pineapple3455
düşündükçe artar kuruntuların. Ben ilk evlendiğim seneler çok ağır yaşıyodum paniği anksiyeteyi. Ama bebekleri oldum olası çok severdim. Evimizde de 40 günlükken gelip büyüyen bebişler olunca çok da heves ederdim kendimce. İlk hamileliğimde hiç düşünmeden istedim bebeği. Bütün hamileliğim kaos gibiydi. Çarpıntılar, korkular, nefes darlıkları, ağlama nöbetleri, uykusuzluklar off birsürü... doğumum bile dr yüzünden zor geçti. Bebeğim 2 sene neredeyse hiç uyumadı emmedi gaz sancıları bitmedi. Perişan haldeydim resmen. Ama şuan 3,5 yaşında şükürler olsun ve tek bir annecim sözü bile dünyalara bedel. Bazen öyle cümleler kuruyoki dünyada benden mutlusu yok. Bunca şeye rağmen arkasız olmasın, tek kalmasın diye ikinciye hamileyim şuan. Allah hepimizle birlikte sağ sağlim kucağımıza almak nasip etsin inşallah. Allah`ın bir kadına verebileceği en büyük mucize onlar, seninde böyle bir özlemin varken hiç düşünme derim. O kadar zor durumda olup ilaç kullanmayan arkadaşlar var. Çok zor da kalıp destek alanlar var. Sen yola çık yeter ki, Allah kolayını verir mutlaka.