Merhabalar uzun süredir üye olmadan bu forum gibi bir çok forumu da takip ediyordum oğlumun sıkıntısı yüzüne. Kendi hastalığım içinde daha önce bu forum kanalına üye olmuştum size sorunumdan bahsetmek istiyorum.
Oğlum 22 yaşında. Rahatsızlığından kaynaklı sürekli kortizon tedavisi görüyor son 11 yıldır. İlaç tedavisine başladığımızdan beri daha küçükken 13 yaşındayken anne ben birinden hoşlanıyorum onu görmeyince moralim bozuluyor platonik aşığım onu gormek için okuldan çıkınca iş yerinin önünden geçiyorum tarzı şeyler söyledi. Tabi gururlandik sen erkek mi oldun kızlar peşinden mi koşuyorsun filan.. tabi bu kız değil bir erkek diyince dünyam başıma yıkıldı. Konunun üzerinde günlerce durdum hastalığı yüzünden bağıramadim ama herşeyi anlattım o zamanlar 13 yaşındayken oğluma video açıp bak bu kadın cinsel organı senin ilgin bu yönde olmalı tarzı yöntemlere başvurdum. Tabi biz hastalığı yüzünden ilaca başlayınca doktorumuz başta uyardı bizi hormon seviyesini alt üst edecek başınıza sorunlar gelebilir tarzı. Bir süre sonra bu konuyu hiç açmadık kendide açmadı anne benim ki bir hataydı elimde değildi filan diye kapattık. Sonra 19 yaşlarında tekrar nuks etti bu sıkıntısı tekrar başa sardık aynı konuşmaları tekrar yaptık kendi isteği ile psikiyatri psikilog herşeyi kendi isteğiyle gezdi. Ben yaptığım şeyden utanıyorum sizi küçük düşürmekten korkuyorum gibi pişmanlıkları vardı. Babamız bir kaç defa bu konuyu sezdi yaşı küçükken aldı konuştu karşısına ne olursa ne hata yaparsan yap arkandayım gibi ama tabi o zamanlar 14 yaşındaydı. Şimdi babası böyle birşey olduğunu duysa hiç şüphesiz ki evladından vazgeçer veya sonu daha kötü biter ölümle. Şimdi 22 yaşında ve testesteron tarzı hormonları hep düşük çıkıyor ilacı bırakma gibi şansımız yok bıraktığımız an ilacı 1 saat bile geç yutunca hayati risk taşıyor. Dediğim şimdi 22 yaşında daha önce arkadaşlık kurduğunu bunlardan pişman olduğunu bir hataydı diyor yakın bi süre önce yine böyle bir arkadaşlık kurduğunu ama geri pişman olduğunu söylüyor. Yaptığım kötü birşey de olsa bana yol gösterdiğin için teşekkür ederim diyor . Tabi bir anne olarak buna hem dinen hem toplumsal hem bireysel açıdan doğru bulmuyorum. Ama evlattan bahsediyoruz vazgeçemiyoruz insanın evladı katil bile olsa haklı olması için bir sebeb arayan anneleriz bizler. Sizce yaklaşımım nasıl olmalı senden vazgeçtim tarzı blöf yaparsam anında ilaçlarını kullanmayı bırakıp kendine zarar veriyor daha önce başımıza geldi 11 gün yoğun bakımda yattı. Ne yapabilirim ?
Oğlum 22 yaşında. Rahatsızlığından kaynaklı sürekli kortizon tedavisi görüyor son 11 yıldır. İlaç tedavisine başladığımızdan beri daha küçükken 13 yaşındayken anne ben birinden hoşlanıyorum onu görmeyince moralim bozuluyor platonik aşığım onu gormek için okuldan çıkınca iş yerinin önünden geçiyorum tarzı şeyler söyledi. Tabi gururlandik sen erkek mi oldun kızlar peşinden mi koşuyorsun filan.. tabi bu kız değil bir erkek diyince dünyam başıma yıkıldı. Konunun üzerinde günlerce durdum hastalığı yüzünden bağıramadim ama herşeyi anlattım o zamanlar 13 yaşındayken oğluma video açıp bak bu kadın cinsel organı senin ilgin bu yönde olmalı tarzı yöntemlere başvurdum. Tabi biz hastalığı yüzünden ilaca başlayınca doktorumuz başta uyardı bizi hormon seviyesini alt üst edecek başınıza sorunlar gelebilir tarzı. Bir süre sonra bu konuyu hiç açmadık kendide açmadı anne benim ki bir hataydı elimde değildi filan diye kapattık. Sonra 19 yaşlarında tekrar nuks etti bu sıkıntısı tekrar başa sardık aynı konuşmaları tekrar yaptık kendi isteği ile psikiyatri psikilog herşeyi kendi isteğiyle gezdi. Ben yaptığım şeyden utanıyorum sizi küçük düşürmekten korkuyorum gibi pişmanlıkları vardı. Babamız bir kaç defa bu konuyu sezdi yaşı küçükken aldı konuştu karşısına ne olursa ne hata yaparsan yap arkandayım gibi ama tabi o zamanlar 14 yaşındaydı. Şimdi babası böyle birşey olduğunu duysa hiç şüphesiz ki evladından vazgeçer veya sonu daha kötü biter ölümle. Şimdi 22 yaşında ve testesteron tarzı hormonları hep düşük çıkıyor ilacı bırakma gibi şansımız yok bıraktığımız an ilacı 1 saat bile geç yutunca hayati risk taşıyor. Dediğim şimdi 22 yaşında daha önce arkadaşlık kurduğunu bunlardan pişman olduğunu bir hataydı diyor yakın bi süre önce yine böyle bir arkadaşlık kurduğunu ama geri pişman olduğunu söylüyor. Yaptığım kötü birşey de olsa bana yol gösterdiğin için teşekkür ederim diyor . Tabi bir anne olarak buna hem dinen hem toplumsal hem bireysel açıdan doğru bulmuyorum. Ama evlattan bahsediyoruz vazgeçemiyoruz insanın evladı katil bile olsa haklı olması için bir sebeb arayan anneleriz bizler. Sizce yaklaşımım nasıl olmalı senden vazgeçtim tarzı blöf yaparsam anında ilaçlarını kullanmayı bırakıp kendine zarar veriyor daha önce başımıza geldi 11 gün yoğun bakımda yattı. Ne yapabilirim ?
