• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Ölüm ve yas süreci

Sevdikleri vefat etmiş herkese sabırlar, yakınlarınız nur içinde yatsınlar dilerim. Bu acıyı tecrübe etmişlere soruyorum: nasıl atlattınız ya da atlatabildiniz mi? Ne kadar sürede normale döndünüz? İç ferahlatacak tavsiyeniz var mı?

Sorunuz genel bir soru mu ; bir yakınınız mı vefat etti ?
 
Herkes acısını başka türlü yaşıyor. Kimseyi teselli etmek mümkün olmuyor.
Ağlayabiliyorsanız, ağlayın. Ağlama diyenlere aldırmayın.
Benim babam öleli yedi yıl oldu. Hâlâ rüyalarımda görüyorum ve çok özlüyorum. Hâlâ bir seyahatten dönecekmiş gibi hissediyorum.
 
Önce bu benim başıma mı geldi süresi yaşadım...Şok geçirdim sanırım..O biraz uzun süre gitti..6-8 ay kadar...

Sonra kabullenme...Kendiminde herkes gibi öleceğini düşünme...

1 yılın ardından hayata adapte olma çabası...Aile,sevdiklerini düşünme..

Ve şu videodaki teslimiyetten çok etkilendim..

Başınız sağolsun...

 
Ben 9 sene once 24 yasinda erkek kardesimi kaybettim. Insan nefes aldikca yasayan belkide yasamak zorunda olan bir varlik. Icimin yangini aslinda hala ilk gunku gibi taze. Ama hayatin telasina kaptirinca kendini o yangin hafifliyor biraz. Eger inancli iseniz Allah'in takdirinin bu oldugunu kabulleniyorsunuz. Hepimize bir omur bicilmis, son nefesimizi her an verebiliriz. En nihayetinde gidecegimiz yer belli. Duami ediyorum, her persembe gecesi Yasin okurum ruhuna yollarim. Bunlar beni bir nebze rahatlatiyor. Onu cok ozluyorum ama malesef durumu kabullenmekten baska care yok.
 
Önce bu benim başıma mı geldi süresi yaşadım...Şok geçirdim sanırım..O biraz uzun süre gitti..6-8 ay kadar...

Sonra kabullenme...Kendiminde herkes gibi öleceğini düşünme...

1 yılın ardından hayata adapte olma çabası...Aile,sevdiklerini düşünme..

Ve şu videodaki teslimiyetten çok etkilendim..


Başınız sağolsun...



Bu videodan bende çok etkilenmiştim. 😔
 
3 yıl önce babam gitti, bakın hala vefat demiyorum diyemiyorum gitti diyorum. Ilk zaten bir şok herkesin acısıyla bahsetmesi çok farklı, ağladım çok ağladım kafayı yedim , ilk isim psikiyatriye gitmekti onda da çok ilaç veremiyorlar çünkü hamileydim. Doğum süt derken sayılı ilaçlar kullandım, acımı yaşadım hala da yaşıyorum,süt vermeyi 2,5 sene sonra kesince dedim bana iyi ilaç verin artık huzur bulayım, ilaçlarla,her gün aklıma gelerek, zaten bende ölünce ona kavusucam diye diye teselli buluyorum, yapacak hiçbirşey yok, ölüm karşısında ne doktor ne biz hiçbişey yapamıyoruz, Allah veriyor ve geri dönüş ona, olsun kavuşacağız, ağla içinden geldiği gibi ağla acı dinmiyor şiddeti azalıyor ,başınız sağolsun, Allah sabırlar versin. Yalan dünyayı insan işte bu an anlıyor.
 
yas sürecini bilmiyorum, çok korktuğum bir şey sevdiklerimi kaybetmek, herkesin öyledir tabii ama ara ara bu beni baya bir düşündürüyor. bir gün herkes ölecek bunun bilincindeyim fakat yine de kabullenmek çok zor.
başınız sağ olsun.
 
