Merhabalar,
Sevgili Demiriko, ben de buraya ilk üye olduğumda en çok yakındığım şeylerden biriydi oğlumla ortak oyunlar oynayamıyor oluşumuz. Özel eğitimde eğitimcimizin çalıştığı tüm materyallerden alıyor evde tekrar edelim istiyordum, başta oynamadı, hatta parçalı olanları sağa sola atıyordu. Ben tek başıma oynamaya başladım. Özellikle şu şekilleri çubuklara dizme oyununu. Kendi kendime oynadım, şekillerin ismini söyleyip yerlerine takıyor, sonrada seviniyor, çok eğleniyormuş gibi yapıyordum. Baktım benimki yavaş yavaş oyuna dahil olmaya başladı, sonra puzzleları da, diğer materyalleri de aynı şekilde yaptım. Bizim çocuklarımız oyun kurmayı bilmiyorlar. Bu nedenle bizim onlara örnek olmamız lazım. Bir dönem oğlum kafasına yere dayayıp arabalarını öyle sürüyordu, tekerleklerine bakarak, çok sinir oluyordum. Arabaların hepsini kaldırdım, araba görmeyince unutur diye. Ama başka yerde mutlaka görüyordu. Bu çözüm değildi. Arabayı sadece tekerlekten ibaret sanıyordu. Ben "ınnnn" diye araba sürdüm, korna çaldım "dat dat" diye. Doğrusunu öğrendi şükür. Şimdi arabalar kabusum değil. Geçenlerde orta boy bir kamyon aldım. Evde çivi oyununun plastik çivileri de vardı, döktüm yere, sonra kamyonun kasasına doldurmaya başladım. "Yükle kamyonu", "kamyon yüklendi", "taşıyın", "buraya dökün" gibi komutları kendime verdim uyguladım, inanın çok keyif aldım sözde (bu arada kamyon gibi oyuncakları hiç sevmem). Şimdiyse oğlum aynı şekilde oynuyor. Bizim çocuklarımız baka baka öğreniyorlar. Belki 3, belki 5 kez ne oynatmak istiyorsak, görmesi, hafızasına kaydetmesi gerek ki olmadık bir zamanda sizi şaşırtsınlar. Bir de daha önce bir arkadaş yazmıştı burada trambolin iyi geliyor diye, ben de aldım, çok faydasını gördüm. Zıplarken tüm enerjisini atıyor, yoruluyor, bunun yanında dengesini daha iyi kontrol ediyor ve bacak kasları iyi çalışıyor. Çok pahallı değil, deneyebilirsiniz. Duyu bütünlemede de trambolinde zıplıyorlar zaten :)
Sevgili Sabırlı ol, seni çok iyi anlıyorum. Bitirmek üzere olduğumuz yaz mevsimini ben de mor kollarla kapattım diyebilirim. Sürekli gelip kollarımı sıkıyordu oğlum. O kolumu sıktığında kızıyordum, gözümün içine baka baka tekrar sıkıyordu, çok da güçlü bizimkiler.. Sonra aldırış etmedim aman kızsam da yapıyor nasılsa diye kızmamaya başladım, sonra azaldı bitti. O biterken başka bir şey başlıyor, işte o sırada bir çığlıktır gidiyordu. Ay dayanılmazdı anlatamam, şimdi çığlıklar da söndü, ama bu sefer saç çekme başladı. Yani sonu yok, sürekli bir şey deneyecek. İletişimi böyle kuruyor. Ben de Yusufp gibi yapıyorum şimdi, ağlıyormuş gibi. O zaman bırakıyor. Bir ara ilaç kullanmayı bile düşünmüştüm, ama eşim karşı çıktı. Artık biliyorum ki oğlumun anlatmak istediklerini ben anlamazsam saldırganlaşıyor. BAzen gerçekten bıdı bıdı bıdı birşeyler söylüyor, anlamıyorum, hemen başka odaya gidiyorum, eşimle konuşuyorum, kaçamıyorsam anlamadım demiyor, tepki vermeden bakıyorum yüzüne ya da hemen bir oyuna başlıyorum, unutsun diye. Var ya evde neler oynadığım oyunlara ben de şaşırıyorum. Sonuçta yaş itibariyle onlara yetişmek zor. Oyun oyun oyun. Kamyon sürmece, futbol, yakalamaç, koşmaca,zıplamaca. Oyun oynadığım sürece daha çok iletişim kurmaya çalışıyor, daha bir farkında, algıları açılıyor. Ev işlerini bıraktım, yemek te öyle, çoğu zaman kahvaltı yapıp geçiştiriyoruz.
Sevgili Küçükro, benim oğlum da çok konuşmuyor. Oğlum kreşe başladığından beri orada öğretilen şarkıları gelip evde söylüyor ya da biz yanında değilsek kendi kendine konuşuyor. Bir çocuk şarkısını söylemeye ben başlayıp yarım bırakıyorum, O tamamlıyor. Ama biz yanındayken çok konuşmaz, çoğu işini konuşmadan kendi halleder, suyu kendi doldurur, yiyecek bir şeyler arar bulur kendi yer, tuvalete kendi gider çişini yapar gelir. Çok zorda kalınca istediği şeyleri söyler. Ama ben O'nun sadece konuşmaya henüz karar vermediğini düşünüyorum. O istediğinde konuşacak belki bugün, belki 5, belki de 6 yaşında. Ama şu an yaşından beklenen ama yapamadığı şeyler var, onlar tamamlansın, konuşma da arkadan gelecek. Yavaş yavaş. Üzülsek de zamanı var. Uzun yazmışım, üzgünüm...
Çocuklarımızın bir an önce açılıp, kendilerini rahatça ifade edebilmelerini diliyorum... (Oğlum 4 yaş, 5 aylık).