İkinci çocuğunuza hamileymişsiniz ve planlı, istenen bir gebelikmiş diye okudum, doğru mu?
Siz ne yapıyorsunuz allaseniz? 10 aylık bebeğinizi hırpalıyor, sarsıyorsunuz daha sabredemeyip, bir de ikinciyi niye yapıyorsunuz?
Psikolojik destek alın. Ya öfke kontrolünde sorun yaşıyorsanız, travmalarım var filan diyorsanız, siz niçin bunları halletmeden peş peşe çocuk yapıyorsunuz ay deli çıkacağım, bu nasıl bir vurdumduymazlık? Her şey iyiyken, ilk çocuğunuzla ortaya çıkan, tetiklenen psikolojik sıkıntılı bir halin içine sürüklendiyseniz de niye ikincisini yapmak abi? Nasıl bir kafa yapısıdır bu?
Sadece sizde değil, eşinizde de var kabahat. Hadi siz psikolojik destek almayı akıl edemediniz (Travmam var demeyi biliyorsunuz da tedavisi niye yapılmıyor onu da anlamıyorum, ülserim var midemde yarayla geziyom öyle deyip doktora gitmemek gibi saçma), dibinizdeki eşiniz de mi akılsız, cahil; o bari ikinci çocuk konusunda geri durup, halinizi gözlemleyip niye götürmüyor sizi psikiyatra?
Herkes bi çeşit vallahi, normalim diye gezerler ortalıkta; sonra böyle bi şey olur "Travmam var"... Tedavisi? Yok işte öyle dertleştim sakinleştim taam... Sonra yine normal normal(!) gezerler. Gidin ya şu psikiyatrlara, ayıp değil günah değil, lafta kalmasın, gidin.
Oğlum kolik bebekti ve devamındaki süreç de sancılıydı, çok zorlandım. Baktım benim gidiş kötü, doktoruma gittik, 8 aylıkken sütten kestim ve ilaçlara başladım. Anlatsam sayfalar alır, her şey sorundu, yemesi ayrı sorun, her şeyi seçer yemez, ağzına giren lokmayı biriktirir ora bura çıkarır, tuvalet sorun, tutar yapmaz, yapamadıkça kabız eder kendini, ona şurup ver bilmem ne... Ağlama krizlerine girer yediğini kusar... Ayakkabı giymez, yere basmaz sürekli kucakta. 13 ay boyunca üzerimden inmedi çocuğum ya, koca 13 ay maymun yavrusu gibi gezdi. Uykusu zaten ona göre, yürüdü zaten ayrı bir koşuşturmaca vs...
Bipolar hastasıyım, öfke kontrolünde en zorlanan insanlardan biriyim çünkü öfke duygumu da uç yaşarım sizin gibi değil, cinneti kontrol etmek benimki pek çok kez... 3-4 sene atak geçirmedim, iki doktorumun da onayı ve teşviki ile çocuk yaptım. Ama 13. ayda bir an geldi "Yetti canıma!" diye bağırıverdim bebeğime. Kuzum korkuverdi, korkusunu gördüm oturdum ağladım "Anladı mı seni bağırdın da, şu kadarcık bebeğe de bağırdın ya. Annesinden başka kimi var onun nazının geçeceği?" diye kötü oldum. Hemen sonrasında da ötelediğim terapilerime başladım, annemlerden aldığım desteği arttırdım. İkinci çocuk fikri hele aklımın köşesinden dahi geçmedi. Ama siz maşallah, 10 aylık bebeğe bağırmayı geçmiş, sarsmaya başlamış üzerine de ikinci çocuğu patlatmışsınız.
Nedir yani burada konusunu açıp "Biz de sarstık, tekmeyi bastık" filan diyelim de rahatlayın diye mi? Psikolojik destek alacaksınız bunu akıl etmesi çok mu güç ya 2022 senesinde? Çok mu sırlı bir şey?