Haklisiniz zaten cocuklar icin sadece ayakta gibiyim. Mesela dedigim gibi kalkiyorum kahvaltisini yaptiriyorum okula yolluyorum. Yatiyorum digeri gec uyaniyor kalkip onu yediiriyorum onla beraber ben yiyorum trkrar uyumasamda uzanma istegi yada uyuyorum. Aksam odevlerini yaptiriyorum. Kendim icin hicbisey yapmiyorum mesela yiyip yiyip yatiyorum ve kilo alıyorumÇok depresif bi haliniz var. Sıkmayın canınızı. Kendinizi düşünmüyorsanız çocuklarınızı düşünün. İnanın şu hayatta o kadar çok zorluk yaşayan insanlar var ki. Belki ben ya da yorum yapan arkadaşlar...
Hepimizin bir derdi var. Ama bir de canlanmamız gereken bir mecburiyet var. Hayat devam ediyor. Yaşıyorsak bizde eğer hayata ayak uydurmalıyız. Benim de son zamanlarda durumunun sizden farkı Yok. Yorgun’um uyuyamıyorum. Uyuyunca kalkamıyorum. Hep bir yorgunluk hep bir uyku hali. Ama bir bebeğim var. Moralim bozuk da olsa onunla ilgilenmek zorundayım.
Tabi ki ev işi yapmak istemiyorum bende bazen bunlar normal. Ailemden kimseyle bazen bende görüşmek istemiyorum. Ama arada bir de kendini hatırlatması ve hatırlaması lazım insanın. Dediğim gibi en çok çocuklarınızı düşünün. Çünkü onların seçeneği değildi dünyaya gelmek. Fakat siz onları bu dünyaya getirdiğiniz için, sadece onların mutluluğu için elinizden geleni yapmalısınız. Zamanla sizde mutlu olacaksınız. Tek yapmanız gereken biraz silkelenmek
İlaç kullanmayı reddettiğinize göre durumunuz okadar kötü değil.Evet bedensel hastalikta bile kullanamiyorum. iyi gelirse hemen birakiyirum. Yan etki gorursem gene birakiyorum. Uzun sureli ilac kullanma konusunda istikrarli olamiyirum.
Tek basina terapi yeterli gelse keske. Ancak terapi ye bile inanamiyorum 10 yoldan fazla yasadigim bir ruh hali var ve sanki benim kisiligimin bir parcasi gibi düzeleceğine inanmak zor benim icin.
Ayyyynenn oyle nasil anladiniz:)İlaç kullanmayı reddettiğinize göre durumunuz okadar kötü değil.
Pskolojiniz bozuk olsa , yeterki bu durumdan kurtulayım herşeye razıyım derdiniz.
Sadece çok bunalmışsınız.yılların acıların annesizliğin birikimi bu.
Muhtemelen her zorluğa kendi başınıza göğüs gerdiniz ve ruhunuz yoruldu.
Bende sizin yazdiklarinizi kalbimde hissettim. Beninde travmatik hatiralarim var okonulara girmek istemiyorum.taniyan olur diye.iste ben esle atlatamiyorum anlattigimda rahatlamis hissetmiyorum. Bizde neler yasadik inancli degilmisin gibi sozler viraz elestirel ve yargilayici geliyor konusmalari.Ben de 15 yasında annemi kaybettim.tam liseye başladım sonra.süper notları olan ben o sene belge bile alamadım.babam da evlilik derdine düşmüştü tam o aralar.düsünüyorum da büyük travmalar yaşamışım.babam gidip kahvelerde orada burada gün geçirirken evde kardeşime yemek yapmaya çalışmıştım.önce soganı kavurup sonra kıymayı kavurmuşum.bilmiyorumki...yandı hepsi.o eti öyle yemeye çalıştıgımızı , bir lokma alıp sarılarak ağladıgımızı unutmuyorum.kardeşim daha 9 yaşındaydı.o lokmanın tuzlu tadını boğazımda dizilişini unutmuyorum.buna benzer binlerce travmam var.
Sizin anlattıklarınıza benzer şeyler hissediyorum ben de zaman zaman.ama bütün bunları eşimle atlattım ben.belki onu da üzdüm zaman zaman.sonra dedim ki sen ömrün boyunca mutsuzluga travmalara alısmışsın onu çekecek davranışlar sergiliyorsun.yapma!!mutsuz olma.
Allah iyi bir iş, merhametli koca ve dünyalar tatlısı bir çocuk verdi sana mutlu ol.eskiyi unut.böyle düşüne düşüne daha iyi oldum.aslında çok da neşeli insanımdır dışa karşı ama insanın içindeki yaraları kim bilebilirki.
