- 5 Haziran 2014
- 471
- 91
- 38
- Konu Sahibi dartahtasi
-
- #21
öyle dış görünüşe takılan birisi olamaya çalışıyorum. defalarca dışarı çıkıp gezmek istedim tek başıma da olsa hazırlanıyorum giyiniyorum sonuç olarak evden çıkamıyorum cesaret edemiyorum kapıyı açıp çıkmaya. ağlamak hep bir zayıflık belirtisi olarak beynime kazınmış. ağlamak daha da güçlendirir insanı ama bende öyle değil ağladıkça daha çok kendime kızıyorum çok zayıf güçsüz birsi olduğumu düşünüyorum. ilerde bu durumu aşacağım zamanın gelmesini istiyorum.
Disaridaki insanlarda sizin gibi bir suru badirelerden gectiler.
Iclerine baksaniz bir suru sorunla hala cebellesiyorlardir.
Benim su an cok iyi bir isim var ama cok zorlu sinavlardan gectim.
Bence sunu kafaniza yerlestirmeniz lazim(ben herkes super sanirdim)hic ama hic kimse mukemmel degil.
Daha iyisi her zaman vardir...
biri olsa yanında tutsa kolundan götürse seni.. bir arkadaşımda üni. yıllarında bir dönem evden çıkamama durumu vardı.. hatta çapada tedavi oldu.. şimdi tüm türkiyenin tanıdığı bir adam oldu bu arada:))) çapa çıkışı onunla sokakta yürürken tutup kolundan yokuş aşağı koşmuştuk bağıra çağıra.. gençlik işte :))) sonra ağlamıştı oturup stresten.. sonra gülmüştük.. hiç unutmam.. bazen kırman lazım duvarları.. yanında bir destekçin olsa güzel olurdu.. illa yalnız deneme bazı şeyleri..
Ben her seyi yalniz ve kimseye hissettirmeden yapmistim.
Toyluk zamani ne bilim amaann kimse anlamasin ne kadar gucsuz oldugumu.
Sonra baktim cevremdekilerinde benden bir farki yok.
Sonra tecrube basliyor ve sen yillar gectikce oyle yerinde ilerliyorsun.
Ama bu ilk yillar bende oyleydi daha dikkatliydim ve en guzel isleri o donemde yapmistim sanki.
Ayri bir korku ve mukemmelliyetlik olusuyor insanda.
keşke biri olsa bende istiyorum sırf detleşmek için de değil bir şeyler paylaşmak için ama kimseyi hayatıma alamıyorum. arkadaşlık ilişkilerim ya da aşk gibi ilkişkilerim yürümüyor bir süre sonra o kişilerden uzaklaşmaya başlıyorum.
En makbulu kendi acimdan diyecegim kendi basarmamdi. Yine korku meselesine gelecegiz ama baskalarinin hatami gormesi veya sonra arkamdan tek basina yapamadi demesiydi.
En basiti baskalarida sizin gibi okuyup ise basliyor sonucta ayni yerlerden geciyorsunuz. Bu is olmazsa baska is olur sonucta.
aynı şekilde tek başıma idare etmeye çalışıyorum kimsenin hissettiklerimi anlamasını istemiyorum. ama durumun üstesinden gelmem gerekiyor.herkesin aslında bir çok korku yaşadığını çaresiz kaldığı durumlar olmasına rağmen gülmeye devam ettiğini bir türlü kendime anlatamıyorum kendimi ikna edemiyorum. sürekli olumsuzluklara yönelme hali içindeyim.
Kac yasindasiniz su an ? Ben bu sizin yasadiginizi 22 yasinda hissetmistim ama sonra is hayatina insanlarin icine girince gordumki hepsi ayri bir maske takiyor. Korkmayin goreceksiniz zaten bir cogundan daha guclu oldugunuzu.
bende 22 yaşındayım şu an. inş dediğiniz gibi olur yani adım attıktan sonra iş hayatına herşey az da olsa düzelmeye başlar. o maske takan insanlarda korkutuyor çünkü haksızlığa veya kötülüğe maruz kalıp da cevap verememekten korkuyorum. öyle hakkını tam anlamıyla savunabilen gözü kara birisi olamıyorum karşı koymak da zorluk çekebiliyorum.
Ayni ben o zamanlarda bunlarin hepsi asiri mukemmelliyetcilikten kaynaklaniyor.
Kimsenin kimseden cok farki yok inanin ayni seyler.
