Arkadaşlar merhaba,
Size ilk kez yazıyorum ama tam 25 gündür her satırınızı her harfinizi kimi zaman acıyla, kimi zaman dikkatle, kimi zaman umutla kimi zaman hıçkırıklarla ve bazılarınız sayesinde hatta kimi zaman gülümseyerek okuyorum.
Ne olur uzatırsam kusuruma bakmayın, beni sizden başka bir Rabbim anlar çünkü. Bu nedenle hikayemi size anlatmaya ve bana söyleyeceklerinizi dinlemeye çok ihtiyacım var.
Bundan 4 yıl önce 2009 eylül ayında hamile kaldım ve 36+4’de ayşemi dünyaya getirdim. Çapa medilife’da şu anda amerikada sağlık derneği başkanlığı yapan iyi bir doktorum vardı, sorunsuz bir hamilelik geçirdim sadece başlarda midem çok bulanıyordu ağlatacak kadar ama 12. Haftada bıçak gibi kesilmişti ve işim nedeniyle inanılmaz yoğun bir şekilde çalışarak o haftaya geldim. Kendime hiç dikkat etmedim folikasit dahi kullanmadım ve son kontrolüm olan 35. Haftada doktorum erken doğum riskim olduğunu (sebep belirtmeden) yatmamı söyledi ama ben gerek ilk hamileliğin bilinçsizliği gerek klasik “amaaaan ne olacakkkkk bu dr. Lar da amma pimpirikli” kayıtsızlığı ile onu dinlemeyip 37. Haftada izne çıkmaya karar verip aynı tempoda devam ettim. Nitekim bir hafta sonra bir Pazar sabahı 23 mayıs 2010’da tuvalette az bir kanama ve sonrasında başlayan müthiş bir gaz ağrısı ile hastanede buldum kendimi. Tabi benim gaz sandığım sancı doğum sancısıymış meğer, doktorumu aradılar her şey yolunda dedi, sağlıklı bir doğum olacak ve kuveze bile girmeyecek inşallah dedi, nitekim de öyle oldu rahat bir normal doğum ile (tabiki sancılı ama duyduğum pek çok hikayeye göre rahat olduğunu düşündüğüm) kızımı dünyaya getirdim ve Rabbime şükürler olsun o mucizeye şahit oldum. Kızım doktorun da söylediği gibi kuveze dahi girmedi ve Rabbime şükürler olsun hepimizinkine sağlık versin Allah’a şükür bir sağlık sorunu da olmadı. Hamileliğimde toplam 5,5 kilo almıştım zaten çok zayıftım 51 kilo hamile kalıp (175 boy ile) 56,5 ile doğuma girmiştim ve doğumdan çıktığımda 49 kilo idim. Ayşem ise 2280 di evet çok küçüktü ama sorunu yoktu şükür. Ayşem 3 yaşına geldiğinde ona bir kardeş evimize yeni bir neşe getirmeye karar verdik. Ayşe’de karar verdikten 3-4 ay sonra hamile kalmıştım bu hamileliğime ağustos 2013’te karar verdim ve aynı ay hamile kaldım. 17 ağustos son adet tarihimdi. 30 ağustosta babam kalp krizi geçirip yoğun bakıma alındı; 12 eylüle kadar hastanede kaldı ve tedaviler işe yaramayınca doktorlar bypass’a karar verdi. Bypass öncesi doktor ablamı abimi ve beni odaya alıp ameliyatın ölüm riskinden ve babamın bu riskin iki katını taşıdığından bahsetti. Ağladım ağladım günler gecelerce ağladım, ameliyat günü her dakikayı bir yıl gibi yaşadım 32 yıldır bir kez bile bıyıksız görmediğim babamı bıyıksız dişleri çıkarılmış ve korkudan tir tir titrerken görüp onu güldürmeye çalışmak öylesine zordu ki… Sonuçta bypass sonrası çok zor günler geçirdik ve bu zor günlerin ortasında ben hamile kaldığımı daha doğrusu az önce anlattığım günlerde zaten hamile olduğumu öğrenmiş oldum. Acı günlerimize bir teselli bir ışık oldu bu haber. Hepimiz çok heyecanlıydık, babam da çok mutluydu ama en çok ayşem mutluydu. Kardeşimle başlayan bıdır bıdır konuşmaları bitmek tükenmek bilmiyordu ve karnımı açtırıp açtırıp öpüyordu kızım.
Allah’tan gelen her şey kabulümdü ama Rabbim de biliyor gönlümden hep bir kız kardeş geçiyordu. Ayşeme zehram gelsin istiyordum ona can yoldaşı olsun bir derdi olunca ona anlatsın bir mutluluğu olunca ona sarılsın istiyordum ama benimkisi şımarıklıktı elbet, ne olursa olsun sağlıklı olsundu önce bir ana olarak…Doğumgünü ablasıyla aynıydı, o da mayısta doğacaktı.
