Anlıyorum canımm. Ama onunda ben gitmeden bişeyleri anlamasını istiyorum. Açıktan açığa dedim. Allah bazen insanın gözüne perde indirir gerçeği göremez gör artık dedim. Ama o hala bas bas bağırmaya devam ediyor. Ben de içime kapandım. O kadar hareketli ve neşeliyken içime kapandım.
Canım benim yapım aynen seninki gibidir. Herşeye sonuna kadar tahammül etmeye çalışırım, çok sabırlıyımdır. Bana yapılan saçma sapan hareketleri hiç sevmesem, çok ağlayıp herkeslere anlatsam dahi, gidip de sorumlunun kendisine "çek git hayatımdan" diyemem. Sevdiğim zaman gururumu bile itiyorum, nedir bu bendeki anlamazdım hiç ama sizleri duyuyorum, çevremde de çok insan var böyle onları duyuyorum ve diyorum ki yalnız değilmişim.
Elbetteki bu insan size birsürü eziyet yapabliyor. Ama birşey yapıyor ki haricinden size "bu insan hep mi kötü, iyi yanları yok mu?" yu düşündürüyor hemen ve ilişkiyi gözünüzde taze tutuyorsunuz. Sevginiz bitmiyor.
Önceki nişanlımda birsürü kompleks vardı, üstelik kıskançlıkla birleşirdi saçma sapan kısıtlamalar getirmeye çalışırdı. Sürekli dert anlatırdı, sürekli sitem ederdi, sürekli ben haklıydım, sürekli yok benim kilom, yok benim giysim, yok benim arkadaşlarım ailem bunlar konu olurdu. Senelerce yuttum yuttum.. nezaman kurtulabilrdim biliyor musunuz? ta ki üniversite bitti o kendi şehrine gidip çalışmaya başladı, biraz ayrı kalabildik ozaman. O günler bile aylarca sabrettiğim oldu. O benden önceki dönem mezundu, ben sonraki dönem mezun oldum, yüksek lisans istiyordum mırın kırın etti bunalttı beni, kilom konusunda ailesiyle bir oldular zorla rejim yaptırmaya çalıştılar, ailesi benim dini değerlerim üzerine gelmeye başladı, en sonunda öyle saçma sapan hareketler yaptı ki kendinden soğuttu... En sonunda bile ayrılmak istediğimiz onun söylemesini istedim (niyese hiç bu sorumluluğu almam bırakırsa kendi bıraksın mantığı)...
Geriye dönüp baktığım zaman ve objektif olarak nelere katlandığımı gördümde kendime çok kızsam da o günler geri dönmüyor.
Şimdi evliyim tıpatıp aynı problemler olmasa dahi, evliliğimde de sıkıntılar yaşıyorum ve yine alttan alan ben oluyorum. Huylu huyundan vazgeçemiyor. Yine tahammül ediyorum, seviyorum diyorum. Yapım böyle kestirip atma yapım ve gücüm yoktur. Sabrederim.
Böyle olmuşsa hayatım Allahın vardır bir bildiği diyorum.
Şimdi geriye dönüp eski nişanlımdan (kendisinden nefret etmiyorum ama hiç sevmiyorum insan olarak) bahsediyorum zaman zaman sizlere, hayatımın 5.5 yılı gitti ve ben hep sabrettim. Olmayacak duaya amin dedim.
Şimdi evliliğimde de böyle mi yapıyorum diye düşünsem de, Evlendiğim insanla toparlayabiliriz ve sürdürürüz diye düşünüyorum. 7 seneyi devirdik. Zor işler butür konular... çoğu zaman gururunuzu bile ezdiriyorsunuz kaybetmemek için. Seneler geçip gidiyor....
öyle seviyor sahipleniyorlarki , ZARAR VERİRCESİNE 
DEĞİŞMİYORLAR! aksine günbegün olumsuz davranışları artıyor.değişir diye 3yılımı verdm sonunda ona benzemeye başlayınca dur dedm kendime.ruh hastası olamaya başlamştım bnde..herşeyi irdeler, kafaya takar oldum.ben ne kadar kötü bir insanım diye düşünmeme sebep oluyrdu.kendimden nefret ettrmşti beni..senin face olayını ben yapsam aynı tepkiyi oda verirdi.attığım adım bile suç olcaktı düşün 
ölüm acısı yaşayan insanlar var..bu yaşadıklarımız ne ki....işin iyi yanından bakmak gerek 