Sevdikleri vefat etmiş herkese sabırlar, yakınlarınız nur içinde yatsınlar dilerim. Bu acıyı tecrübe etmişlere soruyorum: nasıl atlattınız ya da atlatabildiniz mi? Ne kadar sürede normale döndünüz? İç ferahlatacak tavsiyeniz var mı?
Annem babam ve abimi kaybettim. Tam kabullenme süreci her seferinde iki yılı buldu bende.
Allah rahmet eylesin. Başınız sağolsun
 
Sevdikleri vefat etmiş herkese sabırlar, yakınlarınız nur içinde yatsınlar dilerim. Bu acıyı tecrübe etmişlere soruyorum: nasıl atlattınız ya da atlatabildiniz mi? Ne kadar sürede normale döndünüz? İç ferahlatacak tavsiyeniz var mı?
İlk zamanlar hergün ağlıyorsun. Bir zaman sonra ağlamak istiyorsun ama gözünden yaş gelmiyor,kurumuş.. Yine bir zaman sonra da gülerek hatırlıyorsun.. yani kısaca unutmuyorsun ama acısına alışıyorsun. Zaten aksi mümkün olmaz,size de sabırlar dilerim…
 
3 yıl önce babam gitti, bakın hala vefat demiyorum diyemiyorum gitti diyorum. Ilk zaten bir şok herkesin acısıyla bahsetmesi çok farklı, ağladım çok ağladım kafayı yedim , ilk isim psikiyatriye gitmekti onda da çok ilaç veremiyorlar çünkü hamileydim. Doğum süt derken sayılı ilaçlar kullandım, acımı yaşadım hala da yaşıyorum,süt vermeyi 2,5 sene sonra kesince dedim bana iyi ilaç verin artık huzur bulayım, ilaçlarla,her gün aklıma gelerek, zaten bende ölünce ona kavusucam diye diye teselli buluyorum, yapacak hiçbirşey yok, ölüm karşısında ne doktor ne biz hiçbişey yapamıyoruz, Allah veriyor ve geri dönüş ona, olsun kavuşacağız, ağla içinden geldiği gibi ağla acı dinmiyor şiddeti azalıyor ,başınız sağolsun, Allah sabırlar versin. Yalan dünyayı insan işte bu an anlıyor.
Bende ilk haberi aldığımda gitti mi demiştim telefondaki kişiye..Hala o gidinceyle başlıyor kelimelerim...Bazen çok yasla alakalı bak şu gelmişti cenazeye sende git gibi direktifler alınca hani durduk yere asabım bozulabılıyor...Hani ölene kadar geçmeyecek kalbimin üzerinde bir siyah nokta var konusuldukca ya da sürekli dile gelince vücuduma yayılıyor gibi hissediyorum...Ve hala öldü diyemiyor ağzım benim de ...Yarama dokunuluyor gibi hissediyorum...
 
Çok zor çok..37 gün oldu babam gideli..okunan duaların ardinda adını duydukça kafayı yiyorum Allah'ım affetsin ama isyandan değil kabul etmek istemediğinden.Guclu olmak zorundayım annem için.belki sarılacak yaslanacak kardeşim olsa çok daha kolay olurdu ama tüm sorumluluk bende olunca güçlü görünmek zorundayım en zoruda bu.Allah yardımcımız olsun mekanları cennet olsun Rabbim incitmesin inşallah. Özlemek iyi değil diyorlar ama çok özledim be kk.
Mutlaka psikiyatrist bir destek alın ben 10. Gün başladım çünkü artık bacaklarım uyumuştu yuruyemiyordum.ilacsiz çok zor
 
Sevdikleri vefat etmiş herkese sabırlar, yakınlarınız nur içinde yatsınlar dilerim. Bu acıyı tecrübe etmişlere soruyorum: nasıl atlattınız ya da atlatabildiniz mi? Ne kadar sürede normale döndünüz? İç ferahlatacak tavsiyeniz var mı?
Tazecik acimla buradayim; Cumartesi gunu babami kaybettim. Pazar oglen defnettim. Acikcasi guclu ve vicdanen rahat hissediyorum.
Oncelikle babami mezara elimle indirdim, o inmeden bir avuc toprak atip yatagini yaptim, ustunu de ellerimle orttum. bunu bizzat istedim bu vedalasmamda onemli bir asamaydi.
Ikincisi öldu demek yerine rabbine kavustu, diyotum, hicbir canlinin bir nefes daha almasinin imkani olmadigini biliyorum.
Gecmisteki hersey icin sesli olarak "seni affettim, hakkimi helal ettim, benden yana kabir azabi cekmeyesin" dedim. Affettim kelimesi gercekten sihirli. Ozledikce yattigin yerde huzur bul, gunhm geldiginde ben de senin yanina gelecegim ve hikayemiz sonsuz olacak diyorum.
Evladi olarak ben de O'yum aslinda belki gulusum, bakisim birseyim benziyor, o yanimi seviyorum.
Onun icin hayir yapmaya gayret ediyorum vee muhakkak bir mesgale buluyorum
 
