görürsün merak etme muz yoğurt ve peyniri 9 yaşına kadar yemedi o derece sorunluydu benim oğlum yemeye basladıysa her çocuk yerO günleri görürüm sanırım ben de
Aslında bakıcı benim hiç bir zaman düşüncem değildi. Fakat oğlanın annemlerde müthiş rahat olması ve her dediğinin yapılması, annemin yaşı ve artık yorgunluğunu görüyor olmam bu kararı aldırmıştı.Okudum. Anneniz kendi cocugu gibi bakiyor, sahiplenmis, guvenilir. Bakiciyla ayni iliskiyi kuramazsiniz. Ufak tefek seylere gozunuzu kapayin. Cocuk sizin cocugunuz, az buyuyunce okula gidecek zaten.
Sizi çok iyi anliyorum. Sanki iki anneli gibi oluyor çocuk. Düzen konusu hep problem oluyor. Ama inanın zamanla her şey oturuyor. Ortak kurallar kendiliğinden oluşuveriyor fakat genellikle anneanne kuralları geçerli oluyor.Ay şu an ki kaygımın içine nasıl neşe doldunuz aynen böyle bizim de hikayemiz.
Şöyle. Ben işten geldiğimde oğluma dokunmaktan kucaklamaktan çok çekiniyorum. Her ne kadar dezenfektan falan kullansam da maske ağzımdayken falan kucağıma almak beni rahatsız ediyor ve diken üstünde oluyorum. Beni görünce bırakmıyor oğlum. O nedenle eve girip dışarı çıkamıyorum o aşağıdayken. Ancak karşılaşmamışsak ve beni görmezse yapabiliyorum üst değiştirmeyi falanBen de işe başlayacağım zaman annem bakacak, oğlum 27 aylık olacak. Şu an 18 aylık tam olarak ve ben de biliyorum çocuk büyütme şekillerimiz farklı ama bu kadarı da olur. Annenizin herkesten önce koşması da bazı konularda kendi bildiğimi yapması da normal. Gerçekten dert sahibi olacak bir şey yok ortada.
Sadece şeyi anlayamadım; benim geldiğim saatte dışarı çıkarmasını istemiyorum demişsiniz ama geri içeri girip işlerinizi halledip çıkamaz mısınız?
İşte bu nedenle arada çok kalıyorum.Yazıya anneyi övecek gibi başlamışsınız(övmüşsünüz de ama) yererek bitirmişsiniz. Yaptığı şey gözünüze kötü gelen herşeyi örtecek nitelikte iyi, herkesin annesi yapmıyor. görmeyin biraz... Bence sizin sinirleriniz bozulmuş muhtemelen yorgun geldiğiniz için tahmamülünüz azalmış ondan gözünüzde biyüyor
Ya sanırım bu hayat dinamiklerimiz ile bağlantılı. Sizin dediğinizi hiç bilemediğim için, hiç tecrübe etmediğim için bana da bu çok zor geliyor. Sanki oğlumun hayatında hükmüm yok gibi.Anneme yılda birkaç kere çocuk bırakmak durumunda kalırım, onda da tlf ile türlü mesaj tacizi, suratta perişanlık, durmuyor serzenişleri, migren atakları vb, hiç şaşmaz yaşadıklarım.
Zaten kabul etmesi de gafil avlanıp bahane uyduramamasında ortaya çıkan bir boşluk oluyor.
Yanlış anlamayın da bulup bunuyor musunuz biraz?
Benim şuan en büyük korkum, korona olursam bu çocuklara kim bakacak?
Ve sırf bu sebeple hala izole, hala elimde bezimle geziyorum ben, biliyorum 1 2 gün ama sonra perişan kalacaklar...
İşte bu nedenle arada çok kalıyorum.
Yorgunluk değil ki derdim. 2 yaşına geldi 9.5 kg oğlum. 80 cm bile olmadı boyu. Gelişim tablosunun en altında. Sadece yemek saati yada düzeni baltalanınca kendime hakim olamıyorum.
Şu an mesela. Tüm gün hiç birşey yememiş. Su içmiş meyve yemiş sadece. Akşam güç bela oturturdum yemek yedircem annem aklını çelince hoop kalktı sofradan. Y3direbilene aşk olsun.
Neresine geldi bilmiyorum süt istedi ve süt içtişimdi de uyuyor öyle aç bilaç..
Aa o da var, o da mevcut bende.Ya sanırım bu hayat dinamiklerimiz ile bağlantılı. Sizin dediğinizi hiç bilemediğim için, hiç tecrübe etmediğim için bana da bu çok zor geliyor. Sanki oğlumun hayatında hükmüm yok gibi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?