ruhumu kaybettim, kim olduğumu unuttum

chillkiz .!.:

selam, çok uzun tutmamaya uzatmamaya çalışacağım, 23 yaşındayım şuanda ve 3 yaşımdan beri sürekli travmalar, sürekli düzen değişikliği şehir değişikliği ev değişikliği yaşadım. 3 yaşımda annemi kaybettim, sonra pedagoga sormuşlar ne yapalım bu çocuğu diye, doktor demiş ki ''yanlış bile olsa bir düzeni olsun ve bozulmasın o düzen büyüyene kadar. bu çocuk zaten çok zeki yeter ki bir düzeni olsun kendini geliştirir'' demiş. ama maalesef buna uyulmadı tabi. köye yerleşmek zorunda kaldım anneannemle ve tamamen şehirden insanlardan izole bir biçimde. sadece okula gidip gelebiliyordum tek artısı. ama yine de mutluydum sürekli resim çizerdim, toprakla oynar uğraşır kendi halimde takılırdım ama obsesif bir şekilde kafamdan geçen hep şuydu, herkes gibi normal bir hayat yaşamak ve sosyal yaşama dahil olabilmek. insan yoktu çevremde dağ köyüydü çocuk yoktu yani. okuldaki arkadaşlarım hep bir düzen içinde kötü şeyler yaşasalar da devam eden bir düzenleri akan bir hayatları vardı ve ben bunun dışındaydım, aşırı derecede dışlanmış ve çaresiz hissediyordum bu konuda çocuk yaşta. sürekli tek başımaydım ve tam tersi aşırı sosyal hareketli bir yapım var. sığamadım oraya yani ruhum kafeste gibiydi her şeye hevesim olsa da. hapis hayatıydı. bunu şu anda düşününce fark edebiliyorum. liseye geçtiğimde köyden çıktım, tehlikeli bir mahallede yaşamak zorunda kaldım bu sefer de her an paniktim yarına çıkar mıyım çıkmaz mıyım korkusuyla yaşadım 10 sene. geçen yıl çok zor olaylar yaşadım, ip aldım i*tihara teşebbüs edecektim ertesi günü uyanınca, komşumuz rüyasında öldüğümü görmüş beni aradı, o anda evet allah beni görüyor duyuyor diyip vazgeçtim birdaha böyle bir şey düşünmedim düşünmem yapmam da. allah düşürmesin. ve şimdi düze çıktım sayılır, ama kim olduğumu unuttum. abartmıyorum. nelerden hoşlanırım, günümü nasıl geçirmek isterim hobilerim neler, hiçbirini bilmiyorum. tanımadığım birinin bedenine girmiş gibiyim, hiçbir şeye hevesim yok sadece yaşamak için zorunda olduğum şeyleri yapıyorum yemek temizlik vs çalışıyorken işe gitmek. insanın içinde kıpırtı kelebek olur ya, ya da kalkıp bir film açmak için bir heves istek, işte içimdeki o ateş söndü. ve bu durum içten de dıştan da bana çok zarar veriyor. terapiye şu anda param yok psikiyatri ilacı kullandım uzunca süre artık istemiyorum zaten derdim mutsuzluk değil aslında sadece sudan çıkmış balık gibi hayatın ortasına düştüğümü hissediyorum. önceden ben çevreme göre çok ilerideydim, çevremde aynı dili konuşabileceğim tek bir kişi bile yoktu ya da istediğim aktiviteleri yapabileceğim bir alan yoktu kesinlikle en basitinden bir kurs ya da internet bilgisayar gibi bile. bunun imkansızlığı vardı. şimdi bu tür imkanlarım var, ama ben bariz gerideyim herkese göre artık. ve çat çat çat sürekli ağır travmalar ve en önemlisi sürekli düzen değişikliği yaşamak insanın hafızasını siliyor. eskiden insanlara hatta çocukken büyük teyzelerle bile yetişkin gibi konuşur hatta akıl bile verirdim, o yaşta bile çok mükemmeliyetçiydim asla düşük notum olmazdı, liseye de 2. olarak girdim. şimdi benim aklım kendime yetmiyor. okula da ara vermek zorunda kaldım. sizce kendimi toparlamaya, tanımaya nasıl başlayabilirim? yaralarımı nasıl sarabilirim?