Siz de kendinizi telkin edin.kendinize acımayı bırakın.kurtulacaksınız bu durumdan
Ben yaşadıklarımı anlatsam intihar ederdiniz heralde karakteri zayıf insanlar kolay yolu seçer depresyon takılır sürekli tbiki acılarımız var ama İmtihan dünyası Rabbe sığınmak en huzurlusu geliyor bana ve inancım olmasaydı şuan çok kötü bir haldeydim eminimki bazı şeyler bizim elimizde değil kaderBende sizin yazdiklarinizi kalbimde hissettim. Beninde travmatik hatiralarim var okonulara girmek istemiyorum.taniyan olur diye.iste ben esle atlatamiyorum anlattigimda rahatlamis hissetmiyorum. Bizde neler yasadik inancli degilmisin gibi sozler viraz elestirel ve yargilayici geliyor konusmalari.
Olum korkusu var evet kaybetme korkum var. Bazen cok mutlu hissedince ccouklarimla yada esimle sevgi hissettigim ortam oldugunda cekiyorum kendimi fazla muhabbet ayrilik getiriyor diyorum yazdigimin cok sacma oldugunun farkindayim suan..Annenizin ölümüyle başladıysa bu durum acınızın kökenlerine inmeye çalışın.
Yalnız kalma korkusu mu,ölüm korkusu ve kabullenemememi,daha derin bir duygunun bu olayla ortaya çıkması mı?Nedeni bulursanız inşaAllah ona göre çözümü de bulursunuz.Değişemem demeyin.Bu sizin asıl kişiliğiniz değil.Onun üzerini örten bir kabuk muhtemelen.
Olum korkusu var evet kaybetme korkum var. Bazen cok mutlu hissedince ccouklarimla yada esimle sevgi hissettigim ortam oldugunda cekiyorum kendimi fazla muhabbet ayrilik getiriyor diyorum yazdigimin cok sacma oldugunun farkindayim suan..
Su var ben normalde.bu konulari konusmiyorum ya da sabah kalkip annemi yada yasadiklarimi dusunup depresyona girmiyorum. O konulari kapattik coktan 11 yil olmus herkes unutmus yasamimiz degismis. Benim bu davranislarimi baskalari anneme baglamaz bile. Ama ben dusununce oraya bagliyorum. Ve tabiki kisilik yapisi ile sekilleniyor disa donuk insan neseli paylasimci kisilik yapisi daha farklidir. Ben ice donuk oldugum icin durumlar boyle sanirim. Evet herkes birseyler yasiyor daha kotulerini ben demekki yasadigim olaylarla basa cikamiyorum cozum yolu bulamiyorum yada o anda takilip kalmisim yasayamiuorum. Yasayan olu gibiyim.
Birlikte oyun oynayın. Okula gidiyor mu diğeri yoksa küçük mü?Haklisiniz zaten cocuklar icin sadece ayakta gibiyim. Mesela dedigim gibi kalkiyorum kahvaltisini yaptiriyorum okula yolluyorum. Yatiyorum digeri gec uyaniyor kalkip onu yediiriyorum onla beraber ben yiyorum trkrar uyumasamda uzanma istegi yada uyuyorum. Aksam odevlerini yaptiriyorum. Kendim icin hicbisey yapmiyorum mesela yiyip yiyip yatiyorum ve kilo alıyorum
Evde birseyler ogretiuorum kucugede digeride eve geldiginde okonularda ilgilenmeye gayret ediyorum. Disari pek cikamiyoruz park yok yakinda yol ustunde oturuyoruz. Tek yuruyus yapmak iyi gelir bana ama yapamiyorum yakinda yurume yeri yok esimle arabayla gidiyoruz ozaman da yuruyus yapmis olmuyirum.cocuklarin pesinde kosuyorum yada gozum hep onlarda oluyor. Bazen esimle parkta onlari birakip tek yuruyorum ama surekli yapabilsem cok iyi olacak cok rahatlatıyor.Birlikte oyun oynayın. Okula gidiyor mu diğeri yoksa küçük mü?
Alın hava soğuk bile olsa sıkı giydirin parka götürün. Kışın hayvanların daha çok yiyecek ihtiyacı var. Onları çocuğunuzla beraber besleyin.
Ona güzel şeyler öğreten bir anne olarak hatırlasın gelecekte sizi. Biraz kendinizi zorlayın.
Iki psikolohi kitabi okuyarak ozel ve cetrefilli bir sorunumu cozmustum:) hic bu yandan bakmamistim ice kapanik olmanin iyi tarafini gormemistim. Biraz sosyal iliskilerimin kotu olmasindan sikayetciyim herseyi icime atmak kafamda biseyler varkende siradan muhabbetlere katilamiyorum her ortanda mutlaka alinacak bisey buluyorum. Sanki insanlarin isi yok surekli beni igneliyor benim acigimi arıyor gibi:) ciddi ciddi boyle dusunuyorum ya..Kişilik yapıları farklıdır.Ben de içe kapanığım ama bu kötü bir şey değil, günümüzün algısı bu olsa da.İnsanın içe doğru derinliğini,yüzeysel olmadığını da gösterebilir.Tabii hastalık boyutunda değilse.Ben bir çok sorunumu felsefe,psikoloji okuyup düşünerek çözdüm.Bol bol duayla bir de.Önce kendinize inanın ve o yardımı çağırın.İnşaAllah gelecektir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?