Son bir aydır sürekli papatya çayı içiyorum zaten. Elbette zorlamaya çalışıyorum ama bu noktaya kadar gelebildim artık. Son bir iki haftaya kadar kendimi bile dinlememe çalışıyordum. Ama son bir haftadır artık gücüm kalmamış gibi hissediyorum. Hadi sık dişinin sabret diyorum ama bu güç on dakikayı bile bulmadan kayboluyor. Durup dururken ağlıyorum. Ki ben uzun süredir ağlayamıyordum hiç. Ağlayayım rahatlamış olurum desem o da kâr etmiyor. Bir dakika içinde ağlamaya başlıyorum. Üç dakika sonra toparlanıyorum sanki o ağlayan ben değilmişim gibi. Bir iki saat sonra yine baştan. Şiş gözler ve baş ağrısı da eşlik ediyor tabii buna. Aslında benim için bunlar sorun değil sorun olan kısım hayatımdaki işlerimi, sorumluluklarımı etkilemesi. Zaten iş bu boyuta varınca artık iyi değilim demeye başladım. İnşallah geçecek, Allah daha kötüsünden korusun.
Anlaşılmak güzel bir şey..