Genişletmek için tıkla...

sansli_tavsan .!.:

cok kucuk yasta agir seyler yasamissiniz cok uzuldum... terapi icin durumunuz yoksa ai ile baslayabilirsiniz, chatgpt ve grok tavsiye ederim, oldukca iyiler. cok iyi bir terapist gibi bana tavsiyeler ver diye komut verin ve sonrada anlatmaya baslayin siz anlattikca rahatlarsiniz. baslangic icin iyi bir secenek

Genişletmek için tıkla...

sansli_tavsan .!.:

umarim cok kisa surede atlatirsiniz ve hayatiniza cok guzel bir sekilde devam edersiniz baska arkadaslardan da iyi tavsiyeler gelir simdi burada. bir de benim bildigim diger yontem de acik havada bol bol yurumek. yani yataktan cikmamak icin direnseniz de kendinizi zorla disari atin her gun, yani 5 dakikalik bile olsa cikin. zaman gectikce yuruyus sureniz uzayacaktir, dogada vakit gecirmek de en buyuk ilaclardan

Genişletmek için tıkla...

chillkiz .!.:

selam, çok uzun tutmamaya uzatmamaya çalışacağım, 23 yaşındayım şuanda ve 3 yaşımdan beri sürekli travmalar, sürekli düzen değişikliği şehir değişikliği ev değişikliği yaşadım. 3 yaşımda annemi kaybettim, sonra pedagoga sormuşlar ne yapalım bu çocuğu diye, doktor demiş ki ''yanlış bile olsa bir düzeni olsun ve bozulmasın o düzen büyüyene kadar. bu çocuk zaten çok zeki yeter ki bir düzeni olsun kendini geliştirir'' demiş. ama maalesef buna uyulmadı tabi. köye yerleşmek zorunda kaldım anneannemle ve tamamen şehirden insanlardan izole bir biçimde. sadece okula gidip gelebiliyordum tek artısı. ama yine de mutluydum sürekli resim çizerdim, toprakla oynar uğraşır kendi halimde takılırdım ama obsesif bir şekilde kafamdan geçen hep şuydu, herkes gibi normal bir hayat yaşamak ve sosyal yaşama dahil olabilmek. insan yoktu çevremde dağ köyüydü çocuk yoktu yani. okuldaki arkadaşlarım hep bir düzen içinde kötü şeyler yaşasalar da devam eden bir düzenleri akan bir hayatları vardı ve ben bunun dışındaydım, aşırı derecede dışlanmış ve çaresiz hissediyordum bu konuda çocuk yaşta. sürekli tek başımaydım ve tam tersi aşırı sosyal hareketli bir yapım var. sığamadım oraya yani ruhum kafeste gibiydi her şeye hevesim olsa da. hapis hayatıydı. bunu şu anda düşününce fark edebiliyorum. liseye geçtiğimde köyden çıktım, tehlikeli bir mahallede yaşamak zorunda kaldım bu sefer de her an paniktim yarına çıkar mıyım çıkmaz mıyım korkusuyla yaşadım 10 sene. geçen yıl çok zor olaylar yaşadım, ip aldım i*tihara teşebbüs edecektim ertesi günü uyanınca, komşumuz rüyasında öldüğümü görmüş beni aradı, o anda evet allah beni görüyor duyuyor diyip vazgeçtim birdaha böyle bir şey düşünmedim düşünmem yapmam da. allah düşürmesin. ve şimdi düze çıktım sayılır, ama kim olduğumu unuttum. abartmıyorum. nelerden hoşlanırım, günümü nasıl geçirmek isterim hobilerim neler, hiçbirini bilmiyorum. tanımadığım birinin bedenine girmiş gibiyim, hiçbir şeye hevesim yok sadece yaşamak için zorunda olduğum şeyleri yapıyorum yemek temizlik vs çalışıyorken işe gitmek. insanın içinde kıpırtı kelebek olur ya, ya da kalkıp bir film açmak için bir heves istek, işte içimdeki o ateş söndü. ve bu durum içten de dıştan da bana çok zarar veriyor. terapiye şu anda param yok psikiyatri ilacı kullandım uzunca süre artık istemiyorum zaten derdim mutsuzluk değil aslında sadece sudan çıkmış balık gibi hayatın ortasına düştüğümü hissediyorum. önceden ben çevreme göre çok ilerideydim, çevremde aynı dili konuşabileceğim tek bir kişi bile yoktu ya da istediğim aktiviteleri yapabileceğim bir alan yoktu kesinlikle en basitinden bir kurs ya da internet bilgisayar gibi bile. bunun imkansızlığı vardı. şimdi bu tür imkanlarım var, ama ben bariz gerideyim herkese göre artık. ve çat çat çat sürekli ağır travmalar ve en önemlisi sürekli düzen değişikliği yaşamak insanın hafızasını siliyor. eskiden insanlara hatta çocukken büyük teyzelerle bile yetişkin gibi konuşur hatta akıl bile verirdim, o yaşta bile çok mükemmeliyetçiydim asla düşük notum olmazdı, liseye de 2. olarak girdim. şimdi benim aklım kendime yetmiyor. okula da ara vermek zorunda kaldım. sizce kendimi toparlamaya, tanımaya nasıl başlayabilirim? yaralarımı nasıl sarabilirim?

