Arkadaşım o kadar güzel yazmışsın ki diyecek birşey bulamadım.İnsanoğlu ne zaman öleceğini bilse,görünmezleri görse,bilinmezleri bilse yaşayabilirmiydi acaba?ne yazıkki dünya telaşıyla hiç ölmeyecek gibi hareket ediyoruz çoğunlukla;kaçınılmaz sonu bile bile.Galiba kabullenmek istemiyoruz.Para,servet,zenginlik hep boş.Sadece yaptıklarımızla gideceğimizi unutuyoruz hep.Çok güzel bir paylaşımdı sağol.
İnsanoğlu hayatta her şeye alışıyor..Allah ölümü ve ayrılığı dağa taşa vermiş onlar dayanamamış çatlamış..Ama insanoğlu öyle bir varlık ki..her şey bizim için..Bir yandan güler,bir yandan ağlarız..Rabbim kimseye kaldıramayacağı yükü vermiyor..Ölümün bir gerçek olduğunun hepimiz farkındayız ama sadece farkında olmakla yetiniyoruz sanırım.Ben de dahil olmak üzere dünya nimetleri çok cazip geliyor olsa gerek ne günah işlemekten geri kalıyoruz,nede doğru adımlar atabiliyoruz..İki komşu bir araya gelse hemen 3.çekiştirmeye başlıyor.Maneviyattan çok uzağız,bireysel olarak demiyorum ama inanın toplumsal bir manevi eksikliğimiz var.Son 1 yıldır nerdeyse her gün cinnetler,cinauyetler,anasını,babasını,eşini,evladını doğrayalar,tacizler,tecavüzler artık haberlere bakmak istemiyor insan..Sadece Rabbim hidayet versin diyebiliyorum kendi adıma..Namazı türlü bahanelerin arkasına sığınarak terkediyoruz,oysa bunun şeytanın bir oyunu olduğunu bilsek şeytanı mağlup etmek istemez miyiz?Nefsimize ağır geliyor.Allah'ın emir ve yasakları nefsimize ağır gelirken onları çiğnemekte hiç zorlanmıyoruz..Bugün Allah için ne yaptın sorusuna bir cevap bulamıyoruz..Bu konuya açan değerli ablama çok teşekkür ediyorum..Hergün kendime yaptığım yüzlerce eleştiriyle tekrar aynaya bakmamı sağladı sağolsun..
Ölüm bir gün bizede gelecek,genç yaşlı tanımıyor ki...15 yaşındayken sınıf arkadaşım kendini camdan aşağı bıraktı,gülümsedi el salladı ve atladı tutamadım onu...Yıllarca etkisini atamadım üzerimden..Sonra yine güldük eğlendik..Zaman geçti çocukluk arkadaşımı vuruldu,gözünden vurdular onu magandalar..Bir kaza kurşununa kurban gitti..Çok ağladık,üzüldük,ama ateş düştüğü yeri yakar..şüphesizki annesinin acısının ve çektiklerinin yanında bizimkisi çok hafif sayılırdı..4,5yıl geçti üzerinden..Biz hala yaşıyoruz,gülüyoruz,ağlıyoruz ama hayat devam ediyor...Bundan yaklaşık 3 hafta önce çok sevdiğim birini kaybettim...Azrail herkesi aynı iştahla yutuyor,ölüm yakınlarımıza geldikçe kendimize daha yakın olduğunu hissediyoruz..Tek dileğim ölüm bana gelmeden önce ki kimbilir çok yakın belkide Allah'ın emir ve yasaklarına uyabilen bilinçli,bir mümine olabilmek ve salih evlatlar yetiştirebilmek..Allah hepinizin gönlüne göre versin..
sevdıgım ınsanları yavas yavas kaybedıyorum ve cok korkuyorum olumden,en cok ta evlatlarımı kaybetmekten...ALLAHIM SEVDIKLERIMIZE UZUN OMURLER VERSIN.
daha sanıyeler önce gırdım eve.. apartmanın önunde kalabalık vardı..
anlam veremedım. kalabalıgı yarıp gectım. tam o sıradabır cenaze arabası ve aglayan insanları gördum..
