Kendimi bulunduğum yer veya yerlerde çok yalnız hissediyorum. Senelerdir geçmişimle yaşadığım için geleceğimi göremedim, bu yüzden çok stres ve sinir sahibi bir insan oldum. Yalnızlaştım, uzaklaştım her şeyden, insanlardan da. Artık insanlara kendimden fazla değer vermemeyi öğrendim, zamanla boşver deyip gülüp geçmeyi de. Ama insan kendine yakın birini arıyor, istiyor. Onla oturup 2 kahve içmeyi, dertleşmeyi bekliyor. Ama zaman, çıkar zamanı. Aile, arkadaş, ilişki... Hepsinde bu var. Kafa dengi insan bulmak samanlıkta iğne misali olmuş. Birine bir şey söylediğinizde çemkiriyor, çünkü çıkarına ters düşüyor mesela. Yakınlaştıkça degersizliği, güvensizliği öğrendim her insanda. Birine yakınlaşınca nedense beklediğiniz değeri göremeyince küsüyorsunuz, hırçınlaşıyorsunuz. Bu da mı böyle be kardeşim! diyerek kendinize kızıyorsunuz. Giderek mutsuzluğunuzun sebebi etrafınızda sizin düşüşünüzü bekleyen insanların karşısında yalnızlığınızı sergilemekten çekinmek.. Bir parça aile rolü, bir parça da kendiniz, aslında hepsi bu.. Benim gibi olan biri var mı bu forumda bilmiyorum ama eminim herkes aslında yapayalnız ..
Son düzenleme: