Mutluyken mutlulugumuza ortak olacak bi sürü insan vardır. Başta ailemiz vardır, arkadaslarimiz, hiç tanımadığımız insanlar bile aldıkları enerjiyle mutlulugumuzu paylasirlar. Bunu herkes yapabilir. Peki ya canın sıkkınken insanların bunu anlamaması bencillikten öte gelen bişey mi? Durduk yere bağırıyorsam bi iki saniye gözlerime bakıp neyin var senin diyebilecek biri inanın ki yok. Ailem bile mutsuz olduğum anları anlamıyorlar. Şımarıklık dikkat çekme numaralari zannediyorlar belki ama ben büyüdüm koca kızım, ve benim moralim bozuk demeyi sevmiyorum bunu anlasınlar benim yanımda olsunlar birbirimize kenetlenelim her türlü şeyi birlikte asalim istiyorum. Ben mutsuzken mutlu görünmeyi başarabilen biri değilim. Bu yaşıma kadar da eğer tavrım değişiyorsa bunu keyifsizligime bağlayacak ve noldu anlat ben yanındayım diyecek biri olmadı. Ben manyak mıyım durduk yere uzak soğuk davranayim, anla işte biseylerin yolunda gitmediğini. Böyle düşünmekle burda da yalnız mıyım bilmiyorum, insanlara göre kim neyi varsa söylemeli. Hayatı bu kadar basite indirgemek istemiyorum. En güzel paylaşımların da böylelikle ortaya çıkacağını savunan biriyim. Bayanlar, buradaki yorumlariniz bana okadar güç verdi ve hayatı gösterdi ki. Bu konuda da düşüncelerinizi inanın çok merak ediyorum. Ancak şunu soyleyeyim, yaşça benden büyük ablalarıma saygı duymakla beraber tecrübelerinden yararlanarak bana değiş demelerini kaldiramam, ben değişmem. Sevgilerle..