kımdı genc mıydı,
hasta mıydı
kadın mıydı
erkek mıydı
bılmıyorum.. ama ölmüştü..
belkı daha bı kac saat önce nefes alıyordu..
hayallerı vardı, duaları vardı..
ama artık yok ...
bu ara ölümü hep hatırlıyorum ben, hiç unutturmuyor ki kendini bana...her an birileri tadıyor ölümü...
bir gün sıranın bana da geleceğini biliyorum, belki bir an sonra...korkmuyorum galiba...
ama ölüme dair korkularım var...bu şehre ilk geldiğimde sabahlara kadar uyuyamazdım, ailemden birinin haberi gelecek ağır diye yetişemeyeceğim derdim...aylarca sabahladım nerdeyse...
atlattım bu kodkuyu derken evlendim...şimdi temelli burdayım ve uzun zamandır gördüğüm ölümler beni yine aynı kabuslara sürüklüyor...
dedem öldüğünde dedeme değil babamın gözyaşlarına çaresizliğine ağlamıştırm...bir gün belki ben de onun gibi çaresiz olacağım, belki de onlara evlat acısı yaşatacağım bilemiyorum ki...bildiğim, evet Allahım sabrını veriyormuş ama pişmanlığım, onlara bukadar uzak oluşumun acısı hiç geçmeyecek...
çünkü benim seçimimdi...ama düşünemedim işte, cahillik ettim işte...hayattayken bukadar uzak olmaya değer miydi be...
ben bugün fazla melankolikim, yazmayayım en iyisi...siz beni anladınız...
Ölümden korkan biri değilim kendi ölümümden yani...
Bir gün can bedenden ayrılacak gelecek ile ilgili en kesin bu var elimizde...
Ölüm hayatın en büyük gerçeği...
Beni daha çok yaşanmamış hayatlar üzüyor, kendi potansiyelini gerçekleştirememiş insanlar üzüyor...
Bugün maalesef yaşadığını sanan bir çok insan aslında yaşamıyor...
Bu daha acı...
Yoksa hepimiz bir gün olmayacağız aslında düşünsek 100 yıl sonra şu an bu dünyada yaşayan hiç kimse hayatta olmayacak...
Ama yine de bir şeylerin esiri olmuşuz gidiyoruz...
Bence ölümden önce yaşamı düşünmeliyiz...
Yaşamın değerini bilmeliyiz...
Ama iste insanoglu kapiliyor elfida...bu dünyada ebediyen kalacakmis gibi konusuyor ve davraniyor...Yasamanin degerini ancak ve ancak ölüme yakin oldugu vakit anliyor...nasilki genclignin kiymetinide yaslandiktan sonra anladigi gibi...:çok üzgünüm:
Hic olmazsa 2-3 günde bir yarin ben olmayabilirim diye düsündügmüz zaman belkide kalp kirmadan, günah islemden, bir insana yanlis yapmadan önce düsünürüz...
Bir zamanlar peygamber efendimiz(s.a.v.)zamanında yaşayan iki şahabe varmış aralarında konuşuyorlarmış.ya dostum ben çok korkuyorum gece yatıyorum ya sabaha çıkamayıp ölürsem halim ne olur.her gece bu acıyı korkuyu heyecanım yaşıyorum ben demiş..
Diğer sahabede demiş ki ya senin ki bişeymi bu kokrkumu ben aldığım her nefesi verebilcekmiyim kokusuyla kıvranıp duruyor her saniye demiş.
Her an herşey olabilir...bende herkes gibi korkuyorum.ecele inanıyorum..düşünün bundan 8 sene evvel fırtınalı birgünde işe giderken m.köyde..bir dükkanın tabalesi yerinden çıktı uçtu uçtu...beni 15 cm teyet geçti ve yanımdan gecen adama çarptı..hatta haberlerde bile çıkmıştı adamın ölümü..aslında o bende olabilirdim..neyse ürktüm gene ben ...
Dünyada ölümden başkası yalanKeşke yaşarken bu kavramı içimize sindirerek yaşasakta kendimizi dünya işlerine fazla kaptırmasak ne iyi olyrdu,Ama biz ancak birini kaybettiğimiz zaman aklımıza geliyor nedense.Sonra da unutuveriyoruz ölüm gerçeğini.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?