Merhabalar;
Bu hikayede ben en çok çocuğunuzla empati kurdum, çünkü ben de buna benzer bir hikayedeki çocuktum. Annem çok zeki bir kadındır, babam ise hep benim dediğim doğru diyen ama hiçbir dediği doğru olmayan kompleksli bir adam. Senelerce babamın annemi aşağılamasına ve evdeki eşyaları dağıtmasına şahit oldum hep. Evet, dayak yoktu ama psikolojik şiddetin en babası vardı bizim evde. Annemin ailesi de arkasında durmuyordu, en azından dövmüyordu çünkü. Hep içine kapanık bir çocuk oldum. Babamla asla normal bir ilişkim olamadı. Babam yaşlandıkça düzeldi biraz ama annemin gençliği ve benim çocukluğum yitip gitti...
Özet olarak, ''çocuklar için'' boşanmamak diye bir şey olmamalı böyle durumlarda, en azından benim nazarımda böyle. Tam aksine çocuklar için böyle bir kaostan uzak durulmalı. Siz büyükler öyle böyle evlenmişsiniz, bir şeyler yaşıyorsunuz ama çocuğun bunlara maruz kalıyor, şahit oluyor olması hiç adil değil. Bakın, benim gibi bu tür şeylerle çocukluğu geçen nice insan vardır. Sorun, ayrı anne baba mı tercih ederler, yoksa kavga gürültü dolu bir evde yaşamayı mı...
Size boşanın diyemem, günün sonunda hayat sizin hayatınız fakat olaylara kendinizin veya eşinizin açısından değil de çocuğunuzun açısından bakın ve bunlara şahit olmayı, bu şekilde büyümeyi, ilerde ikili ilişkilerinin bu temel üzerine gelişmesini hak ediyor mu bir düşünün derim. Sevgiler...