Merhabalar,
Oğlum 3 yaş, 2 aylık. sdhpt adlı arkadaş sorduğu için tekrar ve uzunca yazıyorum :). İlk kez doktora 2,5 yaşında konuşmuyor diye gitmiştik. Her şey normal, ailede de geç konuşan da varmış genetiktir konuşur, oyun grubuna verin, tv yi kapatın, biraz daha ilgilenin dendi. Ama 3 yaşına geldik ve değişen bir şey olmadı. Bir gün internete oğlum konuşmuyor diye yazdım dünyam başıma yıkıldı. Depresif günler geçirdim, kendi ağlama nöbetlerim oldu, 8 kilo verdim üzüntüden, çünkü okuduğum her şeyden oğlumda otizm belirtisi buluyordum. Çocuğu sürekli gözler oldum, şunu yaptı aman Allahım, bunu yaptı Aman Allahım, 1 ayımı zehir ettim kendime, çocuğuma, eşime. Sonra konduramasak ta eşime okuduklarımı aktardım. Başta konduramadı, normal dedi, ama O da okudukça korku duydu. O benden daha ilgili oldu bu süreçte. Bu arada doktor doktor gezmeye başladık. Devlet, özel, dil terapisti. Hepsinin söylediği mizacı böyle, çocukta görünen bir şey yok, ilgili, göz teması var, bir şey varsa bile belli değil daha çok başında, kreşe verin açılır oldu. Biraz rahatlasak da içimiz huzursuzdu. O sırada bu sayfayı buldum, Nazdem, Çokmasum, Kızıldeniz ve daha birçoğunuz... Yazılanlardan çok şeyler öğrendim. Zaman zaman oğlumun hiçbir şeyi yok konuşmaması dışında her şeyi normal diye düşündüm, zaman zaman da atipik diye teşhis koydum kendimce. Zaman gösterecek. Bir aydır kreşe yarım gün gidiyor. İtiraf etmeliyim ki benim öğretmeye çalışıp ta veremediklerimi kreşin verdiğini gördüm, yaşıtları gibi değil ağır ağır ilerliyoruz ama çok şey örendi bir ayda. Kaşık çatal kullanmayı sevmezdi, şimdi yemek seçse de kendisi yemek istiyor, göz temasımız vardı ama daha bir arttı, her şeyin daha bir farkında sanki. Çiş eğitimine henüz başlamadım, ama büyük tuvaletini yaparken saklanıyor, bitirince de ee deyip değiştirmemizi istiyor. Birkaç kez bezini açıp klozete oturttum, oturuyor, bazen kaçıyor ama biraz ilgilensem olacak gibi, ancak ben kendimi hazır hissetmiyorum. Bugün kreşten aldığımızda kollarını dans eder gibi hareket ettirdi, beni gördüğüne sevindi, tabii ben de mutlu oldum. Artık kreşi tam günü denemeye başlayacağız. Öğretmenine konuşamadığını doktor önerisiyle kreşe başladığımızı söylemiştik. Kadın da çok ilgili anlayabiliyorum, muhtemelen boş bırakmıyor hiç. Kreşti çok seviyor, orada görerek daha çok şey öğrendiğini de biliyorum. Dün önümüzden bir köpek geçmişti "Gel pisi pisi" dedi. Kedi köpek ayrımı yapmadı, genelledi ama onun bir hayvan olabileceğini anlaması hoşuma gitti. İşaret parmağını daha sık kullanır oldu. Resimli kitaplar almıştık. Başta ilgilenmedi. Biz kendi kendimize okuduk araba, uçak, tren... Geçen gün eline aldı O da uçağı buldu gösterdi, kendince okudu, uçakları çok sever zaten. Bulaşık makinesini boşaltmama, toz almama, süpürge yapmama yardım eder, geçen akşam birlikte kek bile yaptık. Yakalamaca oynamayı çok sever. Akşamları yarım saat deli gibi koşuyoruz. Hem eğleniyor, hem enerjisini tüketiyor. Legoları üst üste dizer, klima kumandasını kulağına götürür "alo alo" konuşur, zıpla deyince zıplar, yarım yamalak çocuk şarkıları söyler. Ben de buradan okuduklarımdan yola çıkarak bu hafta D vit kullanmaya başladım ve vitamin takviyesine, iyi geleceğine eminim. Tahlil falan hiçbir şey yapılmadı henüz. Şekerli ve paket içindeki gıdaları azalttık ama hayatımızdan tam anlamıyla çıkaramadık. Süt ürünlerini de hayatımızdan çıkartamayacağız sanırım, yoğurdu çok seviyor. Kabızlık problemimiz yok, yılda 1-2 kez kabız olur, onu da kabızlıktan saymıyorum. Ekolalimiz, tekrar eden davranışlarımız, eşya takıntımız henüz yok, umarım olmaz. 100 e yakın kelimemiz var, ama ancak 1/4ünü bilinçli kullanıyor. Herkese anne, arada babasına baba diyor, arada bir zorda kalınca anne gel, baba çekil der, suyu çok içer ve dolaptan kendisi alır. Cuma günü özel eğitimimiz de başlayacak, umarım hızlı yol alırız. İzmir'de yaşıyoruz. Birkaç merkeze gittik, en kurumsal, en iyisi diye düşündüğümüz, bize en güven veren bir yerde başlayacağız, raporumuz yok o nedenle ücreti biz karşılayacağız, 45dk. 60 lira. Sınıfların kapıları camlı ve derste yapılanları kayıt edip bize de vereceklermiş. Bu güzel en azından bize yol gösterecek. Nasıl ilerleriz bilmiyorum. Tek bildiğim oğlumuza inanıyoruz ve bir şeyleri çabuk aşacağını umuyoruz. Uzun uzun yazdım, bende okurken başka çocuklar nasıl diye merak ederdim. Şimdilik bizden bu kadar. İyi ya da kötü gelişmeleri yazmaya devam edeceğim. Uzun bir yoldayız, hepimize kolaylıklar...