Genişletmek için tıkla...

balpetegi06 .!.:

evet zor şeyler yaşamışsınız en başta küçük yaşta annenizi kaybetmeniz zaten çok zor bir durum ama babanız kardeşiniz kuzeniniz vs yada hepsini geçtim hiç arkadaşınız yok mu?? bir kaç kişi var çevremde hayatları okadar zor geçmiş ki çocuklukları özellikle küllerinden doğmuşlar inanın. kendi yuvalarını kurmuşlar çocuklarıyla yaşıyorlar yaşayamadıkları çocukluklarını. kendinizi bırakmayın. hayat devam ediyorsa umudunuz hep olacak. o yaşam hevesini enerjisini asla kaybetmeyin. dedikleri gibi yürüyüş yapın çalışın kendinize mutlaka oyalanacak bir şey bulun. inşallah herşey yoluna girecek bir gün

Genişletmek için tıkla...

Gocebetosbaga .!.:

Beni çok üzdün çocuk. Ama sen üzülme lütfen ne olur. 44 yaşından bildiriyorum değmiyor İnan.
Ki ben çok küçük yaşta hem annesiz hem babasız kaldım hikayelerimiz farklı olsa da benzer duygular var.
Cok zor biliyorum ama lütfen kendine güven. Kendi bacaklarına, kendi ellerine, içindeki o çocuğa lütfen güven.
Ben görüyorum ki senin Öz'ün sağlam.
Yaşın gereği şuan birazcık kaybolmuş olsan da o içindeki çocukla tekrar bağ kuracaksın ve üzgünüm ama onu tekrar kendin büyütmek zorundasın.
Rabbim seni iyi insanlarla karşılaştırsın.
Daha çok şey yazardım da şuan pek gücüm yok.
Çözüm odaklı gitmemiz gerekirse, hangi şehirde yaşıyorsun bilemiyorum ama SGK varsa bazı vakıf hastanelerinde SGK artı yarı ödemeli psikoterapi alabilirsin.
Kendimden örnek vereyim, art arda yaşadığım travmalar neticesinde majör depresyon tanısı almıştım, henüz çok gençtim ve bir kaç intihar girişimim olmuştu benim de.
Bir çok yarım kalan psikiyatr deneyimim olmuştu.
En büyük hata zaten yarım kalan girişimler. Çünkü problem katlanarak artıyor.
Sen de biliyorsundur bunu.
umarim bir gün karar verir ve destek almayı seçersin.
Ki eğer karar verirsen gerçek tedavinin kendisi sensin zaten.
Bu dünyaya bir şekilde bir sebeple geliyoruz ve yaşamak zorundayız.
Her ne olursa olsun. Nefes aldığımız müddetçe hayat malesef ki devam ediyor.
Neden siyah perdeler yerine mor perdeler, kelebekli tüller takmayalım ki.
Bu hayat senin hayatın unutma kan bağın olan olmayan başka hiç kimsenin hayatı değil.
Yolun çiçeklerle dolsun.
Umarım kendi dünyanı en güzel şekilde sana layık biçimde kurmayı başarabilirsin.
Ben sana güveniyorum kızım.

Genişletmek için tıkla...