Bu akşam burada bir arkadaşımızın hikayesini okuduktan sonra tutamadım kendimi..Ben de kendi hikayemi anlatmak istedim. :) Umarım sıkılmazsınız okurken. 
Elemanın ismi Kaan.
Geçtiğimiz yaza kadar ara ara hep konuşurduk ama hiç yüz yüze görüşmemiştik. Arada kız arkadaş edindiğinde benimle iletişimi
keserdi. Ayrıldıktan sonra yine bana mesaj atmaya başlardı. Ben de salak gibi hiç sorgulamadan, sanki hiçbir şey olmamış gibi güle
oynaya konuşmaya devam ederdim. Yine böyle bir olayın ardından 16 Temmuz 2012de mesaj attı bana.:) Nasıl oldu hiç bilmiyorum
gece gündüz konuşmaya başladık, çok geçmeden çıkmaya da başladık falan. İstanbul'daydı, ben de memleketteydim. Ama sorun
yapmadım çünkü 1 ay sonra falan geleceğini söyledi. Neyse gayet iyiyiz konuşuyoruz, görseniz böyle sevgi kelebeği modunda
takılıyoruz. Geçenlerde eski mesajlarımızı falan okudum da böyle, salakmışım resmen. Dakika başı adama ilan-ı aşk etmişim.:) O da
aynı şekilde.. Ama aşırı kıskancız, ben öyle sanıyorum. Kardeşim dediğim insanlarla konuşmama bile izin vermiyor, dışarı çıkarken izin
almamı istiyor. Bunlar acayip ters geliyor bana.. Ama ses çıkarmıyorum. Neden? Çok seviyorum ya.. Neyse günler geçti, paşam karar
verdi 11 Ağustos'ta yola çıktı. 12sinde de buluştuk, sabahın köründe kalktım gittim yanına, kahvaltı ettik falan. Nasıl uçuyorum ama
mutluluktan.. Böyle sık sık görüştük hazır aynı şehirdeyiz fırsatı değerlendirelim diye.. Arkadaşlarıyla falan tanıştırdı.. Bayramda şehir
dışına çıktım ailemle. O kaldı memlekette. Bir de üstüne tartıştık, soğuğuz. Facebookta geziniyorum, Allah'ım ne göreyim.. Başımdan
aşağı kaynar sular döküldü! Bir kız bunun Facebook duvarına yazmış :" bilmem ne tarihinde yarım bıraktığımız hikayemize kaldığımız
yerden devam ediyoruz..seni çok seviyorum aşkım." Ulan ne aşkı? Ne hikayesi? Ben bir çıldırdım, arıyorum açmıyor, mesaj atıyorum
cevap yok.. Kafayı yiyeceğim.. Elim ayağım titriyor sinirden. Madem sen cevap vermiyorsun, ben de bu kıza mesaj atarım dedim ve
kıza mesaj attım.Dedim, o büyülü aşkınızı bölmek istemem ama şu an yanında olduğun adam aynı zamanda benim de sevgilim, yani
sevgilimdi.:) Gülümsüyorum kıza falan ama içten içe kuduruyorum. Kız tersler falan diye bekliyordum.. Kız da dedi, "biliyordum ya bu
çocuk daha önce de yaptı bana bunu. nasıl inandım ki zaten.." falan.. Kaan bey de ertesi gün mesaj attı (anca yalan buldu heralde)
bir de benim üstüme geldi. Ne saçmalıyormuşum ben, olur muymuş öyle şey.. Sonradan öğreniyorum ki bu kız bizim tartışma
sebebimizmiş.Telefonunda bir numara vardı, ismi gülücükle falan kaydedilmiş. Kim dediğimde liseden arkadaşım falan demişti ve
sildirememiştim o kızı. Meğer bu kızmış. :) Neyse, kaanla tartışıyorum bir yandan çünkü hala inanmak istemeyen bir yanım var.. Kız da
planlar kuruyor. Ona belli etme, ben buluşalım diyeyim sonra sen gel aniden, kıstıralım köşeye falan diye aklıma sokuyor.. Ama
düşünüyorum, o durumda ben ne yaparım? Zaten öğrendiğimde oturup ağladım, bi de yanyana görsem, ne derim? Yok dedim, ben bir
şey yapmayacağım. Allahından bulsun. Ama öyle olmadı işte.. Bayram dönüşü yine görüştük. Bir gittim ki kaldığı eve, masanın
üstünde küpeler.. Kimin diyorum, arkadaşımın ablası da vardı, o bırakmıştır diyor. Aklımdan binbir türlü senaryolar geçiyor falan.. Ama
ben salağım, salaktım, yine de affettim. Fazladan birkaç gün geçirelim birlikte diye düşündüm belki bilmiyorum, çok seviyordum.
Sonuç olarak yine ayrıldık ama üzülen yine ben oldum.Ki yaptıkları bununla da kalmadı. :)
Anlatıp rahatlamak istedim arkadaşlar, okuyanlardan Allah razı olsun. :)
Elemanın ismi Kaan.
