Pasiflik.

hayat kalitenizi etkileywn bi durumunuz war durdugunuz kabahat psikolojik destek alin acilen. ne demek nasilsin iymisin diye bile soramiyorum. bu noktada daha da oturmayin; gidin gorusun bi psikologla.
Malesef öyleyim ve evlendikten sonra dahada artti bu durum son zamanlarda iyice moralim bozulmaya başladı çünkü artık cevremdekiler şahsi bişey sanıp yanlış anlamaya başladı..
 
Bende yiyemem yemek yemek sofrasında sona kalmamaya dikkat ederim..
 
Galiba çekingen bir yapınız var. Ailenizin sizi dışa dönük yetiştirememesi, 'aman çocuğumuza zarar gelmesin' korkusu ile dozajı kaçırıp içe kapanık büyütmesinden kaynaklanıyor diye düşünüyorum. Mesela şöyle yapın, tek başınıza çıkın alışveriş yapın. Oradaki mağaza görevlileri ile falan diyalog kurmaya başlayın. Diyalog kurdukça (tanımadığınız insanlarla) açılırsınız diye düşünüyorum. Herkes etten-kemikten. İnsanız hepimiz, neden çekineceksiniz ki? Göz teması için de inadına insanların gözlerine bakın konuşurken. Özgüven jest-mimiklerinizden de belli olsa da en çok göz teması ile belli oluyor. Aynanın karşısına geçin boş zamanınızda gözünüzün içine bakarak kendinizle konuşun. Gülmeyin ama bu çok geliştiriyor.
 
İleride çocuğunuz açısından çok önemli olacaktır. Psikolog'a görünün. Ayna karşısına geçin konuşun kendi kendinize cümleler kurun, kitaplar okuyun. Ama psikolog'u sakın aksatmayın ve bırakmayın. Tedavi süreciniz bitinceye kadar devam edin. Emin olun kolay yeneceksinizdir.
 
Ben hem cazgirdim ve bi o kdr konuskandim.
Kucukken yurt disina goc ettigimizde bi cekingenlik vardi haliyle.
Dili bilmiyosun, ortam yabanci.
Sinifta sorunun cevabini bilsem bile soylemezdim parmagimi kaldirmazdim.
Annem sonra beni " ogretmen eger konusmazsa sapsik onu uzak okullara aticaz dedi, o zmn bende seni almaya gelmem tek basina kalirsin" dedikten sonra ben bi kendime geldim.
O gun bu gundur cok konusuyorum.
Etrafimda genistir.
Cabuk konu acabilirim.
Muhabbetim saatler sure bilir.

Bence asabilmek icin ilk kural " digerlerinden ustunum ben" demektir.
Ilk adimi attiktan sonra insan alisiyor.
Ardindanda " ben ustunumu" biraz koreltip hos muhabbet etmey odaklanirsan sohbetin yeme yaninda yat kivami olur.
 
Ben de sizinle ayni durumdayim.Sosyal fobim var.Asiri cekingenim, en ufak biseye cabucak sinirlenip karsilik veremedigim icinde aglarim genelde :/ Hayattan, herkesten nefret eder hale geldim. Yasamak istemiyorum cok zor geliyor her sey. Psikiyatriste gidecegim insaAllah.Duzelmek cok istiyorum, normal insanlar gibi olmak istiyorum, mutlu olmak istiyorum
 
Sanırım tam olarak o. Psikiyatriyemi gitmeliyim psikologami acaba ?
Bir klinik psikoloğa gidin. Sıradan psikologlardan fazlasını bilirler. Asıl terapist onlardır. Eğer gerek görürlerse sizi psikiyatriste yönlendiriler zaten. Psikiyatristlerin çoğu terapist değildir. Ticari mantıkla terapini ben yapacağım derler. Ama umursamayın. Pek de faydalı olamazlar. Yine klinik psikolog seçimi yaparken de iyi araştırın.
 
Bende de var aynısı canım malesef be şu aralar tavan yaptı küçük şeyleri çok büyütürüm Herşeyden Kaygı ve Endişe duyarım Hayatım zehir gibi oldu yani kısaca
 
Yorumlarımdan mı anladınız ? Psikiyatrist ilaç veriyor sadece
Evet yorumlarınızdan çıkardım. Ben de daha önce benzer sıkıntılarla tedavi gördüm. Haklısınız genelde psikiyatri ilaç veriyor ve çoğu zaman terapiye ihtiyaç yok diyor. Ama bana göre mutlaka terapiyle desteklenmeli. Ayrıca bunu klinik psikolog yapmalı.
 
Bende iş hayatında attım. Anladım ki kimseden çekinecek birşey yok. Örneğin bilmediğim bir şeyi bilmediğimi söylüyorum, ben söyleyince diğer bilmeyenlerde dökülüyor:) aa megersem aslında herkes ayniymis
 
Burdan sosyal fobi gibi görünüyor sorununuz. Bilişsel-Davranışçı terapi alanında uzmanlaşmış bir psikoloğa gitmenizi tavsiye ederim. Eğer psikologunuz ilaçla desteklenmesi gerektiğini düşünürse zaten psikiyatriste de yönlendirir. Ama bu tip durumlarda tek başına ilaç tedavisi sorunu kökten çözmez, bunu unutmayın. Mutlaka uzun vadeli terapi odaklı gidin bu sorununuzun üzerine.
 
Bende düşünüyorum klinik psikolog hatta bir tane denedim ama faydasını göremedim
 
Off bir zamanlar ben resmen ... Öz güven eksikliği,eziklik hissi pöfff.... Cidden çok kötü !!!

Bn nasıl sıyrıldım bubruh halinden ; öncelikle kendimi sevdim ,sis göz altlarimi,basenlerimi kısaca bedenimi (36bedendim ama sevmiyorsan 90 gibi hissedersin) ismimi sevdim ,ben guzeldim ve bunun farkında değildim,konuşurken sacmaliyordum evet uzuuuuun entelektüel genel kültür sohbetleri edemiyorum ama çok sempatik sacmaliyordum ,eglenceliymiism ,sevimliymisim.. sonra spora başladım arkadaşlar edindim ,ozguven denilen sorunsaldan eser yok şuan hamileyim 70 kilo oldum ama iç camasirlarimla eşimin yanında olmaktan en önemlisi aynaya bakmaktan utanmiyorim hatta daha seksi gorundugumu düşünüyorum,kısaca özet geçtim bende silik bir dönem yaşadım ama kimse kimseden üstün değil ,sadece kendinin farkında al psikolog da bir yerde gerekli ama ben önce kişinin kendinde bittiğini düşünüyorum,aklıma geldi bak beni başkaları giydirirdi ya ay ne sunepeymisim bu bir dönem ve bunu atlatmak elinizde ,sevgiyle bak herşeye kendine
 
Evlenmeden önce bir dönem gittim yine gitmeyi düşünüyorum..
Cnm bende de aynı sorunlar var özellikle göz teması kuramiyorum çok özgüvensizm ve yakında evleneceğim eşime bile göz teması kuramam diye çok korkuyorum terapi ye gideceğim ilk kez yarın. Sen terapi ye gittiğinde faydasını gördün mü
 
Ben kendi gözlerime bile bakamıyorum aynada
 
Aynısı bende de var. Ve göz teması kuramiyorum kimseyle kendimle bile
 
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…