Hamileliğim ilkinden çok farklı değildi, aynı işi yapıyordum ama daha az yoğundum bununla beraber hayatımda ayşe vardı ve onu çok indirip kaldırıyordum, markete hep ben gidiyor ağır kaldırmaktan hiç çekinmiyordum. Bu kez biraz daha fazla kilo almıştım ama. 3. Ayımda 5 kiloyu çoktan almıştım. Farklı olan şeyler karnım akşamları çok şişiyor gazım var gibi oluyordu sanki 6 aylık gibi oluyordum. Tuvalete çok sık çıkıyor hatta bu yüzden geceleri hiç uyumuyordum. İdrarım hep sarıydı. Ve midem ayşeden çok daha kötüydü. Üstelik geçmiyordu. Hatta kurban bayramı 9 günlük tatilde sadece tuvalete kalkacak şekilde günlerce yattım halsizdim. Bazen de kuyruk sokumumdan bir ağrım oluyordu. Ama her doktor kontrolümde her şey gayet yolundaydı, yine medilife’a gidiyordum başka bir doktora soğuk biriydi pek bir şey de anlatmıyordu ama ben her şey yolunda diye zaten anlatmasını da beklemiyordum. 2’li testimin de iyi çıkmasından sonra 1 ay sonra kontrole gel dedi. O bir ay bana zor geçecekti çünkü yavrum cinsiyetini göstermemişti ve başta ayşe olmak üzere hepimiz çok meraklıydık. Sonra 31 aralık için randevu aldım ve 29 aralık Pazar günü tuvalete gittiğimde külodumda açık kırmızı bir kan gördüm, korktum. Çok korktum. Bir yarım saat şokla oturup tekrar tuvalete girdim rahmimde bir baskı vardı, ve tuvaletimi yapacak gibi olup elime bebek kafası gibi bir şeyin çıkmak üzere olduğunu farkettim o şok ile nefesimi hızlıca içeri çekip o şey her ne ise onu tekrar içime almış oldum ve apar topar giyinip bize yakın bir özel hastaneye gittim (çapada) doktor ultrasona sokup her şey yolunda dedi o rahatlama ile ağlamaya başladım düşmemiş dimi dedim 20 haftalık bebek o kadar kolay düşer mi dedi. Cinsiyeti ne dedim kız dedi, ayşe duydu içerden kardeşim kızmıymışşşşşşşşşş diye bağırdı ben onu kucaklayıp sevinçle bir daha ağlamaya başladım ve eve gelip eşimle sarılıp zehramıza sevindik ama içimde ters giden bir korku hala vardı. Sonra gece ağrım başladı çok şiddetli bir ağrı değil ama benim ağrı eşiğim çok güçlüdür o yüzden pek çoğunuz belki şiddetli de diyebilir bilemiyorum o kısmını tam ama ağrı başladıkça düşük tehlikesi arttığından ve ben zaten tam rahatlamamış olduğumdan geceyi ağlayarak ve de sabahı zor ederek sabah kendi doktoruma gittim. O da aynı şeyleri söyleyip her ne kadar he rşey yolunda görünse de ağrı ve kanamadan dolayı önlem alınması gerektiğini eve gitmemi birkaç gün yatmamı söyledi. Progestan hapı ve 3 adet yine aynı hormonu içeren iğneyi verdi. İlk iğnemi hastanede yaptırdım ama bu arada deli gibi bir akıntım vardı ve bunu da söyledim doktora. Akıntım o kadar çoktu ki eczanede hapı beklerken oturdum sandalye ıslanmıştı. Eve geldim annem geldi yatıyorum tuvalete gittim ve biraz önce söylediğim bebek kafası gibi bir şeyi hissetme olayını tekrar yaşadım apar topar dr’u aradım ve doktor bir gel istersen alttan bakalım dedi. (nihayet aklına geldi)
Gittim ve her şey için çok geç olduğunu bebeğimi alacaklarını söyledi. Kese delinmiş dedi. Ultrasonda çırpınıyordu zehram seyrettim ağlayarak, anne beni bırakma diyordu sanki. Sonra radyolojiye gönderdiler. Bir daha ultrasona soktular içimde bir umut bebeğimi azıcık daha seyrettim, sonra doğumhaneye aldılar ayşemi doğurduğum doğumhaneye. Aynı kadın giydirdi beni, aynı ebe geldi serumumu takmak için. Ben burada dünyama getirmiştim kızımı ve şimdi her şeyden çok istediğim kızıma kardeş olacak kızımı öldürmek için yatıyordum aynı yerde. Doktor gelip gidip elini sokuyor korkma canın acımayacak diyordu; canım acımıyor benim canımı acıtamazsınız diyordum. Yüreğim böylesine acırken canım nasıl acırdı ki…
Sonra eşim geldi, çaresizce yapacak bişi yok mu dedi doktora, yok dedi, sarılıp ağlaştık. Sonra uyuttular beni. Uyandığımda bomboştum. Ebe söylüyor hemşire yazıyordu; cinsiyeti: kız; doğum saati: 15:28. Onlar doğum saati diyordu kızımı morga götürürken, ben ağlıyordum zehrama için için…
Zehram melek olmuştu…
Artık midem bulanmıyordu…
Karnım bomboştu…
O gece sabaha kadar ağladım.