EFT inceleyin valla ben hala arada bakarim.
merhaba arkadaşlar ben özgüven eksikliği yaşayan birisiyim ve bu beni gerçekten çok yıpratıyor. daha yeni mezun oldum ve bir işe giricem şu an için beni en çok korkutan durum bu. başarısızlık işi beceremeyecek olmam işi doğru yapamam gibi durumlar bunlar beni korkutuyor. zaten son 4 yıldır insanlarla olan ilişkim de hep sınırlar koyuyorum okuldan eve evden okula hayatım hep böyle evden gerekmedikçe çıkmayan birisiyim ve çıktığım zaman gerçekten çok geriliyorum sanki herkes bana bakıyormuş gibi geliyor ve ağlayacak duruma geliyorum hep kalabalık yerlerden uzak durmaya çalışıyorum. insanlarla ilişki kurabiliyorum ama hep korkularım özgüven eksikliğim yüzünden her seferinde kendimi çekiyorum. dertleşebileceğim konuşabileceğim kimse de yok. çok duygusal bir yapıya da sahip olduğum için iş hayatı beni daha da çok korkutuyor öyle hakkını arayan sert kişilerden değilim umarım bana yardımcı olursunuz şimdiden teşekkür ederim.
Ben de ise başlayacağım özgüven eksikliği bende de var sanki beni anlatmışsınız bir iki cümle tutmuyor sadece siz ben misiniz bunu ben mi yazdım yoksa
=) aynı şeyleri hissediyormuşuz. size de umarım yardımcı olmuştur açtığım konu verilen cevaplar.
Evet canım o videoları ben de izlemeye çalışacağım bazen yeri geliyor on gün hiç dışarı cikmiyordum ama bu kilo almış olmamla ilişkili onun haricinde iki ay deneme süresi ve çok başarılı olmam gerekiyor ama deli gibi korkuyorum bunu belli etmemem lazım ilk iş günü hep gülümseyip odaklanmam lazım iki ay sonra beni atarlarsa hiç şansım kalmaz çöküş yasarım
merhaba arkadaşlar ben özgüven eksikliği yaşayan birisiyim ve bu beni gerçekten çok yıpratıyor. daha yeni mezun oldum ve bir işe giricem şu an için beni en çok korkutan durum bu. başarısızlık işi beceremeyecek olmam işi doğru yapamam gibi durumlar bunlar beni korkutuyor. zaten son 4 yıldır insanlarla olan ilişkim de hep sınırlar koyuyorum okuldan eve evden okula hayatım hep böyle evden gerekmedikçe çıkmayan birisiyim ve çıktığım zaman gerçekten çok geriliyorum sanki herkes bana bakıyormuş gibi geliyor ve ağlayacak duruma geliyorum hep kalabalık yerlerden uzak durmaya çalışıyorum. insanlarla ilişki kurabiliyorum ama hep korkularım özgüven eksikliğim yüzünden her seferinde kendimi çekiyorum. dertleşebileceğim konuşabileceğim kimse de yok. çok duygusal bir yapıya da sahip olduğum için iş hayatı beni daha da çok korkutuyor öyle hakkını arayan sert kişilerden değilim umarım bana yardımcı olursunuz şimdiden teşekkür ederim.
Merhaba , konuyu baştan sona okudum.Yaşadığın şey depresyon da olabilir.Çünkü özgüven eksikliğinin yanında gelecek kaygıları,onay almama korkusu gibi durumlardan da bahsetmişsin.Özellikle onay almama korkusu benim dikkatimi çekti.Yaşadığın sıkıntılar çoğunlukla bununla da ilgili olabilir.Sana tavsiyem psikoloğa gitmen.İlaç kullanmak istememeni çok iyi anlıyorum ama bazen ona da ihtiyaç olabiliyor.İlaç meselesini de gözümüzde çok büyütmememiz lazım.Çevremde uyuyamayan,kısa süreli stresler yaşayan,hatta kilo almak isteyenlerin bile antidepresan kullandığını görüyorum:) Hayat işte çok da takılıp kalmamak lazım.Şimdiki durumun hakkında uzman bir kişi daha iyi çıkarımlarda bulunacaktır.İlacı gereksiz görüyor olabilirsin şu durumda ki ciddi bi depresyon geçirseydin inan ilaca da razı olurdun.Psikoloğa git bence.Bir gidişimde hayatımla ilgili bir çok problemin sebebinin bir yere bağlı olduğunu irdeleye irdeleye çıkarmıştı psikologum ve bu çıkarımdan sonra normale döndüm diyebilirim.Ben sebebin bu olduğunu kesinlikle farkedemezdim.Dışardan uzman bir kişi daha net görüyor,nereye yoğunlacağını daha iyi biliyor.Sonuç olarak çok gençsin benim gibi.Psikologla çok rahat üstesinden gelirsin.Buna son çare olarak değil ilk ve en kolay çare olarak bakmalısın.İnsanlara da bahsetme gittiğinden eğer çekiniyorsan.Daha sonra zaten çekinmene şaşırırsın.Bol şans.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?