Geçtiğimiz yaza kadar ara ara hep konuşurduk ama hiç yüz yüze görüşmemiştik. Arada kız arkadaş edindiğinde benimle iletişimi
keserdi. Ayrıldıktan sonra yine bana mesaj atmaya başlardı. Ben de salak gibi hiç sorgulamadan, sanki hiçbir şey olmamış gibi güle
oynaya konuşmaya devam ederdim. Yine böyle bir olayın ardından 16 Temmuz 2012de mesaj attı bana.:) Nasıl oldu hiç bilmiyorum
gece gündüz konuşmaya başladık, çok geçmeden çıkmaya da başladık falan. İstanbul'daydı, ben de memleketteydim. Ama sorun
yapmadım çünkü 1 ay sonra falan geleceğini söyledi. Neyse gayet iyiyiz konuşuyoruz, görseniz böyle sevgi kelebeği modunda
takılıyoruz. Geçenlerde eski mesajlarımızı falan okudum da böyle, salakmışım resmen. Dakika başı adama ilan-ı aşk etmişim.:) O da
aynı şekilde.. Ama aşırı kıskancız, ben öyle sanıyorum. Kardeşim dediğim insanlarla konuşmama bile izin vermiyor, dışarı çıkarken izin
almamı istiyor. Bunlar acayip ters geliyor bana.. Ama ses çıkarmıyorum. Neden? Çok seviyorum ya.. Neyse günler geçti, paşam karar
verdi 11 Ağustos'ta yola çıktı. 12sinde de buluştuk, sabahın köründe kalktım gittim yanına, kahvaltı ettik falan. Nasıl uçuyorum ama
mutluluktan.. Böyle sık sık görüştük hazır aynı şehirdeyiz fırsatı değerlendirelim diye.. Arkadaşlarıyla falan tanıştırdı.. Bayramda şehir
dışına çıktım ailemle. O kaldı memlekette. Bir de üstüne tartıştık, soğuğuz. Facebookta geziniyorum, Allah'ım ne göreyim.. Başımdan
aşağı kaynar sular döküldü! Bir kız bunun Facebook duvarına yazmış :" bilmem ne tarihinde yarım bıraktığımız hikayemize kaldığımız
yerden devam ediyoruz..seni çok seviyorum aşkım." Ulan ne aşkı? Ne hikayesi? Ben bir çıldırdım, arıyorum açmıyor, mesaj atıyorum
cevap yok.. Kafayı yiyeceğim.. Elim ayağım titriyor sinirden. Madem sen cevap vermiyorsun, ben de bu kıza mesaj atarım dedim ve
kıza mesaj attım.Dedim, o büyülü aşkınızı bölmek istemem ama şu an yanında olduğun adam aynı zamanda benim de sevgilim, yani
sevgilimdi.:) Gülümsüyorum kıza falan ama içten içe kuduruyorum. Kız tersler falan diye bekliyordum.. Kız da dedi, "biliyordum ya bu
çocuk daha önce de yaptı bana bunu. nasıl inandım ki zaten.." falan.. Kaan bey de ertesi gün mesaj attı (anca yalan buldu heralde)
bir de benim üstüme geldi. Ne saçmalıyormuşum ben, olur muymuş öyle şey.. Sonradan öğreniyorum ki bu kız bizim tartışma
sebebimizmiş.Telefonunda bir numara vardı, ismi gülücükle falan kaydedilmiş. Kim dediğimde liseden arkadaşım falan demişti ve
sildirememiştim o kızı. Meğer bu kızmış. :) Neyse, kaanla tartışıyorum bir yandan çünkü hala inanmak istemeyen bir yanım var.. Kız da
planlar kuruyor. Ona belli etme, ben buluşalım diyeyim sonra sen gel aniden, kıstıralım köşeye falan diye aklıma sokuyor.. Ama
düşünüyorum, o durumda ben ne yaparım? Zaten öğrendiğimde oturup ağladım, bi de yanyana görsem, ne derim? Yok dedim, ben bir
şey yapmayacağım. Allahından bulsun. Ama öyle olmadı işte.. Bayram dönüşü yine görüştük. Bir gittim ki kaldığı eve, masanın
üstünde küpeler.. Kimin diyorum, arkadaşımın ablası da vardı, o bırakmıştır diyor. Aklımdan binbir türlü senaryolar geçiyor falan.. Ama
ben salağım, salaktım, yine de affettim. Fazladan birkaç gün geçirelim birlikte diye düşündüm belki bilmiyorum, çok seviyordum.
Sonuç olarak yine ayrıldık ama üzülen yine ben oldum.Ki yaptıkları bununla da kalmadı. :)
Anlatıp rahatlamak istedim arkadaşlar, okuyanlardan Allah razı olsun. :)
öküz 
