oğlumu kaybedeli 4 yıl olacak.
yas tuttum, yalnız kaldım. hala daha birden bire kasvet çöker yüreğime, iç çekerim insanlar dönüp bakar. yanına giderim, onu hissederim, o zaman biraz daha iyi olurum. hayat değişti benim için artık, ben de hiçbir zaman aynı olmayacağım. yarım bir hayatı yaşayacağım hep.
ama ilacı zaman bence ölümün verdiği acının. acı azalmasa da kontrol etmeyi öğreniyorsunuz. her nefesiniz eksik kalıyor ama ruhunuz bu eksikliğe uyum sağlıyor, oğlumu ilk toprağa gömdüğümüz zamanlar ileride böyle bir cümle kuracağımı bilsem nasıl kızardım kendime. bir de sabır, bir gün kaybettiğine kavuşacağını biliyor ya insan içten içe hep sabrediyor.