bununla baş etmenin en iyi yolu değiştiremeyeceğin bu gerçeği olduğu gibi kabul etmek. bir gün kavuşabilme ihtimalininde olduğuna inanmak. bunu yaşamaktan kaçmamak. kendisi çok uzaklara gitse bile aslında fikirleriyle geride bıraktıklarıyla vb. kalıcı neyi varsa bu sayede aslında uzakta oldugu kadar yanındada oldugunu bilmek. çevredekileride teskin etmenin yolu şayet algılar üzüntüden dolayı kapalıysa tek iyi gelebilecek şey şefkat göstermektir asla tavsiye verilmemelidir
 
Bir yakınım vefat etti aniden, hem kendimi teskin etmeliyim hem de diğer yakınlarıma destek olmalıyım. Tavsiye arıyorum
Başınız sağ olsun Allah sabırlar versin, 41 yıl önce 8 yaşındaki kızkardeşimi, 12 yıl önce de babamı kaybettim, konunuz öyle bir zamana denk geldi ki, daha birkaç gün önce babamın ölüm yıldönümüydü.

Sevdiklerini kaybetmek deyince İlhan Selçuk’un ölüm acısını anlatan cümleleri geliyor aklıma.

Diyor ki, sevdiğini kaybedince yüreğinde 40 mum yanarmış, her geçen gün mumlardan biri sönermiş en sonunda yanan tek bir mum kalırmış, o mum siz ölene kadar içinizde yanmaya devam edermiş.

İnsan sevdiklerini yitire yitire yaşarmış, yıllar geçtikçe yanan ve sönen mumlar birbirine karışırmış, hangi mum yüreğinde kimin için yanıyor bilemez hale gelirmişsin.

Zamanla acı uslanır hüzne dönermiş, inceden inceye hep için sızlarmış.

Ölüm acısı hep aynı şiddetle acıtmaz yüreğinizi fakat unutulmaz da, siz ve yakınlarınız kaybettikleriniz için üzülecek, yüreğinizde acısını hissedeceksiniz ama zaman acınızın yarasını saracak, tümden kapanmayacak lakin ilk günkü gibi de acımayacak, sadece bazen insan çok özlüyor burnunuzun direği sızlıyor, işte o zamanlar birlikte biriktirdiğiniz anıları düşünüp hasretinizi gidermeye çalışıyorsunuz.
 
Sevdikleri vefat etmiş herkese sabırlar, yakınlarınız nur içinde yatsınlar dilerim. Bu acıyı tecrübe etmişlere soruyorum: nasıl atlattınız ya da atlatabildiniz mi? Ne kadar sürede normale döndünüz? İç ferahlatacak tavsiyeniz var mı?
Bu acı asla geçmez, belki biraz alışırsınız.
 
Sevdikleri vefat etmiş herkese sabırlar, yakınlarınız nur içinde yatsınlar dilerim. Bu acıyı tecrübe etmişlere soruyorum: nasıl atlattınız ya da atlatabildiniz mi? Ne kadar sürede normale döndünüz? İç ferahlatacak tavsiyeniz var mı?
Babamdan sonra çok tuhaftı gözüm arıyordu onu heryerde

Son hali gözümün önünde merdivenin demirlerini tutup dikkat edin kendinize gidince arayın beni diyişi hala gözümün önünde

İlk hafta çok hızlı geçti sonra yavaş yavaş koyuyordu yokluğu bir şeye katıla katıla gülerken ağlama krizine giriyorduk ailecek

5 yıl oldu hala özlüyorum kırgın da olsam varlığı yetiyormuş

Facede saçma paylaşımları akrabaların fotosuna gereksiz hal hatır yazması annemi kızdırması sonra gıcık gıcık gülmesi aklımda sadece iyi hatıralar kaldı diğerlerini affettim 😔
 
Back
X