güzel bir soru sordun canım.. o soruyu başta bende(çevremdeki insanlarda) çok sordum.. ama Rabbim izin vermeyince bir adım atılmıyormuş onu anladım... salı günü sezeryan olacaktım.. bebeğimi kaybetmeden 1 gün önce(cmt idi) kalp atışlarında bozulma olmuştu.. dr um 2-3 saatte bir nst çekilmesini istemişti.. pazar günü hemşire öğlen nst çekti bir daha akşam ben hatırlatana kadar çekim yapılmadı.. o gün çok sıkıntım vardı.. artık kendimden umudu kesmiştim.. sıkıntımdan gelen ziyaretçilerimi algılayamıyordum...inanırmısın sanki o gün benimde hemşirenin de basireti bağlandı diyorum kader artık.. akşam 20.30 da kalp atışlarının öğleden beri dinlenmediğini farkettim.. ayrıca bebeğimin hareketlerini de hissetmiyordum.. hemşireyi uyardık... geldi ama bebeğimin kalp atışları yoktu.. ameliyathaneye götürdüler orada da ultrasonla baktılar.. bebeğimi kaybettiğimizi anladım ama duymak istemedim... bana 'sonucu söylemeyi' dedim.. odama geri gönderdiler sanki bir umut oldu içimde ta ki dr un 'hastayı hemen sezeryana alıyoruz' diyen sesini duyana kadar... apar topar götürdüler.. tansiyonum çok yüksekti doğumdan sonra sürekli dil altı verildi... o günleri her hatırladıgımda içim çok acıyor gözlerim doluyor hatta çok ağladım... çok çok zor günlerdi... güzel kızımı göremedim... hep hayalini kurdum... şükürler olsun şimdi oğlum kucağımda... hemşire hatası ya da doktor hatası değil ben buna kader diyorum artık...