Sonra gündüz ve gece gündüz ve gece…
Allah’ıma tevekkül ettim; meleğimi o daha çok sevdi o en güzel yerde ve bir gün yüreğimdeki kadar sıcak olduğunu anlayacağım, ben çok iyi bir kul olup cenneti hak etmesem de bir gün öldüğümde zehramın hatırına ona bir kez sarılacağım diye avuttum kendimi.
Kızımı gömdü babası; mezarına hiç gidemedim ama onunla konuştum hep beklemesin diye, söz dedim kızım söz bir gün geleceğim ama beni böyle kötü görüp üzülme sen de dedim.
Doktor 40 gün sonra geleceksin bakacağız dedi ne yapacağını söylemedi o gün bir test falan da yapmadı sadece patolojiye gönderildi örnek ve temiz geldi. 3 ay sonra da hamile kalabileceğimi söyledi. Ben sütüm geliyor dedim, ayşeden sonra 9 ay regl olmadığımı söyledim. Dostinex verdi, regl olayım diye de cyclo progynoca diye bir ilaç Bir de antibiyotik verdi. Hepsi bitti. Ama sütüm de gitmedi, lohusa kanamam da durmadı ve 25 gün oldu; regl de olamadım tabiki. Ve 25 günü 25 yıl gibi yaşadım ne yapacağımı bilemeden.
Sizleri okurken Arda Bey çok güven verdiği için 14 şubata yani tam 46 gün geçmiş olacak Arda beye randevu aldım ama çok korkuyorum bekle demesinden çünkü beklemek istemiyorum hamile kalmak için yeniden midem bulansın istiyorum, ayşem kardeşimi öpebilir miyim dediğinde boş karnımı açmak istemiyorum; zehramla konuşuyorum her gece, ben Rabbime dua ediyorum kızım sen de benimle beraber et, bize bir kardeş yolla oradan diyorum. Ama sakın kıskanma sen benim öpüp koklayamadığımsın sen başkasın diyorum.. Bazen şımarıklık eidp Rabbim bana ikiz ver diyorum iki kız olsun adlarını melek zehra koyayım melek zehramı hep hatırlatsınlar bana diyorum unutmak mümkünmüş gibi…
Arda bey altı ay bekle, bir sene bekle diyecek diye çok korkuyorum bu doktor ilk doğum 36+4te oldu diye kesin ray’dir dedi ama beklemek kabus gibi, zaten ha deyince olmuyor ki bu çocuk Rabbim ne zaman kısmet ederse o zaman oluyor ama en azından ben korunmamak ve böylece umut sahibi olabilmek istiyorum. Çünkü bazen artık hiç çocuğum olmayacak gibi geliyor. Bir de hep tez canlıydım zaten… Bir de kızıma hamile olmadığım her günüm azap gibi. O yüzden yeni bir umut belki beni kendime getirir diyorum. Bu sefer gerekirse kıpırdamadan yatarım sabahlara kadar midem bulansın hiç şikayet etmem kimseye nazlanmam bile, ayşemle konuşurum kardeşinden rahat rahat yeniden küçülen giysilerini getirip getirip bunu kardeşim giysin dediğinde ağlamam artık gülerim diyorum..
Yüreğim yanıyor, 25 gün geçti, annem bir gün biri öldüğünde 40 mum yanarmış demişti her gün biri sönermiş ama kırkıncı mum hiç sönmezmiş demişti. Benim 25 gün oldu ve sanki her gün 40 mum daha yaktılar yüreğimde, Allah’ım sen verdin sen aldın, hikmetinden sual olunmaz rabbim, sen tesellisini de ver bizlere hayırlısı ile tez zamanda. Sen evlat için sana ellerini açmış hiçbir duayı geri çevirme Rabbim, sen olan evlatlarımıza sağlık ver, olmayanları da tez zamanda kavuştur bizlere Rabbim. Amin…