inşallah öyle olur ama hiç ümidim kalmadı. subay falan ama çok rahat. lise bursada, harbiye ankarada, ordan izmirde sınıf okulu, şimdi de trakya da. takip ediyorum hep eğlencede gezmede. diyorum bazen tayin zamanı şöyle burnunun sürteceği bi yer çıksa da görse gününü ama ne hakkım var buna. ben şimdi ne deyim de kızayım bu çocuğa neden haberi var ki. kızıyorum söyleniyorum sonra üzülüyorum geri. planlarım hep ona göre sanki ortada bi şey varmış gibi. başka birine yer veremiyorum, şans veremiyorum hayatımda. kim olursa olsun hemen onunla kıyaslıyorum. hiç kimse onun önüne geçemiyor. öyle ki aklımdan başkası geçse dahi ben utanıyorum, kendime kızıyorum o varken başkasını düşündüğüm için. bazen kendimi çok altta hissediyorum. onun çevresi geniştir daha iyilerini bulur beni napsın diyorum. sırf bu yüzden bikaç subayla tanıştım hepsi de ileriye dönük görüşmek istedi ama ben devam etmedim, ettiremiyorum ki. bu şekilde içimi soğutuyorum "sen altta değilsin istediğin an başkasını bulabilrsin, subay olması onu ulaşılmaz kılmıyor" diye. işe yaradı bu biraz, eminim ki o da aynen bu şekilde başka kızlarla görüşüyor tanışıyor. yapmaması tuhaf olur zaten muhakak yapacaktır.ama bu şekilde yanlış bi şey yapmaktan çok korkuyorum. bi adım atsa bana bi gelse, onun için her şeyi yapmaya öyle hazırım ki.. keşke bi kere görebilsem.